Geen keuze is ook een keuze

Mijn maag rammelt. Het is ook al bijna '4-uur-Cup-a-Soup'. Wat zal ik eens nemen? Een Snickers? Of een saucijzenbroodje? Hmmm, van dat laatste krijg ik meestal spijt. En dorst. Gelukkig hoef ik niet lang na te denken. De Kiosk heeft weer eens een aanbieding: een appel en een banaan voor één euro vijftig. Daar krijg je geen dorst van. En het is nog eens gezond ook. Mijn keuze is al gemaakt.

Ik reken af en loop met de appel en de banaan in mijn handen het perron op. De trein komt er net aan. Het is druk. Zoals gewoonlijk, blijf ik op mijn plek staan en wacht tot de deuren precies voor mijn neus zullen stoppen. Tenminste, dat geluk heb ik meestal. Het kán ook het resultaat zijn van jarenlange ervaring, maar ik ga liever uit van een flinke dosis geluk.

Dat geluk valt mij ook vandaag ten deel. De deuren van de trein staan precíes voor mijn neus wanneer de trein stilstaat. Maar nu? Ik kan zo niet blijven staan. Er zijn allemaal reizigers die uit willen stappen. Links en rechts van mij stellen de reizigers die de trein in willen zich al netjes in rijen op. Ik kan kiezen. Ga ik in het linker rijtje staan of in het rechter? Links van mij staat een leuke dame met donkere krullen. Rechts van mij een evenzo leuke dame met lange blonde haren.

Ik kijk nog eens naar de deuren. "Heb ík weer, sta ik precíes in het midden", zeg ik tegen de dame links. "Wat moet ik nou kiezen? Links?" Ik kijk haar aan. "Rechts?", en ik kijk naar de blonde dame. Ze kijken mij allebei vragend aan. "Ik heb de keuze om naast u te gaan staan, maar dan kies ik er tegelijk voor om níet naast die blonde dame te gaan staan", en ik wijs naar de blonde dame. "Begrijp me goed, ik wil niemand tekort doen, maar ik kan ook niet zo in het midden blijven staan. Wat een dilemma." Ik krab op mijn achterhoofd.

De deuren beginnen al te sissen, het teken dat ze zo opengaan. In een 'split second' kies ik voor links. Ik maak mijn verontschuldigingen richting de blonde dame. "Ik geloof niet dat ze iets zegt", kijkt de donkere dame mij aan. "Zie je", zeg ik. "Dat zegt op zich al genoeg."

Eenmaal in de trein, heb ik al snel een plekje gevonden. Ik zet mijn rugzak naast mij neer, klap het tafeltje naar beneden en leg daar de appel en de banaan op. Weer een keuze. Zal ik de appel opeten of de banaan? Of allebei? En met welke zal ik dan beginnen? Een appel heb ik het liefst even lekker fris afgespoeld met koud water uit de kraan. Dus kies ik voor de banaan. Die hoef je niet af te spoelen.

Bij de eerste hap die ik neem, denk ik: "Die zou ook lekker zijn geweest door de yoghurt morgenochtend." Soms word ik een beetje moe van mezelf. Op dat moment valt mijn appel van het tafeltje. Hij rolt over de vloer door de coupé. "Ja, nu is hij vies", denk ik hardop en ik stop de appel in mijn rugzak.

Keuzes maken in je leven. Kies je links of kies je rechts? Of schuif je die keuze liever nog even voor je uit? Wacht niet te lang met het maken van een keuze. Want voor je het weet, wordt er namelijk vóór jou gekozen.