Lambal met een volle agenda
Alweer een jaar thuis. Niet altijd even leuk. Ik schrijf bewust 'niet altijd' want ik zou liegen als ik zeg dat het niet verrekte lekker is om te doen en laten wat je maar wilt. Zeker met zo'n zomer! Toch verandert je perceptie wel gigantisch in zo'n jaar.
De eerste maanden heb ik me de pestpokken gesolliciteerd. Zeventig sollicitaties per maand. Natuurlijk had ik tijd om leuke dingen te doen en ik hield me ook prettig bezig. Die drive om een baan te vinden overheerste echter wel degelijk al mijn dagen.
Dat is dan ook een vrij frustrerende bezigheid. Ik kan prima met tegenslag en teleurstelling overweg. Toch gaat het stiekem aan je vreten als je aan één stuk door nee, misschien of helemaal niets hoort. Of als je op gesprek kunt, maar het simpelweg strandt op de concurrentie. Zelfs als je verrekte goed bent in je vak, loop je in crisistijd tegen het simpele feit aan dat er meer 'verrekte goeden' rondlopen en werkgevers de keuze hebben.
Na die maanden kwam ik tot de gelukzalige conclusie dat kwantiteit in sollicitaties je kansen simpelweg niet verhogen. Als werkgevers de keuze hebben tussen 100% en 97% scorende cv's, zou ik het ook wel weten. En je bent nu eenmaal eerder een 'magere' 97% dan de jackpot. Ik ben toen minder, maar wel veel gerichter gaan solliciteren. Dat gaf me enerzijds de tijd om weer meer met schrijven en muziek aan de slag te gaan. Mijn vrijwilligerswerk kon ik wat verder uitbreiden. Maar het leverde ook nog eens meer sollicitatiegesprekken op!
Kat in het bakkie? Helaas. Prettige gesprekken. Een paar keer bij de laatste twee geëindigd. En dan toch afgewezen omdat die andere net iets beter binnen het team paste of net dat ene procentje meer specifieke ervaring had.
Afgelopen maanden heb ik eigenlijk stukken minder actie ondernomen. Alleen de verplichte wekelijkse sollicitaties. Heb ik het dan helemaal opgegeven? Nou, nee. Sinds de vakantieperiode heb ik werkelijk een nog dramatischer terugloop aan relevante vacatures gezien. Geen prettige conclusie, maar wel de realiteit.
In feite begin ik nu – na een jaar – pas echte berusting te krijgen. Ik heb gewoon een goed cv, maar ik ben ook niet meer de jongste. En de banen zijn nu eenmaal schaarser. Ik ben commercieel en technisch onderlegd, maar ook in die techniek liggen de banen alleen in zeer specifieke markten.
In een goede markt zou ik uit banen kunnen kiezen. Maar hé: het is niet eens een redelijke markt!
Het is een prettige berusting. Als de markt weer een beetje aantrekt, komen er voor mij weer kansen zat. Ik heb nog twee jaar WW te gaan en die uitkering is voor mij nu ook weer geen vreselijke aderlating. Ik kom verder nog steeds onder de mensen en ik doe gewoon nog steeds leuke dingen.
Op de arbeidsmarkt heb ik nog twintig jaar te gaan. Ik gun mezelf nu even de rust om er straks weer als een idioot tegenaan te kunnen gaan. Laat mij maar even: een lambal met een volle agenda aan geinige bezigheden.
