Storm

Zo! Dat was weer eens een stormklassieker in Nederland. Het heeft dertien jaar geduurd, maar dan heb je ook wat. Voor wie geen schade heeft, was het even lekker uitwaaien. Keihard tegen de wind in worstelen met de fiets aan de hand, om vervolgens alle gemaakte meters in drie seconden in omgekeerde richting af te leggen. De hond in de juiste windrichting plaatsen, zodat hij niet over zichzelf of anderen heen zou piesen. Idiote foto’s maken met het haar in richtingen die de sterkst fixerende gel niet aan kan. De storm nodigt uit om te spelen met de wind.

Op de fiets was het net of de aarde in een labyrint was geplaatst, waarin je een balletje door het doolhof rolt zonder dat het in één van de gaten valt en je weer opnieuw moet beginnen. De ene keer rolde je vooruit, terwijl het de andere keer was of je de laatste horde op de Alpe d’Huez probeerde te beklimmen. Soms ging het inderdaad mis: dan lag er weer een fietser op zijn gat omdat de zijwind net wat sneller kwam dan de tweede voet op de vaste grond. Het balletje rolde weer terug naar de startpositie. De fietser probeerde het nog eens.

Ook de andere klassieke spellen waren niet van de lucht. Treinreizigers deden bingo met iedere bus of trein die toch nog aankwam. De valse bingo’s leverden vele liedjes op, die de sfeer ten goede kwamen. In het noorden van het land was regelmatig de cursus spijkerbroekhangen voor gevorderden te zien. De eerste persoon hield zich vast aan een brugleuning, terwijl zich daarachter een sliert van personen bevond die zich aan de pijpen van de spijkerbroek van degene voor zich probeerde vast te houden. Voor de kleintjes onder ons hadden ouders een slimmere oplossing bedacht: het kindertuigje, wat normaal zo barbaars oogt, werd nu nuttig ingezet om het kind als een ballonnetje achter zich aan te laten zweven.

De MS-DOS generatie kon zich gisteren ook prima vermaken. De langswaaiende takken, groot en klein, leken op een schietspelletje tussen de sterren: schiet de tegenstanders zo veel mogelijk neer, zonder zelf geraakt te worden door het rondvliegende puin! De eindbaas was de vallende boom: als hij op je auto viel, was je af. De vallende dakpannen waren een platformgame, die je moest ontwijken door te bukken of eroverheen te springen. En wie geluk had, kwam zo nu en dan de klassieke Pacman tegen. Bijvoorbeeld in de vorm van een vrouw die achter haar weggewaaide pak sigaretten aanholde, terwijl de losgeslagen takken haar weer achterna zaten.

Ja, storm is leuk. Storm maakt het kleine kind in ons los, zolang er geen schade is. Want dan blijven we toch liever die serieuze volwassene die alles onder controle krijgt.