Dwangarbei ... euh ... participatie
Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.
Vandaag over dwangarbeid.
Kinderarbeid in Gouda – Bakoenin
Iedere bezuinigingsmaatregel heeft aan verschillende kanten iets schurends. Aan de kant van de beleidsmakers kun je altijd wel iets ondoordachts bedenken. Je leest ook altijd wel ergens over uitzonderingen, waar mensen extra de lul zijn. Grensgevallen, die menen het hardst genaaid te worden. Nooit zal een bezuinigingsmaatregel zonder ook maar één stukje kritiek worden aanvaard.
Jan noemt het voorbeeld in Gouda. De gemeente Gouda wil minderjarige kinderen verplichten om hun hulpbehoevende ouders te helpen bij allerlei klusjes. Alleen deze zin geeft al stof tot discussie. De woorden 'kinderen', 'verplichten' en 'klusjes' werken als een rode lap op een maatschappijkritische stier. Kinderarbeid! Dat lul je als beleidsmaker of gemeenteraadslid dus nooit meer recht. Met die ene zin gaan alle media op de loop en binnen de kortste keren staat er een leger gedupeerde gezinnen voor een camera.
Maar wat zal de praktijk zijn? Een alleenstaande, grotendeels verlamde moeder, die door een verpleegkundig team van kleine kinderen in leven wordt gehouden? Nee. Er wordt stevig bezuinigd op de zorg, maar we laten in Nederland echt geen mensen met een dwarslaesie over aan achtjarigen. De onderliggende boodschap van die gemeente is vrij simpel: als kinderen de rotzooi achter hun reet opruimen en niet meer als zombies voor de televisie hangen, bespaar je al snel een uurtje thuishulp. Als in héél veel gezinnen de kinderen dit doen, bespaar je héél veel uren thuishulp.
Een bezuiniging is natuurlijk nooit leuk. Ieder mens krijgt liever méér dan minder geld. Toch kun je je afvragen of minder geld soms niet resulteert in meer waardevolle medemenselijkheid. Of andersom: betekent méér geld soms niet dat we belangrijke sociale waarden verliezen?
De participatiemaatschappij. Ik heb ook grote moeite met de wijze waarop het kabinet dit brengt. Gedwongen compassie voelt nu eenmaal heel dubbel en gaat op die manier ook niet werken. Wat het nog complexer maakt, is dat die participatie lijkt te worden afgedwongen omdat het streefbedrag aan bezuinigingen ernstig ter discussie staat. Als een groot deel van de bevolking al vindt dat die bezuinigingen niet nodig zijn, voelt de gemiddelde burger zich zeker niet geroepen om eraan mee te werken.
Maar zijn het wel zulke vreselijke eisen of vragen?
Besteed wat meer tijd aan je bejaarde ouders. Help je ouders wat in de huishouding. Praat eens met je buren. Kijk eens of je prioriteit inderdaad niet wat meer bij je kinderen mag liggen. Wil je echt de opvoeding van je kinderen volledig bij anderen leggen? Is het zo erg om familiebanden een beetje aan te trekken?
Het is altijd makkelijk om dramatische voorbeelden te verzinnen, waarbij mensen naar de kloten gaan door bezuinigingen. Je kunt echter geen beleid maken op uitzonderingen en in de praktijk blijkt het in de meeste gevallen allemaal niet zo dramatisch te zijn. Zeker niet als mensen in de omgeving gewoon een beetje ondersteunen.
Ik kan het natuurlijk ook gewoon omdraaien. Als we de laatste jaren samen voor drie miljard euro aan compassie hadden getoond, was een bezuinigingspakket nu een stuk makkelijker te verkopen geweest.
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
