Rationeel denken VS emoties
Draganta stuurde via de submit de volgende column in.
Hoe ga je als rationele & kritische denker om met "gewone" mensen, die meer op emotie en onderbuikgevoelens zetten? Een paar jaar geleden kreeg ik een moment van bezinning. Ik wilde een rationele en kritische denker worden! Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Ik was op de basisschool altijd een nerdje die alles wist, en ik wilde nu weer mezelf zijn. Ik ben meer gaan lezen, en meer gaan denken. Geloof het of niet, maar discussiëren op FOK! heeft ook geholpen! Je denkt nu natuurlijk: wat?!? Hoe kan dat?! Nou, ik was bijvoorbeeld altijd iemand die fel tegen moslimsbashers in ging, en het was best wel zwaar. Het was vermoeiend. Als je een vaste bezoeker van de frontpage bent, dan weet je precies waar ik het over heb. Maar goed, deze discussies hebben bijgedragen aan mijn "verlichting". Ik heb geleerd toleranter te worden met meningen waar ik het niet mee eens ben. Twee jaar geleden ontdekte ik het boek Vatbaar voor illusies van Mattijs Joostten, een boek over kritisch nadenken. Dit boek zie ik als het begin van mijn metamorfose naar een rationele denker.
Ik wist het zeker, ik ben een geboren rationele denker, ik moest alleen weer op het goede pad komen. Ik heb religie op FOK! altijd verdedigd, en tegelijkertijd was ik tegen het feit dat Wilders alles mocht zeggen over de islam. Een beetje hypocriet, vind je niet? Nee, heel erg hypocriet eigenlijk. Ik begon eindelijk helder te worden. Helaas zorgde dit ook voor problemen. Mensen begonnen zich aan de nieuwe-ik te ergeren. Met mij kon je niet meer normaal praten, zeiden ze. Alles wat mij gezegd werd, zonder geldige argumentatie, kraakte ik af, of zwaaide ik weg. "Met jou kun je niet praten!", "Kom je weer met een bijdehante opmerking!" waren de dingen die ik vaak hoorde van familie, vrienden, en zelfs mijn vriendin. "Ben ik nou omringd door domme mensen, of ben ik zelf achterlijk?" dacht ik. Mensen zijn nou eenmaal emotionele wezens, ze baseren veel in hun leven op onderbuikgevoelens en emoties.
Wat moest ik nou doen? Ik wist het niet meer. Het voelde aan als een identiteitscrisis. Wie ben ik nou? Gelukkig kwam het antwoord op die vraag niet veel later. Vorig jaar kreeg ik op school tijdens de lessen society & media de opdracht om theorieën van een vijftal schrijvers en filosofen te vergelijken. Zo heb ik kennisgemaakt met literatuur van Geore Orwell (1984, Animal Farm), Theodor Adorno, Aldous Huxley (Brave New World), en Neil Postman. Op eigen houtje begon ik naar meer te zoeken, en ontdekte ik zo de boeken van Richard Dawkins (The God Illusion, The Greatest Show On Earth), de bekende verdediger van de evolutietheorie, en atheïst. Ik dwaalde verder af naar Friedrich Nietschze en de Nederlandse filosoof Rob Wijnenberg. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Steeds meer begon ik de mening van anderen te accepteren, en zelfs te begrijpen. Ik was zelfs van plan om naar het bezoek van Geert Wilders te gaan, hier in Heerlen! (Helaas vond ik hem niet). Niet om hem af te kraken, maar omdat ik het interessant vind wat hij te zeggen heeft. Ik ben het absoluut niet met hem eens, maar ik vind het interessant om te begrijpen wat hem drijft, en wat zijn reden is van zijn doen en denken. Vreemd genoeg kreeg ik begrip voor zijn mening, ondanks dat ik het nog steeds niet met hem eens ben. Iemand niet moeten om zijn mening, dat slaat eigenlijk nergens op. Als ik eraan denk, krijg ik plaatsvervangende schaamte zelfs.
Zoals je leest, ben ik veranderd. In mijn ogen bestaan er geen slechte meningen meer, ieder persoon ontwikkelt namelijk een eigen mening, gebaseerd op zijn achtergrond, belevenissen en denkwijze. Maar ik ben er nog niet. Soms betrap ik mezelf nog steeds op een ad hominem, een persoonlijke aanval op een user op de frontpage (bijv. als ik discussieer met de gebruiker Geavanceerd. Ik weet niet of je dit leest, maar sorry dat ik je soms persoonlijk aanval, ik moet er nog aan werken!). De bedoeling van mijn column is ook niet om jullie een les te leren. Verre van dat, ik heb zelf namelijk nog veel te leren, en ik hoop dat wij samen kunnen leren een balans te vinden tussen rationeel & kritisch denken, en emoties/onderbuikgevoelens van anderen.
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
