Een aquarium, leuk!

Je staat als vader vaak versteld van de keuzes die je kinderen maken, ook als ze allang volwassen zijn. Zo hebben we een zoon die nogal eens aan iets nieuws begint en even zo snel de boel weer afdankt. Wegens gebrek aan belangstelling. Er zijn een paar vaste waarden in zijn leven, en dat zijn gelukkig goeie waarden. Een goede man en vader zijn, goed voor zijn bedrijf zorgen door heel hard te werken en het belang van zijn medewerkers zo veel mogelijk te laten prevaleren. Leuk spul dus, bij onze zoon, daar zijn we helemaal happy mee.

Je zou dus verwachten dat bij zo'n vent de wat wildere hobby's de voorkeur zullen hebben. Zoals lekker gaan raggen met een quad, of motorcrossen. Of raften, samen met de kinders. Dat soort werk, het leek ons dat zoiets hem op het lijf geschreven was. Het aantal huisdieren dat ze hebben of hebben gehad is niet meer te volgen. Vaste waarden zijn twee Lhasa Apso hondjes, altijd een paar katten, een kanarie, een hamster, goudvissen in een Willem Duys-kom. O ja, ze hadden ook nog een paar kippen. Maar afgezien van de honden en katten was het altijd een vlottend geheel, die huisdieren. Tot zoonlief aan een aquarium begon. Een groot geval met prachtige vissen in een bak met een paar honderd liter water. Met de hele rimram van pompen, filters, verlichting, inrichting van de bak, noem maar op. Als hij 's avonds op de bank zit kan hij daar uren naar kijken. Hij vindt het veel mooier en vooral veel meer rustgevend dan tv. Hij heeft dat blijkbaar nodig, na een dag gevuld met turbulent werk in een stevig, eigen bedrijf. Hij geniet, dat is overduidelijk. En dat had ik dus helemaal nooit achter hem gezocht. Dat vissenverhaal, dat zal wel een blijvertje zijn.

En zoals vissenliefhebbers weten, het groeit altijd. Naar een groter aquarium, later naar het zoutwatergebeuren. Zoon had een mooie planning in elkaar geknutseld. Ze wilden een nieuwe pvc-vloer over hun plavuizen en meteen een nieuwe, veel grotere bak. De bak werd door een relatie in elkaar gelast en wit gepoedercoat. Het is een L-vorm met benen van 190 en 160 centimeter. De bak is 80 cm hoog en 65 cm diep, zodat er 1400 liter water in gaat. De oudste broer werd aangezocht om een onderstel te maken, want zo'n aquarium zet je niet op de vloer. Er moest een mooi, supersterk onderstel onder, waarin dan ook de pompen en verdere appendages uit het zicht kunnen worden opgeborgen. De planning was als volgt: onderstel maken, glas in de bak maken, de hele zaak in de kamer neerzetten op een stuk van de nieuwe vloer. Water erin en acclimatiseren gedurende een aantal weken. Dat moet, anders hebben je dure vissen geen lang leven in het vooruitzicht in hun nieuwe behuizing. Vissen erin, oude bak leegmaken en afvoeren en dan de nieuwe vloer voltooien.

Een goed plan, maar dan moest de oudste zoon wel tijd hebben. Hij was al goed begonnen door een werktekening van het geval te maken en de materialen te bestellen. Maar verder bleek hij begraven te zitten onder zijn werk, dus de boel stond stil. Dus werd ik door de vissenliefhebber aangeschoten: kon ik het niet overnemen? Ik had volgens hem toch niks te doen en mij vertrouwde hij het wel toe. Ik antwoordde dat ik geen enkel idee had over het ontwerp en bovendien werd de boel gaande de constructie zo zwaar en onhandelbaar dat je dat met twee man moest aanpakken. Ik zocht dus contact met onze oudste. En had beet, want hij moest juist een aanbouw prefabriceren voor een nieuwe klant, dus dan konden we samen de boel tot een goed einde zien te krijgen. Kijk, dat is een plan waarmee de boel weer van de grond komt. Dat gaan we doen.

Mensjeskindertjes, wat een klus! Het onderstel bestaat uit drie losse elementen, een onder een hoek van de L-vorm en twee aan de uiteinden. De elementen worden gemaakt van 22mm MDF, in de hoeken onder verstek aan elkaar gezet. De platen waarvan ze moesten worden gemaakt had onze zoon al met de 45 graden-hoeken besteld. Als je die zelf met een handcirkelzaag moet verstekken kun je beter meteen stoppen. Ja, ik weet het, op tv ziet het er stomsimpel uit, maar je ziet daar niet hoeveel mislukkingen er in de container verdwijnen. En welke vakmensen uit het zicht twee of nog veel meer handjes toesteken. Geloof er maar niks van, ik prik daar als kenner zo doorheen. De elementen worden 58 cm hoog, dus die moest ik afkorten van een strook MDF waar de verstekken al aan zaten. Makkie? Dat lijkt wel zo, maar de realiteit is heel anders. Je maakt verstekhoeken in een meubel omdat je anders kopse kanten ziet. Kopse kanten vergen vreselijk veel extra werk bij het schilderen, anders blijf je het zien.

Dat afkorten moet heel precies gebeuren, alles moet exact haaks zijn. Stel dat je de diagonalen van een plaat nameet en ziet dat de boel maar twee millimeter afwijkt, dan lijkt er geen probleem te zijn. Maar zet het maar eens in elkaar, met regels aan de binnenkant. De hoeken netjes dicht, het ene element aan het andere, gaat lekker zo. Maar dan de laatste plaat: hé, het past niet! Ik kom in de hoogte niet uit, het scheelt wel zowat een hele centimeter. En dat kan absoluut niet, met een onvervormbaar ding van bijna twee ton erbovenop. Nee, alles moet kloppen, dus moeten de platen 100% haaks worden gezaagd. Kan wel, maar duurt lang door het vele meten en nameten. Maar het lukte; een paar uurtjes later lagen de twaalf platen keurig haaks gezaagd op een stapel.

Maar de opdrachtgever had nog wat noten op zijn zang. Die vlakke platen, dat is saai, dus moest er wat reliëf in komen. Best joh, maar houd wel rekening met het gewicht. Dus kwam er een rand aan de plaat van 8 cm breed als een U op zijn kop, en dan het inliggende gedeelte met nepplankjes van ook 8 cm breed. Om dat voor elkaar te krijgen moest ik met veel geduld en nog meer passen en meten een groot aantal spoortjes van enkele millimeters diepte en 4 mm breedte in het MDF frezen. Zo werd de sterkte niet aangetast en bovendien konden we de U-vorm makkelijk benutten door er een paar deurtjes in te zagen en de blokken als opbergplaats voor pompen en andere reut te benutten.

Als de blokken klaar zijn, en dat wordt komende week mijn werk, dan komt er over het geheel een 40 mm dikke multiplex plaat, even groot als de bak. Op de plaat twee centimeter schuimplaat om de druk te verdelen. De multiplex bodem moet ik aan de randen afwerken met een rand en op de bak komt een kap met verlichting. Alles in verstek en heel sterk en glad, graag. Nou, ik heb dus nog wel een heel tijdje werk. Het freeswerk is gelukkig klaar. Dat is een zenuwenbaan, want je moet de bovenfrees zonder ooit één keer af te wijken langs de mal sturen. Niezen of hoesten is al fataal. Dan wordt het spoortje niet 4 maar 8 mm breed. En dan mag je aan de gang met plamuur en schuurpapier om het euvel te verhelpen.

En ja hoor, de opdrachtgever kwam kijken, net toen het laatste plaatje op de stapel was gelegd. En ja hoor, juist in dat laatste plaatje had ik toch een foutje gemaakt: even afgeweken van de mal en over een paar centimeter lengte was het groefje iets breder. En ja hoor, hij zag het meteen. Ik bood dus aan om de zaak te verhelpen met wat plamuur, maar dat werd meteen afgewezen. Die fout, die bleef zo. En iedere keer dat ik dan later zou komen genieten van mijn werkstuk, zou ik meedogenloos op dat foutje worden gewezen.

Rotjoch. Van wie zou hij die streken hebben geleerd? Geen idee.