Life in Neverwinter (deel 2)

Het is alweer even geleden dat ik mijn trouwe lezers meenam naar mijn eerste stappen in de wereld die Neverwinter heet. Betekent dat dat ik stil heb gezeten? Nee, zeker niet. Zoals ik al eindigde in mijn vorige blog weet de game je te pakken, mij in ieder geval wel. Wat heb ik dan allemaal beleefd? Lees mee en huiver.

Nadat ik ben begonnen met het verslaan van de boevenbende de Nashers en onderweg wat gemuteerde ratten heb moeten afslachten, werd ik geattendeerd op een Orc-plaag in het Tower District. Bazenheld als ik ben, ben ik daar uiteraard direct op afgegaan. Na wat mensjes en ratjes vind ik dat ik genoeg geleveld ben om het grotere werk aan te kunnen.

Op zich vind ik dit ook wel een leuke feature aan Neverwinter die zeker recht doet aan de Dungeons & Dragons-roots. Het is niet zo dat de vijanden met je meelevelen, je komt voor andere soorten vijanden te staan die niet alleen in de gevechten an sich, maar ook al in de aanblik sterker zijn. Simpel gezegd, als jij groter, sterker en imposanter wordt, dan houd je je ook niet meer bezig met die pietepeuterige vijandjes.

Het Tower District is weer een heel ander soort omgeving dan ik gewend was. In plaats van een soort stad die is vergeven van de vijanden, is dit een omgeving met een aantal veilige plakken van mijn team met tussendoor groepjes Orcs die overwegend rond kampvuren staan te wachten op wat actie. Eén groot voordeel, ik hoef niet meer helemaal terug naar het begin om mijn health potions aan te vullen.

Naast dit nieuwe werelddeel ben ik ook inmiddels een aantal nieuwe features tegengekomen in de game. Zo heb ik met mijn hogere levels de eerste speciale dungeon vrijgespeeld. Dit is wat anders dan de eenpersoonsdungeon die ik al heb gehad. Voor deze dungeon, The Cloak Tower, moet je een groep hebben. Jammer genoeg kwam ik daar, ik ben niet zo goed in het lezen van beschrijvingen, pas voor de deur achter. Gelukkig kun je in de rij gaan staan voor een dungeon totdat je genoeg random mensen hebt die naar binnen willen.

Of ik mazzel had of dat er gewoon een hoop spelers zijn weet ik niet, maar het wachten viel me hartstikke mee. Waar ik met Looking for Raid bij World of Warcraft soms drie kwartier moet wachten op medespelers, was ik bij Neverwinter met vijf minuutjes klaar. Onderweg kom je een aantal grote bazen, letterlijk groot, tegen die allemaal worden aangekondigd met een hele korte cutscene die ze introduceert. Hartstikke handig, dan weet je tenminste dat je je best moet gaan doen. Het enige dat ik niet kon vinden en best wel miste was een voice chat-functie. Even tactische besprekingen doen tussendoor zat er dus niet in.

Het levelen is nog altijd even hard aan het gaan. Voor ik het wist was ik level vijftien en moest ik terug naar Protector’s Enclave. Ik was namelijk zo goed volgens de sergeant dat ik een companion mocht uitkiezen. Ik had de keus uit vier verschillende metgezellen. Een vechter, een heler, een tovenaar en een hond(?). Aangezien ik zelf al een great weapon fighter ben leek een cleric mij wel een waardevolle aanvulling van mijn eenmansleger. Het gaat namelijk nog steeds snoeihard met de health potions. Omdat ik wel van een grapje houd noem ik mijn Cleric Disciple, mijn persoonlijke slaafje, wc-eend.

Jammer genoeg kom ik al snel tot de ontdekking dat vanaf dit punt Neverwinter echt wel voor de grote massa is gemaakt en niet voor de echte D&D-spelers. Dit wist ik overigens al aangezien de lead designer me dit al eens heeft verteld. Toch is het verschil wat mij betreft echt te groot. Waar ik voor mijn companion nog standaard 20-25 potions op zak had, heb ik er nu na een aantal quests en dungeons nog steeds 23 over.

Ik merk ook snel dat alle tactiek die ik gebruikte in de gevechten, zeker met de eindbazen, niet meer nodig is. Het lijkt bijna onmogelijk om dood te gaan, omdat mijn cleric staat te healen als een malle. Hartstikke handig voor de snelle gamers, maar het gaat me een beetje tegenstaan. Zeker als je je companion op tijd wegstuurt om te levelen, wat telkens iets meer tijd kost, heb je bijna geen potions meer nodig. Best jammer als ik net daarvoor mijn halve fortuin heb uitgegeven aan die rotdingen.

Maar ik blijf positief. Het verhaal in Neverwinter blijft me boeien en de gevechten worden steeds groter, dus ik gooi mijn potions nog maar even niet weg. Daarnaast ben ik inmiddels geleveld tot level negentien, wat betekent dat ik een nieuwe mijlpaal voor de deur heb staan. Nog even wachten en ik kan gaan mounten. Dan kan ik eindelijk die Worg bestijgen die ik al een tijd in mijn inventory heb staan. Oké, dat laatste klinkt heel fout, maar toch heb ik er helemaal zin in. Op naar de twintig!

Oh ja, helemaal vergeten. Neverwinter heeft aangetoond ook over een gezonde dosis humor te bezitten. Ik moest best hard lachen toen ik dit onderstaande tafereel tegenkwam op weg naar een Orc-kampement. He used to be an adventurer like me...