Met je famílie op vakantie?

Het viel mij op dat nogal wat mensen uit mijn omgeving best gechoqueerd  reageerden, toen ik hen deelgenoot maakte van mijn vakantieplannen. “Met je famílie op vakantie? Ik moet er niet aan denken!” “Ik ga lekker met mijn eigen gezinnetje, ik ben juist blij dat ik eens even van mijn familie af ben!” “Als ik met mijn familie op vakantie zou gaan, dan werd het na één dag geheid ruzie!” En meer van dit soort reacties. Nou ging ik ook niet echt letterlijk met mijn héle familie op vakantie, maar wel met veel familieleden. Met z’n twaalven in een groot huis in Groet, een kustplaatsje in de buurt van Alkmaar.

De voorpret was al geweldig. Mijn schoonzusje hoorde dat mijn echtgenoot en ik plannen hadden om met de kinderen weer naar zee te gaan. Zij had daar ook wel oren naar en zo ontstond het idee om met z’n allen te gaan. Wie mee wilde, uiteraard. We stuurden een mailtje rond en al gauw werd er enthousiast gereageerd. Mijn oudste zus trok met haar gezin liever haar eigen plan, jammer, maar prima natuurlijk, verder ging iedereen mee, óf voor de hele week, of bijvoorbeeld voor het weekend. Mijn jongste zoon moest namelijk ook werken in die week en mijn oudste zoon is graag alleen en zou wel kijken hoe lang hij het vol zou houden. Hij is tot het laatst toe gebleven!

Ik startte een familie-vakantie-app en daarin werd belangrijke informatie over de vakantie verstrekt, maar natuurlijk werd er ook een hoop onzin uitgekraamd, zoals in zoveel groeps-apps. Als een klein kind dat uitkijkt naar haar verjaardag, zo keek ik uit naar deze vakantie. En het was geweldig. Afgelopen zaterdag zijn we weer thuisgekomen, ik heb alweer een paar dagen gewerkt, maar ik heb bijna een gevoel van heimwee. Vorige week om deze tijd…

Heb ik dan zo’n geweldige familie? Ja, ik vind van wel. Dat wil niet zeggen dat wij nooit issues met elkaar hebben of hebben gehad. Het leven is nou niet bepaald als een kabbelend beekje aan ons voorbijgegaan. Er is best veel narigheid en verdriet geweest, vroeger al toen wij kinderen waren, en nog steeds vinden er zaken plaats waar de hele familie verdriet van heeft, boos om is, of zich bezorgd om maakt. Mijn moeder heeft het vaak geroepen: “Ons gezin? Onze familie? Ik zou er een boek over kunnen schrijven!” In sommige situaties hadden we het er zelfs over, dat onze familie wel een soapserie leek: als je dit zou verfilmen, dan zou geen hond het geloven. Maar bij een soapserie denk ik aan mensen die allemaal een dubbele agenda hebben, die allemaal uit zijn op geld, allemaal egocentrisch zijn en geen emphatisch vermogen hebben. Dat is bij mijn familie zéker niet zo. Maar een boek? O ja. Een trilogie, als het moet. Maar toch: een geweldige familie waar ik mezelf kan zijn, waar ik liefde, respect en waardering ervaar.

Natuurlijk hebben we weleens wat op elkaar aan te merken. Zou je sommige zaken zelf héél anders aanpakken. Maar wat heel belangrijk is: de kritiek die we op elkaar hebben, komt voort uit liefde en zorg. En dat maakt het wezenlijke verschil. En ook praten we onderling wel eens over elkaar, maar dan vanuit een zorgvraag: hoe kunnen we helpen? Of: zie jij dit probleem ook, of ligt dit bij mij? Dat is heel belangrijk. Als er al kritiek is, dan wordt daar eerst eens over nagedacht. En daarna met uiterste zorg gebracht. Geen primair gedoe. Geen Rijdende Rechter, Familiediner of wat programma dan ook zou eer aan ons kunnen behalen. Wij lossen onze eigen problemen wel op.

Daarnaast bestaat er in mijn familie het  gevoel van ‘leven en laten leven.’ Als er geen reden is tot zorg, maar jij zou het niet doen op die manier, dan bemoei je je er niet mee. Vrijblijvendheid is iets anders dan onverschilligheid.

En zo hebben we dat op vakantie ook gedaan. Niets hoefde, alles mocht. Wil je mee naar het strand? Gezellig. O, gaan jullie even een stadje bekijken? Ook prima. Wie mee wil, gaat mee, we ontbeten soms gezamenlijk, soms ieder voor zich, alleen de maaltijden ’s avonds deelden we met z’n allen. Het huis was groot en luxe, er stond een piano waar mijn muzikale familie wel raad mee wist. Een prachtige tuin die verder reikte dan het oog kon zien. En iedereen ging om met iedereen.

Zo wilde mijn man even naar het dorp om een krant te halen, nichtje van bijna drie tippelde gezellig met hem mee. Mijn oudste zoon ging met oudste nichtje krabbetjes en kreeftjes vangen. Mijn dochter zong liedjes terwijl mijn broer, de gitarist, haar begeleidde. Ik speelde piano en mijn schoonzusje zong. Mijn moeder maakte foto’s bij de vleet, en wilde altijd wel de vierde man zijn als er weer een team voor klaverjassen gemaakt moest worden. Toen mijn moeder vroeg in de ochtend toen bijna iedereen nog sliep een nare val maakte, was het mijn oudste zoon die haar hielp en het gevallen limonadeglas opruimde. Mijn jongste zoon kon helaas alleen het weekend blijven en ik bracht hem gezellig naar de bus. Toch had hij die dag ook qua gezelligheid zijn steentje bijgedragen. Ook nog even gitaar gespeeld, zijn nichtjes geplaagd, met zijn broer en zus genoten van het samenzijn. Mijn zusje, met wie ik heel close ben. Zij was alleen al blij dat ze de zorg voor haar jonge kinderen eens met andere kon delen. We letten allemaal op haar kinderen en de twee jongsten werden op het strand door iedereen in de gaten gehouden. Haar middelste dochter sprong met haar duikbril de zee in en er was altijd wel iemand die met haar mee ging. Eindelijk kon mijn zusje eens ontspannen haar ogen dichtdoen op haar stretcher.

Vliegeren. Een tatoeageset kopen op de braderie en iedereen bestempelen. Aftersun smeren, omdat het toch wel erg hard was gegaan in de zon… Gesprekken tot diep in de nacht. Lachen tot ik er buikpijn van had. Met mijn broer mee naar de supermarkt, plat Rotterdams praten met elkaar en de grootste lol hebben. Karren met boodschappen.  Eten koken voor twaalf man, super!

Zo’n week vliegt gewoon voorbij. Ik wilde de tijd wel stilzetten. Prachtig weer, met z’n allen naar het strand, fantastisch.

Nu ben ik weer thuis. Het normale leven neemt langzamerhand z’n loop weer. En zo hoort het ook. Ik heb alle foto’s van iedereen in ontvangst genomen en ga voor elk gezin een fotoalbum maken. Als dat album klaar is, dan hebben we een reünie. Dan bekijken we met elkaar de foto’s en gaan we barbecueën in de tuin van mijn broertje en schoonzusje. Want dat was een beetje gevaarlijk bij ons vakantiehuis met rieten dak.

Volgend jaar weer? Ja, volgend jaar weer. En jij? Zou jij het zien zitten om met je familie op vakantie te gaan? Ik ben erg benieuwd naar de verhalen van lezers!

Er gaat een bliepje in mijn telefoon. Het bliepje van de familie-vakantie-app. Ik ga gauw kijken!