Dodelijke date 28

Ik zag dat er op ons geschoten werd vanuit de achtervolgende auto.
‘Zie je die zwarte handel aan de zijkant, een beetje in het midden van het wapen Martha? Trek deze naar achteren en vuur op de auto!’ schreeuwde Willem.
‘Ik heb nog nooit geschoten Willem! Straks raak ik jou!’
Ik keek naar het wapen en zag aan de zijkant van het wapen inderdaad een zwart beugeltje zitten. Ik trok het naar achteren en trok niet veel later aan de trekker. De eerste kogels troffen doel de rest verdween in het dak van de BMW waar Willem en ik in zaten. Het wapen sloeg tijdens het vuren naar boven, ik kon er niets aan doen. Ik had in een salvo het hele magazijn geleegd waarvan driekwart via het dak van onze auto. Willem stuurde voor wat hij waard was, en dat was veel. Ik zou het hem niet nadoen.
‘Heb je wat geraakt?’ vroeg Willem terwijl hij in zijn achteruitkijkspiegel keek. Ik keek via de kapot geschoten achterruit van onze auto naar de achtervolgende auto.
‘Ik zie er nog maar twee zitten.’
‘Dan moet je er wel een geraakt hebben!’
‘Heb ik iemand gedood?’ Ik voelde mij misselijk worden. Willem keek mij kort aan.
‘Als je wilt overleven, zou ik schieten. Als je daarbij degene dood die jou wil doden, zie ik het probleem niet zo, jij?’ Ik pakte de tweede AR15, trok aan de handel en ging goed op mijn knieën op de passagiersstoel zitten met mijn rug naar het voorraam.
‘Goed tegen je schouder drukken, het wapen!’ Ik richtte op de slingerende achtervolger. Het beuken van het wapen op mijn rechterschouder gaf een verschrikkelijke pijn. Nu bleef het wapen wel recht en de meeste kogels baanden zich een weg door de auto van de achtervolgers. Ik smeet het wapen weer op de achterbank. We werden niet meer achtervolgd. Ik zag een dikke glimlach in Willems gelaat. De pijn in de rechter bovenkant van mijn lijf was ondragelijk. Willem zag het wel, maar reed met hoge snelheid door. Hij moest wel. Het was niet uitgesloten dat er meer zouden komen.

‘Wat was dit in godsnaam!’ vroeg ik.
‘Dit was een onvervalst stukje maffia-afrekening, of misschien beter gezegd: ‘vereffening’. Willem begon langzamer te rijden.
‘Jezus Willem, wat nu als dit in een stad was gebeurd? Nu reden we nog op buitenwegen.’
‘Dat is een voorwaarde, dat het op buitenwegen gebeurt. Als dit niet gerespecteerd wordt door de families, dan zal uiteindelijk het leger ingrijpen. Snap je?’
‘Nee’, zei ik droog. Hij ging er schijnbaar vanuit dat ik al de gebruiken en afspraken wel zou kennen.
‘Oké, de politie is corrupt en zal heel veel misstanden toestaan. Er komen zelden onderzoeken. De meesten bij de politie krijgen er per maand ongeveer vijfhonderd euro netto bij, van kleine en grote families. Je snapt dat ze dat stuk inkomen willen verdedigen. Zij hebben hun uitgaven erop afgestemd. Als wij in dorpen gaan schieten en er wordt een kind geraakt, dan wordt de politiecommandant ontslagen. Niet de lagere politiemannen en vrouwen, en grijpt dus uiteindelijk het leger in. Die arresteren dan wat mannen van de grote en kleine families. Geloof mij, het is allemaal niet zo smakelijk, al die corruptie. Die politiecommandant is de belangrijkste schakel. Deze zal koste wat het kost op zijn post blijven willen zitten. Sommigen zijn gewoon miljonair geworden door simpelweg corrupt te zijn.’
‘Ik snap hem. Een geheel ander beeld van een prachtig land. Nu hebben we ze gedood of afgeschud. Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat dit nog niet afgelopen is. Waarom? Waarom weet ik het verdomme ook niet. Wat heeft Jochem in godsnaam uitgevreten?’, vroeg ik verwtijfeld. Willem gaf geen antwoord.

We reden rustig naar het huis van Jochem. Hij stond ons buiten op te wachten. Hij hielp mij de auto uit en ik merkte een zorgzaamheid op die ik niet eerder bij hem had herkend.
‘Ben je gewond?’
‘Nee, niet lichamelijk. Maar ik ben wel een illusie armer te denken dat ik buiten alle hardheid van jullie levens gehouden zou kunnen worden.’
‘Je bent inmiddels al wat gewend,’ zei hij.
‘Nou, iemand doodschieten is het toch echt niets voor mij Jochem. Dit zal ooit wel wennen ja. Misschien kan ik eens oefenen, ergens?’ Ik begon te walgen van mijn eigen uitspraken. Maar ik was bereid om ver te gaan, ik wilde zijn vertrouwen winnen.

‘Doden went nooit Martha en dat wil ik ook niet. Dit had ik niet zien aankomen. Een geloof mij, ze zullen ervoor boeten. Die mannen die je gezien hebt, zal jou voor het laatst gezien hebben.’ Ik geloofde er ieder woord van en dat maakte het allemaal nog wat afschuwelijker.
‘Ik zal mij niet snel meer veilig voelen Jochem.’ Hij praatte over het onderwerp veiligheid heen.
‘Heeft Willem je goed beschermd?’ Hij keek Willem aan die mij weer aankeek.
‘Zonder Willem had ik hier nu niet gestaan. Ik denk dat dit genoeg zegt.’
‘Goed. Willem, kom nog even mee', zei Jochen tegen Willem,' dan leg ik je uit waarom.’
‘Dat zou ik ook wel willen weten.’ zei ik. Jochem keek mij aan op een manier die ik kende. Die machoblik die ik haatte. Hij kwam naar mij toe en kuste mij voorzichtig op mijn wang. Hij pakte mijn schouder, ik week opzij van de pijn. Jochem keek Willem aan.
‘Het wapen, de kolf tegen haar schouder. Iets te krampachtig geweest.’ zei Willem koeltjes. Jochem keek mij weer aan.
‘Geloof mij, hoe minder je weet hoe langer je leeft. En laat je nu verzorgen, er zit binnen een vrouwelijke arts op je te wachten.
‘Dat idee had ik een half uur geleden nog niet Jochem. Hoe minder ik weet hoe langer ik leef. Ik wist niets en toch vlogen de kogels mij om de oren.’
‘Het goed is goed meisje, ga maar naar binnen.’ Hij gaf mij een klein zetje naar de richting van de voordeur. ‘Waardeloze klootzak!’ schreeuwde het in mijn hoofd.

Jochem had Willem meegenomen naar het tuinhuis. Een klein houten huisje aan de rand van het zwembad.
‘Wat is er in godsnaam gebeurd Jochem?', vroeg Willem aan hem.
‘Ik heb bepaalde smokkelroutes veranderd', zei Jochen terwijl hij van Willem weg keek', deze waren zelfs bij het leger bekend, ik moest wel, Willem. De Cambino’s zijn het daar niet mee eens. Deze agressieve familie ken je wel, Italianen in Turkije, dan weet je het wel', Willem bevestigde door met zijn hoofd te knikken', ze willen geld zien. Kun je het je voorstellen, dat ik andere families ga betalen voor mijn routes terwijl zij ook door mijn gebieden rijden?’
‘Nee, maar een volgende keer wil het wel weten Jochem. Juist ik moet het weten. Nu had ik de wapens die ik nu bij mij had net opgehaald uit het magazijn maar die heb ik echt niet altijd bij mij.’
‘Oké, een volgende keer meld ik het je. Je hebt een punt hier.’ Jochem deed zijn arm om Willems middel en begeleidde hem naar het huis. Hij kon zijn arm niet over Willems schouder leggen omdat Willem daarvoor simpelweg te groot was voor Jochem.

Ik keek de arts aan en had niet het gevoel door haar verzorgd te willen worden. Een heet bad zou volgens mij hetzelfde effect hebben. Na het hete bad viel ik vermoeid op bed in een witte satijnen ochtendjas. Deze bezat mijn geur al, wat vertrouwd voelde. Het was zeven uur in de avond en ik had nog niet gegeten maar had absoluut geen trek. Toen ik weer naar het kleine elektrische klokje op het nachtkastje keek, was het tien uur in de avond. Het was al donker buiten. Ik hoorde gestommel in de slaapkamer en keek op, zag Jochem lopen en hoorde even later de douche. Die paar uur slaap hadden mij wel goed gedaan. Hij kwam de slaapkamer binnen met een half nat lichaam en alleen zijn handdoek om zijn middel geslagen. Ik zag dat zijn half harde lul de omgeslagen handdoek een vreemde vorm geven om zijn benen en hoopte dat het geen voorbode zou zijn. Dat was het wel.

Hij kwam naast mij liggen en nam direct initiatief, wat mij dan wel weer iets deed. Hij zei niets en begon mijn borsten te strelen. Maar ik wilde eerst weten.
‘Is alles veilig Jochem? Ik zit er nog steeds aan te denken dat dit huis ieder moment onder vuur zou kunnen komen te liggen.’
‘Vertrouw mij, ik heb voorzorgmaatregelen getroffen. Er komt nog geen slak de oprijlaan op zonder gehoord en gezien te zijn.’
‘Hoe kun je zo leven man?’
‘Concentreer je op iets anders schat.’ Dat strelen over mijn borsten, afgewisseld met zachte kneepjes rond mijn tepels, deed hij gewoon goed. Toen zijn hand tussen mijn benen verdween hoopte ik op hetzelfde ritme en intentie maar dan anders. Ik pakte zijn lul en kneedde hem voorzichtig. Hij wilde zoenen en dat wilde ik niet. Er was iets wat ik niet direct onder woorden kon brengen maar ik wist wanneer ik zou gaan zoenen met hem mijn lust direct weg zou zijn. Ik wendde mijn hoofd af, hij begreep het nu wel en deed geen pogingen meer. Hij had een fantastische grote kromme lul deze kleine, dikkige kale man van 1.60cm. Ik had het liefst dat hij achter mij bleef en wilde er ook niet aan denken dat hij bovenop mij zou liggen met dat gedrongen kleine lichaam van hem, en dan had ik het nog niet over zijn adem. Ik draaide mij op mijn zij. Met zijn hand nog tussen mijn benen begreep hij de kunst van het grote gefriemel ertussen. Er waren een hoop mannen die er niets van begrepen, maar hij wel.

Ik kwam al bijna klaar toen ik hem plotseling voelde met zijn harde lul. Het ritme maakte mij duizelig. Het dierlijke gehijg van hem deed wel iets aan de feestvreugde af, maar deed het licht niet aan in mijn hoofd. Ik bleef in het schemer met al mijn gevoel. Steeds dieper leek hij binnen te dringen tot een paar diepe zuchten van hem. Op dat moment voelde ik ook alles onder mij wegzakken en kwam. Hij bleef achter mij liggen, ik hoorde hem steeds rustiger gaan ademen. Na ongeveer vijf minuten leek hij te slapen. Ik bewoog voorzichtig. Er was geen enkele reactie van hem. Maar zijn lul bleef wel hard in mij zitten. Ik vroeg mij oprecht af of hij iets had geslikt. Ik had dit van de meisjes gehoord, dat sommige mannen al met een stijve binnenkwamen en weer met een stijve vertrokken ondanks dat ze al klaar gekomen waren. Na een paar minuten floepte hij er toch uit. Jochem sliep, ik ging weer in bad. Ik zat te bedenken wat Jochem een keer tegen mij gezegd had over dit huis. Over de geheime ruimtes tussen muren. Vluchtroutes in het huis onder de grond. Ik wist het allemaal en dacht er nu juist aan. Het gaf mij nog steeds een waardeloos gevoel van veiligheid. Jochems woorden hadden echt niet geholpen over de maatregelen die hij had getroffen na vanmiddag.