Vechtende vrouwen, heerlijk

Begin deze maand kwam het vreselijke nieuws tot mij. Bradley Wiggins doet niet mee aan de Tour de France. Hij is geblesseerd aan de knie. Een ontsteking waardoor hij niet op niveau kan trainen. Er was nog een maand te gaan, maar het herstelproces verliep traag volgens zijn ploegbaas.

Ik denk niet dat het een smoes is. Maar het is wel jammer. Niet dat ik een groot fan ben van Wiggins, maar je beleeft nog eens wat met hem erbij. Wat heb ik van hem genoten in de Giro van dit jaar. Minutenlang bleef de camera van de RAI hem volgen. Hij zat met samengeknepen billenop de fiets tijdens de afdalingen. Vooral als het regende. En het regende nogal eens deze Giro. Leedvermaak is ook vermaak. Kijk maar naar De TV Draait Door. Het hardst wordt gelachen als er iemand  heel stom op zijn bek valt. Uran, de meesterknecht van Wiggins, zou misschien wel eindwinnaar zijn geworden als hij niet op Bradley had moeten wachten. Ik hoorde hem gewoon denken: lul, rij nou door. We missen op deze manier het avondeten.
Op zo'n moment blijkt dat de teamleiding van Sky niet zo erg snugger is. Uran stond er nog beter voor dan Wiggins, maar omdat er nu eenmaal was afgesproken dat de Engelsman de Giro moest winnen, moest Rigoberto wachten.
Nu weet Uran als geen ander dat afspraken over winnen geld opleveren, maar hij zal toch wel de pest in hebben gehad.

Ik had Wiggins echt graag in de Tour de France gezien. Ik was nieuwsgierig naar zijn daalkunsten in de Tour. Volgens mij kun je namelijk niet zo snel over daalangst heenkomen.
Maar het ging me niet alleen om het dalen.
Wat had ik vorig jaar genoten van de tweestrijd in de ploeg. De strijd tussen hem en Froome. Froome die constant achterom keek en af en toe willens en wetens een stukje van Wiggins wegreed om te bewijzen dat hij beter was dan Bradley.
Maar dan werd er natuurlijk meteen in zijn oor getoeterd dat hij moest wachten.

Het was dus lachen om die twee. Maar nog meer gelachen heb ik om mevrouw Froome en mevrouw Wiggins.
Michelle Cound, de vriendin van Chris Froome, maakte vorig jaar op Twitter Bradley Wiggins min of meer belachelijk en stookte haar vriend op om gewoon maar voor eigen kans te gaan. Catherine Wiggins pakte haar meteen terug door Richie Porte en Mick Rogers een veer in hun strakke wielrennerskontjes te steken. Zij waren wel trouwe knechten, volgens Catherine.
Natuurlijk is zo'n oorlogje op Twitter leuk, maar ik zou ze liever op een andere manier met elkaar in gevecht zien gaan. Bijvoorbeeld tijdens de openingsceremonie van de Tour de France, die morgen gaat beginnen.

Op het podium is een groot zwart scherm in een stellingbouw gehangen. Op dit moment flitsen rode, blauwe en gele lichten over dat scherm. Enorme speakerboxen aan de zijkanten blazen dancemuziek in de richting van honderden schimmen. Schimmen die voor het grote podium staan te wachten op de dingen die komen gaan.
De lichtflitsen draaien naar beneden en schieten over een groot rond zwart vlak in het midden van het podium. Het zwarte scherm wordt nu vanaf de voorkant van het podium verlicht met wit licht.

De dancemuziek stopt en het opzwepende, robuuste begin van Carmina Burana schalt de schimmen tegemoet. Waar het rustige gedeelte van het muziekstuk van Carl Orff begint, zwijgen de speakers. Twee silhouetten bevinden zich op het zwarte vlak in het midden. Alsof ze door de muziek daarheen zijn geblazen. Hun schaduwen worden groot op het scherm weergegeven. Een silhouet blijft aan de linkerkant van het vlak en het andere staat stil aan de rechterkant. Uit de speaker klinkt een stem: 'Mesdames, messieurs. À gauche Michelle et à droit Catherine.' De silhouetten zwaaien uitbundig naar de schimmen voor het podium. Vervolgens komen twee grote negers met ontblote bovenlichamen het podium op. Ze hebben grote kruiken bij zich. De ene neger loopt naar Michelle, de andere naar Catherine. Ze ontdoen de vrouwen van hun witte mantels, zodat ze alleen nog in bikini staan. De mannen gooien de kruiken leeg over de vrouwen en gaan ze met de inhoud masseren. Olijfolie maakt de lichamen lekker soepel. Turkse worstelaars maken er vaak gebruik van. De massage gebeurt zorgvuldig. Bij de borsten en tussen de dijen iets zorgvuldiger. Als de negers klaar zijn nemen ze de lege kruiken mee en verdwijnen van het podium. Even staan de dames volkomen stil tegenover elkaar. Doodse stilte heerst. De schimmen houden de adem in en wachten gespannen op wat komen gaat. Er hangt een onheilspellende stilte.

Dan wordt die stilte wreed verstoord door een hard en schel fluitje.
De vrouwen snellen op elkaar toe als Samurai, maar dan minder dik. De klap komt dan ook minder hard aan. Ze proberen houvast aan elkaar te krijgen, maar de olie maakt hun lichamen te glad om goed grip te krijgen. Ze slaan dus hun lange nagels in elkaars ruggen en maken er straaljagerstrepen mee op de huid. Hoog gillend proberen ze elkaar open te krabben en stuk te bijten. Uiteindelijk laten ze elkaar los en schoppen en slaan naar elkaar. Dan raken ze weer in elkaar verstrengeld en vallen op het zwarte vlak. Alles is goed te volgen op het grote scherm. De gezichten en ruggen zijn bebloed. Het grondgevecht gaat in alle hevigheid door. De bikini's zijn al lang van de lichamen gescheurd. Naakt kronkelen de vrouwen op het zwarte vlak. Hun gegil klinkt schel door de avondlucht. Het is nog erger dan de vrouwenfinale op Roland Garos.
Plotseling klinkt weer het fluitje. Het moet het einde van het gevecht zijn, maar de vrouwen vechten gewoon verder. De twee negers snellen het podium op en scheuren de vrouwen van elkaar. Ze sleuren ze aan de haren het podium af. Het gevecht is afgelopen. Er is geen winnares aan te wijzen.

Morgen begint de Tour de France op Corsica. Zo'n gevecht van Catherine en Michelle zou goed bij Corsica passen, maar het gaat er niet van komen, want er komt ook geen gevecht tussen Froome en Wiggins. Het gaat een saaie Tour worden dit jaar.

Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.

Eindredactie FOK!columns