Pasta en Fyra

Oké oké, ik zal jullie precies vertellen hoe het gegaan is. Wie ik ben? Mijn naam hou ik liever voor me, maar ik ben verantwoordelijk voor de aanschaf van de Fyra-treinen. De kritiek van de afgelopen periode raakt me. Het raakt me hard. Met deze open brief wil ik iedereen laten weten dat ik geen slecht persoon ben. Misschien had ik beter na moeten denken. Maar kom op zeg, jullie weten toch ook hoe Italianen zijn.

Ik was al een jaar of tien met het project bezig. Toen ik mijn interesse in de Fyra kenbaar maakte door een brochure op te vragen, kreeg ik meteen een uitnodiging. Ene Maurizio mailde me dat ik van harte welkom was om de Fyra live te aanschouwen. Hij betaalde mijn tickets en haalde me op bij het vliegveld van Napels. Toen ik twee zoenen op mijn wang kreeg en een flinke omhelzing, was ik eigenlijk al meteen onder de indruk van deze amicale Italiaan. Dat werd alleen maar erger toen we samen in zijn Maserati Quattroporte stapte met kalfslederen kuipstoeltjes. Binnen drie minuten stonden we bij de Fyra-fabriek.

Ik kan niet ontkennen dat ik gevoelig ben voor glimmend metaal. Maurizio wist dat blijkbaar en had zijn Fyra’s zo mooi opgepoetst dat het zeer deed aan mijn ogen. Ook binnenin de trein was het spik en span. Heel wat anders dan die smoezelige blauwgele treinstellen vol graffiti in Nederland. ‘Bellissimo’, zei ik. Hij lachte en sloeg me vriendschappelijk maar hard op mijn schouder. ‘Come on, we’ll have coffee.’ Maurizio sprak Engels zoals je dat vaak in maffiafilms hoort. Vijf minuten later zaten we espresso te drinken op het terras van zijn landhuis.

Maurizio legde me die dag in de watten zoals ik nog nooit in de watten ben gelegd. Ik had het woordje ‘hot’ nog niet uitgesproken of er kwamen twee schaars geklede dames met een enorme waaier voor me staan. Wind maken. Na de koffie kwam er drank op tafel en net toen ik aanstalten wilde maken om maar eens op huis aan te gaan, zei Maurizio: ‘You eat with us, yes? My mamma makes the best pasta.’ Ik had het natuurlijk kunnen weten. Italianen zijn pastavreters en mamma’s-kindjes. Maurizio was geen uitzondering. Twee uur later had ik het idee dat ik in een Bertolli-reclame was beland. Ik hoorde bij de familie.

Natuurlijk kun je achteraf zeggen dat de Fyra geen perfecte trein was. Na drie weken rijden hingen er wat deuren uit, lagen er elektriciteitskabels bloot en inderdaad, er was brandgevaar. Maar dat is achteraf makkelijk praten. Maurizio was een man die je gelooft op zijn blauwe ogen. Toen hij me in zijn Maserati terug naar het vliegveld bracht, heb ik mijn handtekening gezet onder een mooie order. Zestien Fyra’s voor de prijs van vijftien. En een doos Bertolli gratis. Sla dat maar eens af.