Dodelijke date 21

‘Daar heb je nog best lang over gedaan.’ 
Nu kwam hij naar mij toe gelopen. Nu ik zijn ogen zag, wist ik het zeker. Ik had hem slechts een paar verjaardagen meegemaakt en dan verschool hij zich in zijn kantoor. Slechts korte momenten, ik had alleen zijn stem gehoord, maar nooit met hem gesproken.
‘Jezus, wat moet jij mij haten. Is dit allemaal opgezet alleen om mij te pakken te nemen? En waarom?’
‘Kom kom, niet zo’n hoge dunk van jezelf. Wij zijn een gespecialiseerd bedrijf dat handelt in vrouwen en op een professionele manier rijke mensen arm maakt. Hetzelfde als de plukteams van de politie, maar dan omgedraaid en veel betere middelen. Toen Mo zei welke vis hij gevangen had, kreeg ik bijna de slappe lach.’
‘De slappe lach? Merel is een van mijn beste vriendinnen. Wat een monster ben jij en wat zal ze je haten als ze dit ooit te weten komt.’
‘Tja, als ze het ooit te weten komt. Ik denk, met de attitude die je hier vaak, te vaak, laat zien, dat je eerdaags kamelen drijft in een of andere woestijn. Ik weet waar je mee bezig bent hier. Je verhaal vertellen aan iedereen hier zal je niet zo veel helpen. Ja, ik weet ervan. Jij pakt gewoon dit baantje aan dat ik je hier nu aanbied.’

Ik wist dat hij maar wat raak lulde. Immers hoe wist hij dat het niet zou helpen? Vermoordde hij de klanten na het gebruik van zijn meisjes? Nee, het moest wat anders zijn. Wat mij nu pas opviel, is dat ik geen daglicht gezien had sinds ik in deze hal of bunker zat. Ik wist dat die groot was door de geluiden die soms van heel ver leken te komen en extra galmden door de kale wanden van de gangen. Ik wist één ding zeker: ik zou vanaf nu rustig aan doen. Ik moest een low profile aannemen en de confrontaties even uit de weg gaan. Nu leerde ik niets van mijn omgeving. Jochem van Wensen leek hier een hoge positie te hebben. En ik wilde geloven dat hij mij niet persoonlijk haatte, maar dat ik gewoon een zak met geld was. Jochem verdween uit mijn kamer na mij een tijdje aangekeken te hebben op een manier die ik inmiddels kende van de klanten die mij al genomen hadden. Ik weet zeker dat ik zijn lul eraf zou bijten zodra ik daar een kans voor zou krijgen. Maar ik besefte ook dat dit mijn dood zou worden. Wraak; ik kon ervan dromen, nachtenlang. Ieder uur van de dag. Ik wist al hoe ik ze allemaal zou ombrengen. En ik, ik hoefde er hier, op deze plek alleen maar voor te zorgen dat ik niet in een psychose zou raken.

Star werd weer binnengebracht, door Mo zelf dit keer.
‘Jij zorgt voor haar, Martha. Buiten deze deur is een gang en luister goed wat ik je nu zeg. Alle meisjes die hun kamer in deze gang hebben, ga jij verzorgen. Als wij je buiten deze gang zien, dan boet een van de meisjes ervoor die jij verzorgt. Begrijp je wat ik je zeg?’
‘Maar natuurlijk.’ 
Ik keek hem niet aan. Ik wilde het ook niet en concentreerde mij direct op Star. De deur sloeg weer dicht maar dit keer niet op slot. Ik keek naar de deur en wist niet hoe ik mij moest voelen. Vrij? Of juist een last erbij? Want zou ik alleen in de gang net buiten mijn deur blijven? Ik wilde weten waar de wereld was en liefst een bewoonde. Ik pakte haar gezicht met beide handen en keek haar indringend aan. Ze huilde.
‘Het deed zo’n pijn, Martha’ zei ze met een zachte stem vol emotie.
‘Mag ik eens kijken?’ vroeg ik haar rustig terwijl ik haar pupillen zocht in haar betraande ogen. Het was nog zo’n kind.
‘Ga maar op je rug liggen. Vertrouw mij maar, lieverd, ik zal je echt geen pijn meer doen. Maar ik moet even in je vagina kijken. Is dat oké?’ Star knikte dat het goed was. Ze ging liggen en opende haar benen een beetje.
‘Je hebt een beetje gebloed. Je was nog maagd?’ Star knikte dat dit zo was en begon harder te huilen. Ik pakte een teiltje warm water en begon haar te wassen van onderen. Ze werd er rustig van. Ik zag dat ze er bijna van ging slapen en deed voorzichtig een kleine handdoek tussen haar benen en legde haar op haar zij. Ze sliep, te moe om nog maar iets te voelen of te zeggen. Ik deed mijn deur open om te kijken hoeveel meisjes er in mijn gang kamers hadden. Ik stond nog maar net in de gang of Mo kwam aangelopen.

‘O ja, en dan nog iets. De deuren kunnen alleen van buiten opengemaakt worden. Het is zaak dat je de deuren zelf weer sluit als je verzorgd hebt. En je moet trouwens meekomen.’
‘Wat gaan we doen?’ vroeg ik zenuwachtig. Hij gooide een stapeltje kleren op mijn bed.

‘We hebben nog een speciale klant voor je. Je trekt dit aan, nu graag.’ 
Ik pakte het korte, maar moderne gebloemde jurkje van het bed en deed een oude trainingsbroek en een versleten T-shirt uit. Ik zag dat het jurkje en een push-up-bh de enige kledingstukken waren. Geen onderbroek, string. Het maakte mij niet zo veel uit omdat ik zo lang ik in deze bunker was al geen ondergoed droeg, simpelweg omdat het er niet leek te zijn.
‘Verdomme, Mo, ik heb hier toch een speciale rol nu?’ vroeg ik geïrriteerd, terwijl ik de laatste plooi van het jurkje over mijn dijbeen gladstreek.
‘Dit is je rol: schoonmaakster, verzorger van de meisjes en prostitué als wij klanten voor je hebben.’ 
Ik voelde mijn bloed koken maar hield mij in. Het had maar één voordeel: ik verliet mijn eigen gang weer, maar voordat de deur naar de volgende gang geopend werd, kreeg ik de bekende zak weer over mijn hoofd. Ik zag er heel veel door. Stomme idioten, dat ze dit niet eerst getest hadden. Maar was dit wel zo? Wisten ze het gewoon maar waren ze pure sadisten? Ik had het idee paranoïde te worden. Ik kwam in een grote, ronde ruimte en zag liften heel erg hoog gaan. Ze stonden middenin een ruimte van honderd bij honderd meter, schatte ik. De glazen wanden van de liften gaven goed weer wie erin stonden. Ik zag dat er ongeveer tien grote gangen uitkwamen in deze centrale ruimte met liften erin. Bij gebrek aan daglicht en liften naar boven besefte ik dat we onder de grond zaten. Ik hoopte dat we in een van de liften zouden stappen, wat ook gebeurde.

De modern uitziende lift ging met een vaart naar boven. De zak over mijn hoofd verschafte mij nog steeds de beelden die hij niet had mogen verschaffen. Ik prentte ze in mijn geheugen. Ik telde drie verdiepingen, het moest erg groot zijn. Hoeveel vrouwen zouden hier vastzitten? Het gaf mij een angstig en benauwd gevoel.
Ik kneep mijn ogen hard dicht toen daglicht door de juten zak naar binnen schoot. We gingen enkele korte gangen door om uiteindelijk buiten in een auto geduwd te worden. Nu werden mijn handen bij elkaar gedaan. Ik voelde hoe iets mijn handen bij elkaar hield. Ik dacht aan handboeien en keek naar mijn polsen. Mijn bewaker, die naast mij zat, zag mij kijken en wist hoe laat het was. Met een ruwe ruk trok hij de zak van mijn hoofd. Voordat ik er goed en wel erg in had, kreeg ik tape over mijn ogen geplakt. Nu was het aardedonker. Ik kreeg de zak weer terug over mijn hoofd. Hij trok mij aan mijn nek, ik viel met mijn hoofd op zijn schoot en rook direct de oude broek die hij aanhad. Ik walgde. We reden naar mijn gevoel uren, in werkelijkheid een half uur.

Ik werd ergens binnengebracht, dat hoorde ik aan mijn voetstappen op een gladde en harde ondergrond, ik dacht marmer. De zak werd van mijn hoofd getrokken.

‘Jochem van Wensen’, stelde ik koel vast toen ik zijn beeld zag.
‘Hoe vind je mijn huis hier in Turkije?’
‘Jouw huis? Laat ik nu toch denken dat dit bij Merel was.’ Ik wilde hem tergen, uitdagen maar besefte dat dit ongetwijfeld weer klappen op ging leveren. Ik wilde mijn, door hem toegestane, baan ook niet in de waagschaal stellen; het gaf mij immers meer bewegingsvrijheid.
‘Ik wilde je nog wat wijn aanbieden, maar dat slaan we dan maar over als je zo doet.’
‘Och nee, sorry. Ik meende het niet. Het is zo warm, ik weet niet wat ik zeg joh’, zei ik vlug terwijl hij snel naar mij toeliep. Toen hij mijn laatste woorden hoorde, stopte hij en schonk toch wat wijn in. Ik besloot het spel mee te spelen, ik had wel zin om dronken te worden. Ik wist al dat hij mij zou gaan verkrachten.