Fuck you Mark
We moeten van Mark Rutte stoppen met somberen. Hij begrijpt dat Nederlanders zich zorgen maken in deze crisistijd, maar de meeste mensen hebben het nog altijd goed. Aldus de immer goedlachse Mark Rutte. Hij bedoelt het natuurlijk goed. Positief denken is nooit verkeerd. Maar het komt er een beetje lullig uit als Mark het zegt. Meneer is nota bene zelf eindverantwoordelijk voor dit zwalkende land. Rutte is een dierentuinoppasser die de hokken van alle wilde dieren openzet en vervolgens zegt: ‘maak je geen zorgen mensen, gewoon blijven lachen’.
Fuck you Mark! Ik heb nog nooit eerder zo op mijn uitgavenpatroon gelet als nu. We kiezen dit jaar voor een budgetvakantie, zijn vaste klant bij de Aldi en hebben onze dure Zafira ingeruild voor een klein zuinig kutautootje. Verder staan alle eigen risico’s op maximaal om de premies te drukken, knipt mijn vrouw mijn haar en sta ik regelmatig in de grijze container te stampen om er meer afval in kwijt te kunnen. Zou Mark dat wel eens doen? Met zijn lakschoentjes het afval aanstampen?
De bezuinigingsoperatie in huize Evers werpt trouwens wel zijn vruchten af. Uit een zeer strak bijgehouden administratie blijkt dat we in het eerste kwartaal van dit jaar ruim drieduizend (!!) euro minder hebben uitgegeven dan in de eerste drie maanden vorig jaar. We rekenen ons echter niet rijk, want het huis staat dik onder water, de belastingdienst wil de kinderopvangtoeslag terug en onze banen zijn onzekerder dan ooit. Maar ik blijf lachen hoor Mark. Alleen is dat niet omdat jij dat wilt, maar omdat we met twee gezonde, vrolijke kinderen schathemeltjerijk zijn.
Toen ik zelf zo oud was als mijn zoon nu, was het ook geen gemakkelijke tijd in Nederland. Ik heb daar vroeger helemaal niets van gemerkt. Één van mijn allermooiste jeugdherinneringen was dat mijn vader met ons meeging naar het Drostenpark, een parkje in de buurt. Daar gingen we met een tennisbal en twee door hem zelf gemaakte houten knuppels naar elkaar slaan. Misschien stond mijn vader ook wel wekelijks de vuilniszakken aan te stampen, maar ik herinner me alleen het slagballen in het park. Iets leukers bestond er niet op de wereld.
Morgenmiddag ga ik met mijn zoontje voetballen in het parkje bij ons in de buurt. Als hij later een zoon heeft van zes, hoop ik dat hij zich deze dag herinnert. Dat hij op een zondagmiddag de financiële administratie doet en zich afvraagt of zijn ouders zich in 2013 ook wel eens zorgen maakten over geld. Hij denkt en denkt, maar komt er niet achter. Hij weet alleen nog het voetballen in het park. Één van zijn allermooiste jeugdherinneringen.
