HZO - Kunst en emotie

Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.

Vandaag over kunst en emotie.

Muziek – Kuifkrullen
Vandaag wil ik om verschillende redenen aandacht besteden aan een 60 TELLEN videocolumn van Johan.

In de eerste plaats heb ik grote bewondering voor de geweldige vorm die Johan voor deze serie columns heeft bedacht: hij spreekt de columns in en dwingt zichzelf dan alles binnen exact een minuut te vertellen. De kracht van die combinatie van stem, beelden en achtergrondmuziek blijkt dan zo enorm sterk, dat hij met weinig woorden, toch een enorme boodschap over kan brengen. Zelf probeer ik mijn columns altijd in een kleine zeshonderd woorden te gieten en het meeste werk heb ik dan met het schrappen van woorden. Zelfs als dat goed lukt blijkt geschreven tekst enorm multi-interpretabel te zijn: hoe vaak leest de lezer nu net niet wat ik wil zeggen? Bij de videocolumns van Johan blijft er amper nog onduidelijkheid over.

Oké. Dat is dan weer een discussie op zich. Is een column geslaagd als niemand nog de discussie aankan of durft te gaan, of is het mooier als je een levendig debat oproept?

Daarnaast blijf ik gewoon altijd een enorme bewondering houden voor schrijvers, muzikanten, kunstenaars en artiesten die afstappen van gebaande wegen. Zijn deze stukjes van Johan nu columns of zijn het gewoon filmpjes? Een vraag waar Johan in feite gewoon schijt aan heeft. De Cobra groep bestond uit kunstenaars die braken met iedere conventie die in de kunstwereld maar bestond. Door zichzelf kunstenaars te noemen en hun werk kunst, groeiden hun inspanningen toch uit tot haast het hoogst haalbare in diezelfde kunstwereld. Ook in de muziek zijn het de grote vernieuwers geweest die nieuwe stijlen wisten te creëren door af te stappen van het gangbare. De grootste poëten werden de dichters die vonden dat rijmelarij toch niet zo relevant was.

Johan noemt zijn filmpjes columns. En daarmee zijn het dus ook columns. Hoe u en ik daar ook over denken. Kijk en beluister hier alle videocolumns van Johan Reitsma en wees vooral verwonderd. Het worden vanzelf columns.

Maar waarom ik nu specifiek deze videocolumn bespreek? Hij heet 'Muziek'! Er is niets mooiers dan filosoferen over de effecten van muziek. Over de invloed van muziek. Hoe één akkoord of zelfs één toon je gemoedstoestand kan maken of breken.

Het is natuurlijk nooit specifiek die ene toon of die ene melodielijn die iets met je doet. Het is inderdaad vooral de combinatie van herinneringen en associaties, die je er heel persoonlijk bij hebt. Muziek doet dan wat met woorden nauwelijks mogelijk is. Een woord kan vaak pas emoties oproepen binnen de context van een zin. Een toon of melodie heeft vaak maar de tijd van het uitspreken van een woord nodig, om emoties, herinneringen en associaties op te roepen.

Als muzikant ben ik de helft van Ukulele Duo The D'Ukes. Wij brengen in feite enkel covers. Covers van nummers uit de jaren twintig tot aan de jaren tachtig van de vorige eeuw. En de keuze voor ons repertoire wordt dan door zo enorm veel zaken bepaald! Natuurlijk onze eigen smaak. Een smaak die tevens wordt beïnvloed door de nummers die we zelf spelen. De mate waarin we nummers geschikt kunnen maken voor een duo. Herkenbaarheid voor het publiek. Ritmes waarbij een publiek niet meer stil kan blijven zitten. Melodielijnen en akkoordenschema's die een publiek raken.

Optreden is leuk. Ik kan enorm genieten van ieder willekeurig podium. Ik breng graag goede en technisch sterke muziek. Maar toch ben ik dan vooral steeds weer verwonderd dat een simpel liedje met een niet al te sterke tekst en een vrij eenvoudig akkoordenschema, juist de mooiste interactie met het publiek op weet te roepen.

Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar trudynielsen1967@yahoo.com. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.

Eindredactie FOK!columns