Pønktueel

"Onder welke steen heb jij gelegen?", vraagt mijn vriendin wanneer ik haar sms dat ik voor de eerste keer in mijn leven de drempel van de IKEA zal betreden. Broer 7sloten heeft mij alvast wat voorbereid. "Je kunt er alles kopen en het kost geen drol." Tegen het zelf in elkaar zetten van wat plankjes en schroefjes zie ik niet op.

Waar ik wel een beetje bang voor ben, is dat ik mijzelf zal verliezen. Met mijn aanleg voor ADHD moet ik uitkijken dat ik niet te veel indrukken opdoe. En dat begint al bij de ingang. Het Zweedse geel en blauw schreeuwen me tegemoet. Ik voel mij letterlijk een beetje klein worden naarmate ik de entree nader.

Hoewel IKEA Haarlem op nog geen honderd meter van het station Spaarnwoude is gevestigd, is IKEA niet bedoeld voor treinreizigers. En laten we eerlijk zijn, het geel-blauw van de NS-treinen is ook van een heel ander kaliber dan dat van IKEA. Het is ook niet voor niets dat de NS in haar algemene voorwaarden een apart hoofdstuk heeft ingericht voor 'handbagage'. Want je komt altijd met meer thuis dan je je hebt voorgenomen. Nee, de NS en IKEA gaan niet samen. IKEA is er voor gezinnen met een auto, dat is duidelijk. En een grote kofferbak. Liefst een 'stationwagon', om maar een knipoog richting de NS te maken. En als dat nog niet voldoende is, kun je bij IKEA een 'boedelbak' huren. Precies, ook geel-blauw. Ik vermoed een samenzwering.

De eerste keer door de IKEA. Zonder structuur. Zonder boodschappenlijstje. Al gauw volg ik met zo'n potlood in mijn rechter- en meetlint in mijn linkerhand de route waarbij je niks mist. Zonder kar, want ik ben mij enkel en alleen aan het oriënteren, nietwaar? Heeft deze uit de kluiten gewassen 'kruidenier voor wonen' een 7sloten wel iets te bieden? Al snel raak ik gewend aan de Zweedse namen. Hier en daar neem ik quasi geïnteresseerd wat maten op van een tafel. Om in de stemming te komen, zeg maar.

Ondanks alle pijlen raak ik snel het spoor bijster. Gelukkig hebben ze wifi en met Google Maps komt er langzaam maar zeker weer wat schot in de zaak.

Gelukkig is daar precies op tijd 'het restaurant'. Mijn benen zijn moe, mijn maag knort. Als ik lid word, heet de familie mij een warm welkom in de vorm van gratis koffie. Ik beland in een gespreid bed. Oh ja! Een bed, daar moet ik straks nog voor kijken... Eerst koffie. En een hapje eten. Rust.

Nadat ik mijn mondhoeken heb schoongeveegd, loop ik tegen de richting van de pijlen in terug naar de slaapkamerafdeling. Er zijn tal van 'shortcuts', maar ik kies ervoor om de pijlen te blijven volgen en er vooral geen over te slaan. Stel je voor dat ik verdwaal. Ik vertrouw er maar op dat die pijlen er straks nog liggen. Broer 7sloten verklaart mij achteraf voor gek, maar ik ben blij dat ik nu veilig thuis zit en niet dat ik ergens op een bed in IKEA hoef te overnachten.

Mijn ogen vallen dat eerste bezoek op een bed dat ik zo al in mijn slaapkamer zie staan. De prijs is ook naar mijn smaak. Lattenbodem erbij, matras heb ik al. En ja hoor, de eerste getalletjes schrijf ik op zo'n boodschappenbriefje, waar mijn broer mij al voor heeft gewaarschuwd. "Dan kun je dat later zo terugvinden", zijn zijn woorden.

Op de benedenverdieping met woonaccessoires wordt het mij al gauw allemaal teveel. Broodplanken, planten, kussentjes, glazen, messen. Mijn hoofd bonkt. De muren komen op mij af. Ik wil eruit. Nu. Na een pijl of vierentwintig beland ik in het magazijn. Ik heb niets gekocht, dus probeer ik mij langs de wachtende rij bij de kassa te wurmen. Een mevrouw in geel-blauwe kleding voorkomt dat en wijst mij op de blauwe route speciaal voor mensen die niets hebben kunnen vinden. Ze bestaan. Bijna hyperventilerend adem ik buiten een flinke hap verse lucht in.

De keer erop mag broerlief mee, want een bed heb ik toch echt nodig. En nog meer spullen. En hij heeft een auto. "Ik denk dat het bed er wel in past", zegt mijn broer ietwat optimistisch. Hij heeft ervaring met IKEA, dus dat zal wel goed komen, denk ik op dat moment. Ze zullen dat bed vast in heel kleine stukjes hebben gemaakt en in een handzame doos hebben verpakt. Niets is minder waar. Mijn broer heeft er geen rekening mee gehouden dat ik nog tal van andere dingen op mijn briefje heb staan. Die ook mee moeten. Stoelen. Dekbed. Overtrek. Kussens. Tafel. "Die tafel gaat niet passen", waarschuwt mijn broer. "Tenminste, niet als je het bed ook mee wilt nemen." Dat wordt kiezen. Geen tafel, wel een bed.

Uiteindelijk heb ik zó veel meegenomen dat ook blijkt dat het bed niet meer past. Nog even denk ik aan een boedelbak, maar de Yaris blijkt geen trekhaak te hebben. "Dan halen we die morgen wel op", stelt mijn broer mij gerust. Afgelopen vrijdag heb ik dus mijn bed in elkaar gezet. Ik heb geen schroefjes over en het bed staat niet op zijn kop. Dat lukt dan weer wel.

Voor de tafel ben ik vandaag nog maar weer bij IKEA langsgegaan. "Ik probeer hem wel in de trein mee te nemen", sms ik mijn vriendin. "Laat hem toch brengen! Dat kost maar een paar tientjes", antwoordt ze. Eigenwijs als ik ben, sta ik in het magazijn te hannesen met twee enorme dozen. Samen zestig kilo. Aan de grootste doos te zien lijkt het meer een tafel voor tien personen dan voor de vier waar ik hem voor bedoeld heb. "Dat gaat hem niet worden 7sloten", krab ik mij met het potloodje achter mijn oor. "Ik heb het geprobeerd, maar ik laat hem toch maar bezorgen", sms ik. "En lach niet!", voeg ik daaraan toe.

Fijn dat iemand in Zweden heeft nagedacht over de treinende medemens. "Ze komen hem vanavond tussen acht en elf bezorgen", vertelt de dame aan de balie. Om 20.28 uur ontvang ik netjes een sms'je: "Wij verwachten uw IKEA bestelling tussen 20.47 en 21.42 uur bij u af te leveren." Ik moet lachen om de vermelde tijden, maar exact om 20.47 uur - nog tijdens het schrijven van deze column - teken ik het afleverformulier.

Precies op tijd. Pønktueel. Daar kan de NS nog wat van leren.