De naughty bits van Anne Hathaway
Ze deed het weer, Anne Hathaway. De showbizzredacteur had het goed gezien. Waren dat geen tepels die de kop opstaken in de jurk van de Oscar-(beste bijrol)-winnares? 'Heeft ze het koud?' kwijlde hij bij de foto. Of waren de tepels onschuldig en creëerde de jurk die suggestie op eigen houtje? Natuurlijk was het Anne die onze fantasie aan het werk zette, ze heeft er een handje van.
Iets langer geleden deed ze het met complete borsten, in minder bedekte zin want we keken door een doorschijnend bloesje heen. Recentelijk gaf ze in de buurt van weer een andere rode loper een fotograaf de kans een glimp van haar gladgeschoren schaamstreek vast te leggen. Big deal! Als je een verrekijker op de maan richt, blijft het raden naar groene mannetjes, rondrijdend in hun maanwagentjes. Want je ziet net niets. Het enige dat Anne Hathaway prijsgaf, is dat ze borsten heeft compleet met tepels, en een vrouwelijk geslachtsdeel. Alsof we al niet wisten dat ze een vrouw was. Ze daagt ons uit, ze brengt ons het hoofd op hol, maar ze geeft weinig weg. Vooral aanleiding tot fantaseren.
Had mijn vrouw maar één zo'n been, zo 'citeerde' Godfried Bomans 'een heel oud mannetje' over Marlene Dietrich. Dat was vijftig jaar terug. In die tijd was een been wat nu een borst is. Een naughty bit, om in stilte over te fantaseren als het een mooi exemplaar betreft. Tegenwoordig moet alles benoemd, verklaard en beoordeeld worden. Alsof een vrouw die tot de verbeelding spreekt een matig kunstwerk is dat zonder infosheet niets voorstelt. Maar het is nog niet genoeg, zo'n ontaarde vrouw dient ter verantwoording te worden geroepen om haar motieven. Alsof vrouwen als Anne ons onrecht aandoen.
Of je alles wat je op je hart hebt eruit moet gooien is geen vraag meer in deze tijd, het is een burgerplicht. Als je ergens een scheet over dwars zit, over vrouwelijk exhibitionisme, de Islam, bonussen, linkse hobby's of rechtse ondeugden, dan zal je die laten. Houd je je gedeisd, dan laad je de verdenking op je, je de mond te laten snoeren. En loopt de vrijheid kennelijk gevaar. 'Spreken is zilver, zwijgen is goud,' zeiden ze vroeger. Tegenwoordig herkauwen we alles en public tot elke smaak is verdwenen.
Wat er in Anne Hathaway omgaat als ze een jurk aanheeft met spannende inkijkjes, daar fantaseer ik graag in mijn eentje over. Heb ik niemand bij nodig, dus wat anderen erover te mekkeren hebben, ik hoef het niet te weten. Doe liever zelf iets dat de fantasie prikkelt. If you have it, flaunt it, riep Eva Jinek toen ze haar boobies shake-te in een gelekt filmpje van het NOS journaal. Nippleslips en schaamlipshows, je ziet ze zelden. Maar wat je echt nooit ziet is de penis-slip: een gulp die 'per ongeluk' open staat juist als de boxer 'vergeten' is. Ook mannen op rode lopers zijn dodelijk braaf. Oersaai lopen ze erbij in stemmige maar peperdure varianten van het matrozenpakje. Nog geen bloot been, blote schouder, rug of buik kan er van af. Wie dacht dat de emancipatie klaar was?
Dit was mijn laatste column voor FOK. Bijna drieënhalf jaar columnistschap hier heeft me van alles opgeleverd. In de eerste plaats voldoening als ik de laatste hand legde aan een mooi stuk in vloeiende stijl. Nog meer voldoening als de complimenten voor de schrijfstijl van een ander kwamen. Je schrijft ten slotte voor de lezer. Tevredenheid als ik een serieuze discussie losgemaakt had, trots op veel views, sardonisch genoegen als ik op een pijnpunt gestuit was, waarbij ik dan met plezier nog wat extra zout in de wonde strooide. Maar vaak ook enige frustratie als mijn punt niet overkwam of een column zelfs nauwelijks lezers vond. Al met al ging ik me afvragen of FOK nog steeds het meest geschikte podium voor mij was. Gisteren hakte ik de knoop door. Bij www.joop.nl heb ik een nieuw podium gevonden voor columns en andere opiniestukken. Bovenstaande column is sinds gisteren ook mijn eerste bij Joop. Dus je weet waar je me in de toekomst kan vinden, of hoe je kan vermijden met columns van mij geconfronteerd te worden. Vaarwel!
