Dikkie Dik en de Kwabbige Kleuter
Een kwabbige kleuter hobbelt door het pad van de supermarkt. Vroeger beukten die kinderen je knieën nog aan gort met hun kleine kutkarretjes, waarvan je het vlaggetje pas zag als het al in je oog prikte. Tegenwoordig doet de overdosis aan suiker zijn werk goed; het tempo is er aardig uit bij de aanstormende tientonners. Bij de koekjes blijft het kind staan. “MAMA! MAMA! IK WIL DIE-HIE!” Moeders rijdt met haar karretje de hoek om. Ze hoeft gelukkig niet de moeite te doen om haar kolossale lichaam voorover te buigen tot op kinderhoogte. Haar kleine loslopende vetkwab heeft de Dikkie Dik-koekjes al in de grote mand gegooid.
Feitje: er zijn steeds meer dikke kinderen in Nederland. Mening: foodwatch zegt dat de kindermarketing daar de schuld van is.
Terug in de supermarkt. In het schap met de Grote Verleidingen van de koekjeswereld is inderdaad een hele afdeling ingericht voor kinderen. Niet dat wij volwassenen dat merken, want het zit op kniehoogte, zodat die vieze kleine handjes overal aan kunnen zitten. Een nauwkeuriger blik leert dat er heel veel soorten kinderkoekjes zijn. De verpakkingen zijn versierd met Dora, Mr. Bean, Winnie the Pooh, Carrs, olijke giraffen, Madagascar 3, Spongebob, een coole prins, Dikkie Dik. Er staat van alles op die verpakkingen, behalve de inhoud. Het is volstrekt onduidelijk wat erin zit, maar blijkbaar is dat niet belangrijk: met een Carrskoekje maak je als jongen de blits op het schoolplein, terwijl je als meisje na je zesde verjaardag niet meer met Dora aan kan komen.
Kinderen zouden volgens foodwatch dus dikker worden door kindermarketing. Gekke mensen. Hoeveel kinderen heb jij zich nou zien volstouwen met kindermarketing? “Mmm, lekker, doe mij nog zo’n bakkie kindermarketing!” Vooruit. Ander punt dan. Alle verleidingen met zoete drankjes, zoute snacks en ongezonde tussendoortjes zijn veel te veel voor die kleine kinderoogjes die alles maar willen hebben. Maar heeft dat te maken met kindermarketing? Al die bekende koppen op de tussendoortjes zorgen er niet voor dat die kinderen al die koekjes willen hebben. Nee hoor! Met sommige merken kan je echt niet gezien worden, ook al zouden ze nog zo lekker zijn. Het zorgt voor een natuurlijke selectie in de dingen die kinderen juist niet willen eten.
De snoep- en drankautomaten op middelbare scholen worden ook extra onder de loep genomen. Veel te veel verleidingen voor de arme kinderziel, heet dat. Het is een luie manier om kinderen alleen maar neer te zetten als slachtoffers van marketing. Kinderen zijn te dik, omdat de televisie het zegt! Dat is volwassenentaal voor: “Ik ben zelf een dikke vetklep en voer mijn kinderen wekelijks patat met Remia frietsaus met een blikkie Coca Cola erbij, omdat ik de verleiding zelf niet kan weerstaan.”
Kindermarketing is echt niet het probleem. Het zijn de ouders die eens van hun luie reet moeten komen om hun kinderen wat bewustzijn over voeding mee te geven. De scholen mogen hun steentje bijdragen met aandacht voor de gezonde verjaardagstussendoortjes, maar uiteindelijk zullen de kinderen het toch zelf moeten doen. Dan is het beter om blootgesteld te worden aan de verleiding van de automaat op school dan na achttien jaar alle marketing op zichzelf gericht te hebben en in de supermarkt alles te kopen wat eerder niet van de ouders mocht. Kindermarketing, m’n reet. De echte oplossing tegen overgewicht begint bij het leren omgaan met impulsen. Ouders, doe je ding.
