Online Zelfmoord
Het begon allemaal zo leuk, met Facebook. Gezellig online met al je vrienden, familie en collega’s. Oud-studiegenoten kwam ik weer tegen en zelfs een paar vriendjes van de basisschool. Op enig moment zat ik hele dagen alleen nog maar op Facebook. Het was zo erg dat ik tijdens een voetbalwedstrijd, in het stadion nog diverse keren mijn prikbord ververste op zoek naar updates. Zelfs mijn vrouw die naast me op de bank zat, sprak me niet meer aan. Als ze wilde weten of ik nog koffie wilde, of hoe laat we zouden gaan eten, verscheen er een rood bolletje bovenin mijn telefoon. ”Jij bent echt verslaafd!” grapte mijn voetbalmaat wel eens. Hij had gelijk. Verslavingen zijn niet goed en dit was ook een verslaving geworden. Ik kan niet tegen verslavingen omdat ik dan niet meer de baas ben. Dat begon te irriteren.
Andere zaken benauwden me ook. Een collega had net een dochtertje gekregen. Via haar facebook status werd ik keurig op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen met dat kind. Ieder flesje melk, hoeveel milliliter er nog over was, ieder slaapje, haar eerste hapje vast voedsel, goede nachten, gebroken nachten, doorgelekte strontluiers, elk kopje koffie met de buurvrouw, ik werd er niet goed van. Ik wist beter hoe het er in dat gezin aan toe ging dan bij ons thuis!
Ik ben niet roomser dan de paus. Ook ik heb me schuldig gemaakt aan dit soort vergrijpen. Een nieuwe game voor de Playstation? Plop, op Facebook. Nieuwe seizoenskaart binnen? Plop! Met je vrienden delen. Prachtfoto van de kindjes? Plop! Uit eten met mijn meisje? Het was niet gebeurd als het niet op Facebook stond. Plop, plop plop plopperdeplopperdeplop!
Dan heb je ook nog de ‘vrienden’. Mensen die ooit vrienden waren maar die je in het echte leven dus nooit meer ziet. Jammer dat de vriendschap verwaterd is. Heel jammer, maar niet erg genoeg om tegen beter weten in via je online status het laatste strohalmpje contact in stand te houden. Leuk, die nieuwe eettafel met foeilelijke pastelkleurige stoelen, maar als ik niet meer bij jou thuis kom, dan hoef ik er ook geen plaatje van op mijn mobiel voorbij te zien schuiven.
Iemand zei dat ik mijn vrienden moest groeperen. Een groep echte vrienden, van wie je graag op de hoogte blijft en een groep nep-vrienden voor wie je de status update zou uitzetten. Bij het indelen van mijn vrienden kwam ik tot een schrikbarende conclusie, die ik eigenlijk al lang wist. Echte vrienden tel je maar op één hand. En ze zitten niet eens allemaal op Facebook.
Kortom, ik was die neppe zooi beu. Ik leek te gaan genezen van mijn verslaving en nam mezelf voor om twee weken lang niet op Facebook te kijken. Hoewel ik nog regelmatig zondigde, ging het best goed. Soms opende ik het op een stil moment, puur uit gewoonte. Om de drempel te verhogen gooide ik het icoontje op mijn telefoon weg, zodat voortaan enkele extra stappen nodig waren om Facebook te openen. Dat hielp.
Er zijn ook mensen die je echt leuk vindt en met wie je toch eigenlijk alleen contact hebt via Facebook. Mijn jongste zoontje gaat twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf. Daar zijn allemaal lieve juffrouws, maar de leukste is juffrouw Suzan. Dat vindt niet alleen mijn zoontje, dat vinden mijn vrouw en ik ook. Met halen en brengen kletsen we altijd gezellig en als de drukte het toelaat soms zelfs onder het genot van een kopje koffie. Het is dan ook niet verwonderlijk dat die leuke juffrouw en ik elkaar online gevonden hebben. Heel leuk, zo blijven we mooi op de hoogte van elkaar. Als mijn zoontje straks het kinderdagverblijf verlaat, dan kom ik er nooit meer. Juffrouw Suzan zal ik nooit meer zien. Behalve natuurlijk, als ik weer eens op Facebook zou kijken.
Ik heb na lang wikken en wegen besloten om mijn account uit te zetten. Ik had een smeekbede verwacht, of ik het wel zeker wist enzovoort. Maar nee, mijn account werd bevroren en zou na twee weken onherroepelijk de nek worden omgedraaid. Toch aardig van ze, ik pleeg online zelfmoord, en ik krijg twee weken bedenktijd om te kijken of het me wel bevalt. Er is nu één week voorbij. Ga ik met hangende pootjes terug online, of blijf ik stoer en eigenwijs, bevrijd van mijn verslaving. Jammer juffrouw Suzan, maar ik ga niet speciaal voor jou online reïncarneren.
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar trudynielsen1967@yahoo.com. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
