Gods gift to men

Tegen beter weten in kijk in naar mijn whatsapp. Geen bericht. Vijf minuten geleden was hij voor het laatst online, zegt whatsapp. Natuurlijk weet ik dat het bericht niet komt. De laatste keer heb ik duidelijk gemaakt wat voor achterlijke hufter het was. Hoe durfde hij? Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, en in dit geval is dat ook zo. Mijn kwaadheid is verdwenen. Mijn gedachten zijn terug in de tijd en terwijl mijn gedachten haar eigen gang gaan, glijden mijn vingers over het scherm van mijn smartphone. Ik schrik op en zie op mijn scherm zijn facebookprofiel. Zijn profiel foto is aangepast. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Zijn glimlach is nog altijd even betoverend, door de foto krijgt mijn hart een kleine verzakking. En als vanzelf krullen mijn mondhoeken omhoog.

Voor mij was het duidelijk als wat, hij moest getemd worden. Hij was bot, ongenuanceerd en misschien zelfs wel een beetje ongemanierd. Het kon in ieder geval niet aan mij liggen dat het niet ging werken tussen ons. Ik ben namelijk een stuk minder bot, kan af en toe best genuanceerd zijn en met mijn manieren is niets mis. Maar is dat eigenlijk wel zo makkelijk te stellen? Leggen wij als vrouw niet al te makkelijk en te vaak de schuld bij de man neer?

Op het moment dat een man bij de vrouw weggaat, vormen wij vrouwen samen een front en laten we nauwgezet niets van de man over. We halen alle slechte eigenschappen van die beste man naar boven, strippen hem als het ware en als al het slechte is verteld, blijft er niets meer over dan een klein bang jongetje. Op dat moment waar ik het nu over heb, weten we ons niet meer te herinneren dat hij op Valentijnsdag een mooie bos bloemen kocht. Dat hij zijn arm om de schouders heen legde toen er intens verdriet was. Dat hij vochtige ogen kreeg toen hij troostte. Dat hij de vrouw passioneel optilde naar bed droeg en haar intens verwende. Nee dat zijn we op dat moment totaal vergeten. Is dat eerlijk? Nee totaal niet. Moeten wij vrouwen ons af en toe eens achter onze oren krabben en ons afvragen waar wij de mist in zijn gegaan? Ja dat moeten wij!

Ik durf zelfs een behoorlijke stap te nemen met deze gedachtegang. Als de man vreemd gaat, gaan wij er altijd van uit dat de man een klootzak is. Vooraf wil ik wel even zeggen dat ik niet pro vreemdgaan ben. Maar de vraag die ik mijzelf wel stel, is of de man daadwerkelijk als enige schuldig is wanneer hij zijn vertier bij een ander gaat zoeken. Hebben wij, vrouwen, hem daar niet toe gedreven op het moment dat wij als vrouw alleen nog maar zeiken over de vuilnisbak die aan de kant van de weg gezet moet worden? Terwijl we weten dat de man lichamelijke behoeften heeft, we hem maar twee keer in de maand zijn behoeften laten vervullen? Mag je dan wel zo klagen over die kerel als hij uiteindelijk uit frustratie zijn lul in een andere kut hangt? Ja natuurlijk mag je klagen, maar je moet jezelf ook afvragen waar jouw verantwoordelijkheid ligt in dit verhaal. Want waarom is hij het bij een ander gaan zoeken? Waarschijnlijk omdat je hem probeerde te temmen. Waarschijnlijk omdat je hem probeerde te veranderen. Waarschijnlijk omdat je hem niet meer wenste te geven, wat je in het begin van de relatie wel gaf.

Vaak probeert de vrouw de man te veranderen en daar ben ik net zo goed schuldig aan. Denkend dat ik bijna perfect ben: misschien zelfs wel “Gods gift to men”. Maar is het wel zo ongenuanceerd als ik pretendeer? Bén ik wel zo perfect? Was de man wel degene die getemd moest worden? Of ben ik het, die het temmen eens moet ondergaan?