en weer een dood kind
En weer is er een kind dood. Dood ja, want “overleden”, “gestorven”, “ter ziele” of “naar de hemel” gegaan, zijn in dit geval allemaal kul-eufemismes. Anass Aouragh lag hartstikke dood in de bosjes. Met verstijfde mondhoeken die nooit meer omhoog krullen, witte armpjes die nimmer ontdekken hoe het voelt om een partner lief te hebben en een dikke bos vol haar die nog even door zal groeien, maar nooit meer wordt geknipt.
Anass werd al maanden gepest, zegt zijn schooldirecteur die de YouTube-filmpjes met zijn joelende studenten ook heeft gezien, en het lijkt erop dat hij daarom dood is. Gepest omdat hij, volgens meneer Schoolhoofd “een bijzondere jongen was” die “de ene dag in vlinderstrik en de andere dag in een groene broek naar school kwam.”
Ik had even een aha-erlebnis. Want is dit nu juist niet precies waar onze hele maatschappij om draait? Om bijzondere mensen? Mensen met de ene dag een kekke vlinderstrik om en de andere dag een groene broek aan hun billen? Het moet wel heel apart zijn, daar in Wassenaar. Rood, vooruit. Geel: prima. Maar hoe bijzonder ben je eigenlijk met een groene broek?
Petra Heyboer, Stacey Rookhuizen en Viktoria Koblenko halen bijna wekelijks de roddelbladen met hun flamboyante kledingstijl. Vol glitterstenen op hun gezicht, blauwe haarplukken en maneschijngewaden paraderen ze op alle feestjes. “Wat lekker gedurfd!” schrijven de moderecensenten dan.
Britt Dekker, Barbie, Sterretje en Pauline Wingelaar zijn juist naar de studio gehaald omdat ze “lekker anders” zijn. We kletsen op onze dijen van het lachen om Ushi’s onaangepastheid. En, zeg eens eerlijk, was er in de voorrondes van de talentenshow ooit op ene Ben Saunders gestemd zonder alle hilariteit om zijn tattoo-body en mond vol gouden remblokken?
The winner takes it all, zong Abba. De dood of de gladiolen. In je eentje sterven in de struiken of dansend koketteren zoals Paul Turner of diva Mayday voor Story en Privé? Geloof me, die laatsten hebben vast ook de nodige scheldwoorden gehoord. Ik schat van degenen die nu papier prikken, folders vouwen of ventieldopjes verkopen.
Voor mij gaat de lafbekkentrofee dit jaar in ieder geval naar alle pesters en anonieme luizen in de pels. Groene broekdragers, rode broekfans, prinsen carnaval, liefhebbers van jezus-sandalen, Crocs en plooirokken: verenigt u!
Voor de dertienjarige Anass is het te laat. Hij krijgt van mij postuum een kus en een koningstroon voor “daarboven”. Met prachtige kussens erop vol vlinderstrikken op groene stof. Want of je nu een paradijsvogel bent, pimpelpaars met witte stippen of gewoon “bijzonder”: niemand mag gepest worden.
