HZO - Blind voor zieligerds
Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.
Vandaag over blindheid voor zielige mensen.
Kijken met de oren – Bakoenin
Een column naar mijn hart Jan. En wat heb je er een geweldig sfeerbeeld van gemaakt.
Op zich is aan het verhaal over positief ingestelde visueel gehandicapten natuurlijk weinig toe te voegen. Je moet wel een enorme eikel zijn om Vincent Bijlo af te branden als stumper. En je kunt alleen maar bewondering hebben voor jouw vriend, die ondanks zijn blindheid zo van het leven heeft genoten en nog geniet.
Maar dat is voor mij weer een uitdaging om het breder te trekken. Hoe werkt dit eigenlijk bij mensen in het algemeen? Hoe ga je met ellende om? Hoe ga je met tegenslag om?
Laat me om te beginnen eerst vertellen wat ik hoorde van een oude vriendin die op een blindeninstituut werkte. Het beeld van Vincent Bijlo blijkt dan niet helemaal representatief. We zien graag het beeld van een gehandicapte die er voor 100% tegenaan gaat, om zo redelijk mogelijk te functioneren. In de praktijk zitten hier echter vaak enorme frustraties achter. En dat is alleen maar begrijpelijk. Een blinde met de juiste talenten en een van nature aanwezige vechtlust, komt een heel eind. Maar wat als iemand niet al die eigenschappen heeft? Als het gewoon verrekte lastig is om braille aan te leren of met een stok te lopen? Mijn vriendin kwam een hoop vanuit frustratie geboren boosheid tegen. Deze cliënten waren geen cabaretier of muzikant. Het waren zelfs geen fijne mensen om mee om te gaan.
Wat begrijp ik die frustraties. Het leven heeft je toch wel goed bij de kloten als je een handicap voor de kiezen krijgt, waar je ook nog eens lastig mee om kunt gaan.
Er zijn natuurlijk veel meer aspecten in het leven, waarin je het goed voor de kiezen kunt krijgen. Verslaving. Grote financiële problemen. Werkloosheid. Ziekten. Dakloosheid. Psychische problemen. Echtscheidingen. Overleden geliefden. En allemaal horen en lezen we graag de verhalen van de overlevers. Van mensen die door alles heen hun positiviteit bewaren en zich eruit vechten.
Alleen zie je ook hier even zo veel mensen die niet de capaciteiten hebben. Je omgeving biedt je de middelen of wijst je de juiste weg, maar jij lijkt maar niet in staat om die goede raad op te volgen. Je blijft in je ellende, verdriet en pijn zitten. Niet iedereen vindt op het juiste moment de juiste talenten in zichzelf om adequaat met een vervelende situatie om te gaan. Hoe frustrerend is het dan wel niet als je in je achterhoofd wel weet welke weg je zou moeten kiezen.
Mensen worden daar sacherijnig van. Mensen worden daar ook niet leuker van. Ze gaan klagen en worden zeurderig. En nee: dat zien we liever niet. Daar sluiten we liever de ogen voor. Een leuke blinde, met zo'n leuke hond hebben we best graag op de galerij. Die depressieve zeurpiet liever niet.
Is er dan ook onder mensen met problemen en handicaps een soort van hiërarchie? Zijn er ideale patiënten of cliënten te benoemen? Staan we liever leuke, zielige mensen bij dan zeurkousen?
Ik zie dat toch wel regelmatig terug. Liever een paar geinige rolstoelers in de buurt dan psychiatrisch patiënten of verslaafden. Daar sluit men liever de ogen voor. Men kiest er haast voor om blind te zijn voor lastige mensen.
Wat als je zelf ineens blind wordt en geen geinig liedje kunt zingen. Hoop je dan - zelfs als je het niet meer ziet zitten – ook niet dat er nog iemand naar je omkijkt?
