De nar van Italië
Dat de Italiaanse politiek, nee zelfs het hele volk, niet in staat is deze man het politieke zwijgen op te leggen is een gotspe. Tijdens een interview op tv fulmineert hij tegen drie vrouwelijke rechters die beslist hebben hoeveel zijn ex aan alimentatie moet ontvangen. De nar maakt ze voor communisten en feministen uit. Dat kan allemaal in Italië. Wat is dit voor een land? Of is het zo dat als je bijna zes miljard bezit dat je alles kunt maken? Als je dan ook nog aardig wat kranten en tv-stations bezit, dan is het land eigenlijk van jou, inclusief rechterlijke macht etcetera.
Persoonlijk kan ik die kop niet meer zien van deze superimbiciele Italiaan, deze achterlijke baas die van jonger dan jong houdt. Met zijn ‘banga banga’-feestjes waar geen toastje aanwezig was, maar waar de blauwe pillen, Viagra, en drank wel gretig aftrek vonden. Uitspattingen die hun weerga niet kenden in de wereld, in ieder geval niet terwijl de organisator van deze feesten ook nog premier van Italië was. Dat ‘emotionele’ volk van Italië moeten wij echt met een dikke snuif zout nemen. Die krokodillentranen verdwijnen als een dikke drol in het toilet wanneer Berlusconi in beeld komt. Er is nog zo’n waardering voor deze ‘capo di tutti capi’, een onbegrijpelijk fenomeen dat de kwetsbaarheid van een volk zo bloot kan leggen, zodat de hele wereld erop kan blijven schieten. We kennen zijn banden in de boven- en onderwereld. ‘De onaantastbare’ zou ik hem willen noemen.
Voor iemand die invloed heeft op 90 procent van de media in Italië is de rol van nar een uiterst gevaarlijke. Invloedrijke schrijvers en politieke machthebbers weten dit ook, maar krijgen geen controle over hem. Met zijn enorme vermogen en macht koopt hij zijn vrijheid weer, of eist hem gewoon op omdat je bijvoorbeeld als klagende of vaststellende journalist echt nergens meer aan de bak zult komen in je land als je niet naar zijn narrige pijpen danst. Hij bepaalt, de rest volgt. Een zucht van verlichting volgde bij zeer veel Italianen toen hij een paar jaar geleden aangaf geen premier meer te willen zijn. En nu komt hij vol terug, de nar, de idioot waar niemand mee gezien wil worden, maar waar iedereen mee optrekt omdat je wilt eten. Omdat je mee wilt reizen in zijn vette pels.
Nu reageer ik natuurlijk vanuit een beetje domme positie. Ik ken de man niet eens. Maar moet je een nar wel kennen? De nar vermaakt, hij draait om zijn publiek met zijn pak met belletjes. Hij is er dus alleen ter vermaak, niet voor het intellectuele deel van Italië. Maar wie o wie verlost hen, ons? Wie is die man of vrouw die zegt: “Je bent niet meer nodig, nar, pak je pak en belletjes en wordt een Nederlander". Ik zeg maar wat. Wij kunnen wel een nar gebruiken, wij zijn de wassenbeelden van Europa. Ons vaak botte gekwetter wordt nu in heel de wereld gehoord. Een nar zou een perfecte oplossing zijn om de was van de beelden te laten smelten. Wie weet zijn we daaronder wel mensen.
