HZO - Geld voor negertjes
Iedere zondagmorgen deel ik als Het Zondags Orakel mijn gedachtekronkels over een column of columns van de afgelopen week. Voor de goede orde: ik heb niet altijd gelijk. Ik heb wel altijd een mening.
Vandaag over kleine negertjes.
Serious Request, seriously? – PlaneetHenk
Je kunt bij een initiatief als Serious Request tal van vragen stellen. Waarom trekt Nederland massaal de portemonnee als een paar bekende diskjockeys zichzelf een paar weken opsluiten? Waarom loopt men een straatmuzikant voorbij, maar lappen ze wel vijf euro of meer om een plaatje te laten draaien op de radio? Waarom worden grote orkesten wegbezuinigd, maar betaalt men grif om een reeds goed verdienende artiest te laten draaien? Zouden die gulle gevers nu echt het arme negertje in Afrika voor ogen hebben? En waarom bestaat zulk medeleven dan niet voor onze eigen minder gefortuneerde medeburgers?
Op al die vragen kun je heel negatief antwoorden. Over de oppervlakkigheid van Nederlanders. Over de drang om de eigen naam een keer op de radio genoemd te horen worden. Over al die kneuzen die met hun neus tegen het Glazen Huis gedrukt staan om met hun kop op televisie te kunnen komen.
In die zin lijkt het sowieso een trend om maar vooral zo veel en zo snel mogelijk met naam en toenaam in de media te komen, om zo een zekere toekomst af te dwingen. Wie één liedje wel leuk kan brengen, plaatst een filmpje op YouTube en voor je het weet ben jij die stem van Nederland. Of zwaar beledigd als je niet eens wordt uitgenodigd.
Nou ja. Een beetje zelfkennis is sommigen dan ook weer vreemd.
Je kunt het ook gooien op de oppervlakkigheid die wordt gecompenseerd door eens per jaar het geweten te sussen. Het hele jaar door gaat iedereen lekker egoïstisch voor zichzelf, om vervolgens rond Kerstmis nog een paar euro te spenderen aan een volkomen onbekende negerin met een stervend zwart baby'tje. Daarmee plaats je jezelf dan weer net buiten de categorie van de graaiende bankiers en managers. Door één keer per jaar een paar euro te storten om een plaatje van Jantje Smit te laten draaien, ben je ineens tóch geen Dirk Scheringa meer.
En tja. Misschien is dit voor een groot deel ook zo. De individualisering is voelbaar en zichtbaar gegroeid en oppervlakkigheid wordt de standaard. Spontane vrijgevigheid of spontane meelevendheid wordt schaarser. Als een gepest meisje voor een trein springt of als een amateur grensrechter wordt doodgetrapt, wandelen een paar honderd mensen een keer een stukje en kan er nog net een waxinelichtje vanaf. Voor de schadevergoeding van nabestaanden moeten ze vervolgens weer een beroep doen op een letselschadeadvocaat.
Die paar honderd mensen komen niet eens op het idee om zelf even een paar euro te lappen! Hoeveel stille tochten loop je per jaar? Ik geloof echt niet dat er iemand twee per jaar doet. Als ze Serious Request een jaartje overslaan, halen ze zo een paar duizend euro op om een fatsoenlijke kist te betalen!
Of een letselschadeadvocaat natuurlijk. Ik bedoel maar. Dat lijkt me op zich een investering die nog wat rendement op kan leveren ook. Daar wordt zo'n familie op den duur ook gelukkiger van.
Maar goed. Je kunt die lastige vragen natuurlijk ook gewoon niet stellen. Er is ruim twaalf miljoen euro naar een steengoed doel gegaan en er worden daadwerkelijk kinderen gered, doordat Serious Request de moeite heeft genomen om daar een berg energie in te steken. De publieke omroep heeft amper meer geld uitgegeven om Radio 3 van geluid te voorzien, maar sleept er wel even twaalf miljoen euro uit!
Daar kan menig econoom nog wat van leren!
Kunnen we er niet gewoon géén vragen meer bij stellen? Soms is geld geven aan een goed doel ook gewoon goed.
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar pschouten@live.nl. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
