Kerstcadeaus in het fotoalbum van 1999
Laatst kwam ik toevallig een bericht tegen op Froot met de bestverkochte kerstcadeaus van de afgelopen dertig jaar. De Rubik’s Cube, Legotrein, BMX crossfiets, de Koosh bal, GameBoy (1989!), Tamagotchi, de Furby. Het is werkelijk een fantastische lijst met nostalgische cadeaus die ik zelf ook heb gehad. Ik kan me vooral goed herinneren dat ik met mijn vader een hele stad van Lego heb gebouwd in de woonkamer, met de trein, brandweerkazerne, politiebureau en vuilniswagen. Het was dolle pret met kerst en nog lang daarna!
Kerst draait natuurlijk niet om de cadeaus. Maar die voorbereidingen zijn zo leuk! Bij ons in het gezin kochten we altijd cadeautjes voor iedereen. Tijdens het winkelen onthield ik precies hoeveel geld ik per persoon had uitgegeven. Het kleine autistje in mij wilde het tot op de euro nauwkeurig berekenen. Nog steeds, eigenlijk. Thuis werden afspraken gemaakt wie wanneer de cadeaus in welke ruimte ging inpakken, zodat het duidelijk was wanneer het een verboden gebied was. De schaar was altijd kwijt, de pennen konden nooit worden gevonden, maar op de een of andere manier werden alle cadeaus ieder jaar weer ingepakt. En terwijl ik alles onder de kerstboom legde, keek ik stiekem alvast welke pakjes voor mij waren bestemd.
Kerst. Het draaide natuurlijk om het gezin en de familie, niet om de cadeaus! Om de gezelligheid aan te vullen, zat pap aan het bier en de vrouwen aan de warme chocolademelk. Op tafel de toastjes, chips en chocolaatjes, aangevuld met willekeurige lekkernijen uit het kerstpakket. Om de spanning zo lang mogelijk op te bouwen en iedereen zo lang mogelijk bij elkaar te laten zitten, hadden we de regel ingesteld dat we pas een cadeau mochten uitzoeken als er een zes was gegooid met de dobbelsteen. Al had dit vooral te maken met het nieuwsgierige ongeduld van mijn vader, die als een klein kind al bij de cadeautjes stond te springen om de volgende uit te delen, terwijl de eerste nog niet eens was uitgepakt.
Onze kerst draaide nooit om de cadeaus, maar ik besloot daar toch eens een geintje mee uit te halen. Ik nam van ieder een voorwerp dat eigenlijk altijd wel even kwijt was. Zo had ik ruim een week voor kerst de favoriete afstandsbediening van mijn moeder ingepakt (we hadden er twee voor dezelfde televisie), de grote keukenschaar voor mijn mopperende vader die niet met dat kleine onding wilde werken en de stempelstiften van mijn destijds nog erg jonge zusje. Terwijl het aantal cadeaus onder de kerstboom steeds minder werd, steeg de argwaan van mijn ouders rondom de vorm van enkele overgebleven pakketjes. Ze bleven glimlachen, maar hun ogen schoten steeds sneller heen en weer tussen die pakjes en elkaar. Bij het uitpakken zat ik klaar met mijn nieuwe fotocamera. Hun gezichten om hun eigen vermiste voorwerp te zien, en de bevestiging van het vermoeden dat ik hen zo’n naaistreek had geleverd, is onbeschrijflijk. De grootste lach van mijn vader en de wraakzuchtigste grijns van mijn moeder zijn vastgelegd in het fotoalbum van 1999.
Nadat alle pakjes waren uitgepakt, probeerden we nog even samen gezellig te doen omdat je nu eenmaal als gezin bij elkaar hoort te zitten in de kerstperiode. We aten nog een toastje, luisterden naar Sky Radio of keken een filmpje. Maar al snel ging iedereen zijn eigen gang om de gekregen cadeaus verder te bewonderen of te ontdekken. De Legotrein is later vervangen door Knex, de BMX werd een stationsfiets, de GameBoy werd een Wii en de Furby is tot een kat verworden en de Koosh bal haar speeltje. Nee, kerst draaide niet om de cadeaus, maar om het gevoel van verbondenheid. Die connectie had ik trouwens niet met de Rubik’s Cube. Die ligt op zolder, stoffig en onopgelost als altijd.
Nu ik het teruglees, zou het dan toch om de ca…? Nee, nee, kerst draaide écht om de gezelligheid.
Vrolijk kerstfeest!
