Kankerhond
Zo, daar gaat onze laatste zekerheid, want nu begint Gramps ook al profaniteiten af te scheiden. Waar moet dat heen? Stel u gerust, schijn bedriegt. Lees.
Nee, het is echt een kankerhond waarover ik wat ga schrijven. Een paar dagen geleden was er iemand bij Pauw en Witteman die een beagle bij zich had. Dat beest, zoals alle honden uitgerust met een meer dan goed reukvermogen was getraind om besmetting met chlostridium op te sporen; hij spoorde zonder mankeren een buisje met de smetstof op dat onder de stoel van een bezoeker was aangebracht. Men had het beest aangeleerd om te gaan zitten bij iemand die met die bacterie was besmet. Bij bezoeken aan ziekenhuizen waren de resultaten verbijsterend en verheugend. De baas van de hond vertelde dat honden zonder veel problemen kan worden aangeleerd om allerhande ziekten, met name vele soorten kanker met een grote mate van nauwkeurigheid aan te wijzen, zelfs die gevallen die nog niet tot uiting zijn gekomen. Ook het opsporen van ziekten als cholera in rampgebieden behoort volgens deze persoon zeker tot de mogelijkheden. Dan hebben we het dus over een cholerahond. Een kolerehond is weer heel iets anders, meestal dan.
Ik ben eens gaan zoeken bij chlostridium, een bacterie die bijna alle mensen in hun darmen rondsjouwen. Het is een rotding dat in bedwang wordt gehouden door een gezonde darmflora. Als er evenwel geen evenwicht is produceert het ding gifstoffen die ziek kunnen maken. Via nauwkeurig onderzoek van faeces kan men de ziekte vaststellen, maar het onderzoek heeft een duidelijk nadeel; het duurt lang voordat een goede diagnose is gesteld. Een hond die dat kunstje binnen een seconde flikt en ook nog nauwkeuriger dan de lab-diagnose is dan een enorme vooruitgang. Ook de kosten staan niet in verhouding met het standaardonderzoek. Winst dus, aan alle kanten.
We kennen allemaal de verhalen over de drugshonden die onder meer op luchthavens worden gebruikt om bagage te checken. Ik heb me laten vertellen dat ze het vangstpercentage minstens twintig maal zo hoog maken als wanneer douanemensen het doen. Vandaag zag ik iets over honden die vuurwerk en klappers kunnen opsporen, bijvoorbeeld bij bezoekers van een voetbalwedstrijd. Hun is geleerd om te reageren op de geur van nitraten en kruit. De manier waarop ze reageren kan ook worden aangeleerd: ze gaan zitten of ze blaffen. Heel slim is een ander trucje: als ze iets vinden lopen ze juist weg, tot aanvankelijke vreugde van de vuurwerkbezitter. Als hij dan later toch de klos is, legt hij geen verband met de hond, nee, hij heeft gewoon vette pech. En het houdt de hond heel, want zijn werkterrein is natuurlijk niet het allerveiligste. Een of andere doorgesnoven idioot zou het idee kunnen opvatten de hond op te blazen. Het opleiden van zo’n beest kost toch al gauw vijftig mille. Voorzichtigheid is dus het devies.
Tussen die drugs- en vuurwerkhonden en de hond die ziekten kan opsporen is echter één groot verschil en dat is het werkterrein. De eerste twee werken in de openbare ruimte, maar de laatste begeeft zich in het gebied van de medicus: het ziekenhuis. En dat kan heel goed een enorme keet veroorzaken. Begeleid en aangevuurd door de media, met bagatelliserende, opruiende, negatieve, polariserende of veel te positieve verhalen. O, u hoopt ook nog op een goed, waarheidsgetrouw verhaal? Ach, dat mag, hopen bedoel ik. Laten we eens wat mogelijkheden op een rij zetten.
Allereerst natuurlijk de hygiëne. Dat het daarmee vaak droevig gesteld is in een ziekenhuis heeft hier weinig mee te maken, er komt nu een hond in het ziekenhuis! Dat gaat nog heel wat gekrakeel opleveren, wat ik je brom. Met een hele reeks plastic sokkies voor allerlei maten hondenpootjes. Een maskertje voor de hondensnuit lijkt me wat minder, want dat kan de reukzin negatief beïnvloeden. Er zullen mensen zijn die absoluut niet door zo’n beest wensen te worden besnuffeld. Wat denkt u wel! Ik wil gewoon een laboratoriumonderzoek! Met ziekenhuisdirecties en artsen die categorisch weigeren mee te werken, zodat de patiënt noodgedwongen de test met de hond dan maar elders doet en dan met een hondendiagnose bij een ongelovige arts binnenwandelt. De second opinion gaat nog een grote toekomst tegemoet, dat staat in dit verband wel vast.
O ja, dubbelblind onderzoek staat ook zeker op de rol, net als een controle door een andere hond die dan ook bij een andere instantie is opgeleid. O jammer, Fikkie kan deze test niet komen doen want ze is loops. Of Max is net gezakt voor zijn examen. Of Bobby is de komende drie weken veel te druk met andere opdrachten. Een hondenagenda? Goed plan! Er komt ook vast en zeker een officieel bureau om alle opleidingen te coördineren en wildgroei en beunhazerij tegen te gaan. Gezien de zeldzaamheid van bepaalde ziekten zal een opleiding meestal op de meest voorkomende aandoeningen worden geconcentreerd, want geld is altijd een bepalende factor. Dus zal een hond vast en zeker wel kunnen worden opgeleid voor een aandoening die maar één op de miljoen keer voorkomt, maar dat zal dan niet gebeuren. Kost te veel, brengt te weinig op.
Men zal ook een manier dienen te vinden om zo’n hond uit te zetten. Wanneer Bobby tijdens het uitlaten opeens naast een wildvreemde meneer op zijn kont gaat zitten zou dat tot een nogal beladen conversatie kunnen leiden. Wat heeft die hond? Ik heb daar over iets gezien op tv, die hond heeft zeker iets geroken bij mij? Waar is die hond voor opgeleid? O, baarmoederhalskanker? Nou, dan vindt-ie me zeker aardig, niks aan de hand. Het kan natuurlijk ook anders, zodat die persoon de schrik van zijn leven krijgt. Je zou nooit meer onbevangen naar een hond kijken. Ik zie de stand-upcomedians al, die hebben vanaf nu een heel nieuw werkgebied.
Nou, bedankt Gramps, we dachten dat dit een geweldig iets was, een hond die met een zeer hoge mate van nauwkeurigheid een ziekte kan opsporen. Je hebt het mooi de grond ingeboord. Bedankt. Hoho, ik ben nog steeds enthousiast, ik heb het breiwerk alleen even iets verder afgemaakt. Best mogelijk dat het nog weer heel anders verloopt, de opties zijn vrijwel onuitputtelijk. Dat het evenwel minder simpel is dan het lijkt is wel zeker.
O, dat woord kankerhond, dat kan echt niet. Het beschrijft de hond heel precies, maar het woord is veel te beladen. Dat kan beter! Dus kom maar op met uw ideetjes. De winnaar mag erwtensoep komen eten bij mevrouw Gramps.
