(Lever)tranen met tuiten
Lenie 't Hart heeft tijdens Johannesgate mannen in witte pakken op het strand gezien, begeleid door een helikopter. Dit roept vele vragen op, waaronder deze: hoe oud is Lenie eigenlijk en mag ze nog wel in het openbaar verschijnen? Lieve Lenie, zoals we haar vast wel mogen noemen, schaart zich met deze uitspraak in één plons in het rijtje serieuze decemberdoemdenkers, chemtrailgelovers en overige Niburunazi's. Leuk werk hoor, dat met die zeehonden, erg seventies ook. Maar dit soort geneuzel... Ik zie Lenie door zo'n uitspraak ook zomaar ineens van dierenactiviste naar cultleider transformeren. Met een tsunami aan ziekzwakmisselijke zeehondjes als cultleden hoeven we daar dan weer niet heel veel van te vrezen, dat is het goede nieuws. Zullen we het er maar op houden dat het haar dokters waren die met een zaklamp kwamen kijken of alles wel in orde was?
Johannes, tot voor kort die stoere Fries die tot grote ergernis van de jury toch steeds verder kwam in dat verre achterkleinkind van Idols, was opeens een walvis. Nee, een bultrug. Nee, een zoogdier, ook maar een mens. Zestigduizend zijn er zo ongeveer. Er gaan er per jaar dus ook wel een stuk of wat dood, want dat doen levende dingen. Soms stranden ze op een zandbank. Filmpje van kitesurfer erbij, stoer. Dan begint het. Iedereen een mening, niemand doet normaal. Deed me soms denken aan de volgende anekdote van de stoere man die de schrijver van dit stukje eigenlijk is.
Als vrijwilliger in Afrika zetten ik en twee vrienden ooit eens een afgedankte generator in elkaar. Onder luid gejoel van de dorpsbewoners gaven we een slinger aan dat ding en *vroemvroem!*, stroom voor wanneer de netspanning uitviel. Op hetzelfde moment echter, begonnen ongeveer vijf personen en organisaties ruzie te maken over wiens generator het nu eigenlijk was. Wij wisten genoeg en haalden de schroeven weer van hun plek en vertrokken. De mazzel, dan helpen we liever niet. Maar ja, hoe haal je de schroeven uit een walvis? Moeilijk. Veel makkelijker is het om schroeven ín een walvis te gooien. Dat zou dan ook weer die gaten in Johannes' huid verklaren. Overigens, wat denk je zelf, dat een euthanasiespuitje voor een walvis dunner is dan je pink?
Hoe dan ook, uit zijn lijden verlossen, dat arme beest. Was waarschijnlijk toch al ziek. Opblazen, hatsee! Nee, zeiden de stuurlui aan wal stellig, dat is viesbah voor het oog. Spuitje dan? Leuk voor Naturalis ook, die dan meteen een nieuw skelet kan bijzetten. Maar ho, hier rekenden we buiten de bomenknuffellaars die koste wat het kost het stervende beest wilden redden, zodat het een paar uur later vast een stuk waardiger kon doodgaan op de zeebodem. Helemaal niet één pot(vis) nat. 'De mensen die hem dood wilden, hebben gewonnen,' bazelde Lenie later. Tjonge. Jonge. Jonge. Je bent toch echt een goed stuk van deze wereld heen wanneer je echt gelooft dat er mensen zijn die willens en wetens een walvis doodwensen. Paranoia heet dat. Ga lekker ufo's spotten joh.
Ondertussen tillen ze in Japan die beesten met twintig per keer in een tanker om deze ter lering ende vermaak voor de ogen van het joelende volk door jongemannen in hun overgangsrite met botte samuraizwaarden in hapklare mootjes te laten hakken. Traditie heet dat. Of sushi. Doen ze daar niet zo moeilijk over. Nog niet heel lang geleden zat er nog gewoon walvistraan -doe je research, levertraan komt van kabeljauw- in je moeders lampen, zeep en kaarsen. Je vader gebruikte het als smeerolie en wat ze er samen mee deden, mag je raden.
Normaal gesproken zou ik dan deze column af kunnen sluiten door alles over de top te gooien, zoals leuke woordgrapjes (één potvis nat! Levertranen met tuiten! Het is geen vetpotvis!) of iets met een condoleanceregister, maar dat was er ook, zo ver zijn we als volk. Mensen konden opschrijven dat ze Johannes zo gingen missen en dat 'ie altijd zo aardig was. Zo een mooi beest, zulk een inspirerende levensloop. En wat een vechter! Ik dacht nog even aan een grap over een stille tocht, maar vond dat iets te veel over het randje, vanwege die grensrechter waarvan iedereen de naam alweer is vergeten.
