Dikke vette tien
Laatst zei een vriendin: “Neus, wat ben jij een zeikwijf. Tien kilo afgevallen zeker? Jammer. Je was vroeger nog zo lekker gezellig.”
Verdomme. Ik heb meer dan vijf jaar keihard gewerkt om alle resultaten in een kleine drie maanden helemaal teniet te doen. Ik heb mezelf al die tijd klemgevreten met koekjes, taart en kilo’s mierzoet snoep. Honderden liters cola, thee met suiker en cappuccino met slagroom. Eten, eten, en nog eens eten. Borden vol eten met overdadige hoeveelheden kaas, saus en andere verrukkelijke extraatjes. In meer dan vijf jaar tijd wist ik een reputatie op te bouwen tot gezellige dikkerd. En nu ben ik na een korte periode van afvallen alles kwijt.
Weet je, het is gewoon niet eerlijk. Al die miepende vrouwen die zeggen dat afvallen zo moeilijk is, zijn gewoon zeikwijven. Met je Sonja Bakker. Je bent zelf een Sonja Bakker. Diëten is voor mietjes. Yoghurtdiëten, sapdieetjes, koolhydraatdieetjes, MacDonalddieetjes, overal zie je vrouwen de calorieën in voedsel tellen voor ze die eten. Ze staan met rekenmachientjes in de supermarkt en wegen ieder kruimeltje voor het de pan ingaat. Ik moet er niet aan denken: het is al lastig genoeg om te bedenken wat je wilt eten, zonder op al die restricties te letten. En toch val ik af.
“Wat is jouw geheim?” Ik heb geen geheim. Ik heb gezond verstand. En dat zegt me om niet meer te snoepen, tenzij ik bij iemand anders ben en voor de beleefdheid een beetje meedoe. Uithongeren is voor psychopaten. Normaal vervangend voedsel vinden, werkt verrassend goed. Fruit in plaats van snoep, thee in plaats van cappuccino, een halfuurtje Wii’en in plaats van een serie kijken. Zo val je af. Maar dat had je vast zelf ook wel kunnen bedenken.
Behalve dat het véél makkelijker is om af te vallen dan aan te komen, heeft het nog meer nadelen. Zodra je zegt dat je afvalt, kijkt ineens iedereen naar wat je eet met het bijbehorende commentaar. Bij vetkleppen hoeft dat niet: die weten maar al te goed hoe je aan moet komen, dus zal niemand er iets van zeggen. Dunner worden is ook duur. Fruit kost meer dan Euroshopperbulksnoep, en die plotseling afzakkende broeken hebben per direct nieuwe riemen nodig. En dan nog lijk je veel dikker dan je bent, omdat ze zo wijd zitten zodat je toch weer snel tussenbroeken moet kopen die je maar twee maanden aan kan.
En dan die jaloezie! Andere vrouwen zijn helemaal niet aardiger voor je als je dunner wordt. Integendeel; de haat straalt er vanaf. “Waarom zij wel en ik niet?” “Tien kilo? Man, man, man, er mogen er nog wel tien af!”
Nee, geloof mij maar. Uit ervaring kan ik zeggen dat aankomen veel moeilijker is dan afvallen. Je hebt veel meer uithoudingsvermogen nodig omdat het zo lang duurt. Je moet meer sceptische blikken aankunnen van supermarktmeisjes die volkomen terecht vermoeden dat jij alles op die lopende band alleen op gaat eten. Maar als dat eenmaal lukt, zijn de complimenten van vriendinnen niet van de lucht. Je bent ineens die goede kokkin, je tieten hebben het niveau bereikt wat anderen alleen met zwangerschap tijdelijk kunnen bereiken, en zo ziet ook je buik eruit. En bovenal ben je ontzettend aardig. En gezellig. Heel gezellig.
