1000 euro p.p.

Het is een simpel rekensommetje. Met 16 miljoen burgers 16 miljard euro bezuinigen betekent dat het letterlijk iedere Nederlander duizend euro per jaar kost. Iedere werkende. Iedere bejaarde. Iedere werkloze. Iedere middenstander. Iedere student. Maar ook ieder kind. Dit is een beetje zwart-wit gesteld, maar daar heb ik in ieder geval geen Rekenkamer voor nodig. Sterker nog: dat kan ik zonder rekenmachientje wel af.

Zoals het politici en boekhouders betaamt, worden de cijfers gunstig gebracht. In grote lijnen wordt gesteld dat hogere inkomens er op achteruitgaan en de lagere inkomens er zelfs wat bij krijgen. Zaken worden zo verdeeld dat de sterkste schouders het meeste dragen. Maar is die stelling wel realistisch? Is het zelfs wel haalbaar?

Stel je werkt als éénverdiener voor een laag salaris van bijvoorbeeld 20.000 euro per jaar en je hebt een partner en drie kleine kinderen te onderhouden. Volgens het "harde gemiddelde" lever je dan 5000 euro in. Tweeverdieners zonder kinderen met 40.000 euro per jaar, leveren 2000 euro in. Een alleenstaande éénverdiener met 70.000 per jaar, levert maar 1000 euro in.

Dit zijn de "harde gemiddelden". Voor het genoemde gezin is dit onhaalbaar, want die leveren dan gewoon een jaar huur in. De vrijgezel moet een paar dagen vakantie “opofferen”. Om maar wat aansprekende voorbeeldjes te noemen. Als de pijn moet worden verdeeld zie ik dan toch wel een enorm te overbruggen verschil in die te dragen pijn. Zeker als ik in mijn redenatie meeneem dat er aanzienlijk meer gezinnen met middeninkomens of lager zijn dan vrijgezellen met riante salarissen.

Maar moet die vrijgezel dan een gezin bijna volledig compenseren? Ik ben een enorm aanhanger van het solidariteitsbeginsel, maar dit gaat zelfs mij te ver. Ik besef verdomde goed dat iemand die in z'n eentje 70.000 per jaar binnenharkt, zich echt wel te barsten werkt en vaak ook nog garant staat voor tientallen andere banen. Een stukje solidariteit is prima, maar dit mag niet worden overdreven.

Met een redelijke compensatie komt het er dus toch op neer dat de uitzonderingen hardere klappen gaan krijgen. Gezinnen met kinderen zullen een duidelijk groter aandeel aan pijn te verduren krijgen. Gezinnen met studerende kinderen worden nog eens extra geraakt. En wat na één jaar werkloosheid? Een eigen woning zal al snel moeten worden verkocht op een markt waar haast niemand nog een woning kan of wil kopen.

En hoe zullen de hogere ziektekosten worden gecompenseerd? Het is mij nog onduidelijk hoe chronisch zieken er vanaf komen. Maar ook hier komen de lastenverzwaringen toch al snel weer bij gezinnen en zwakkeren uit.

Nu zien we ook allerlei vage voorspellingen. Meer werklozen. Is die toename al meegerekend? Is meegerekend hoeveel meer werklozen? En wat als de economie toch nog verder achteruit gaat en die werkloosheid nog dramatischer groeit? Worden de maatregelen dan verhard? Hoe meer economische malaise er komt, hoe kleiner het aantal gefortuneerde vrijgezellen om de zaak een beetje te middelen.

Hou me te goede. Ik ben niet tegen bezuinigingen. Ik zie de noodzaak. Ik zie ook dat er veel meer lagere- en middeninkomens zijn en dat dáár nu eenmaal de meeste winst is te halen. En wat als we schijt hebben aan de EU en “maar” 12 miljard bezuinigen? Dan is het "harde gemiddelde" nog altijd 750 euro voor letterlijk iedere Nederlander. Pijn gaat het altijd doen.

Ik wil dan alleen wel af van dat godsgruwelijke gezeur over de HRA, wegenbelasting, maximumsnelheden, cultuur, meer asfalt, te lage straffen of accijnzen. Gezeik van mensen die het op zich nog prima hebben. Als het jou goed gaat, mag je toch minimaal een beetje blij zijn dat door jouw relatief kleine offer een gezin met kinderen nog niet meteen in de crisisopvang terecht hoeft te komen. Ik mag toch hopen dat we als volk nu weer een beetje hart in ons donder krijgen en samen de allerarmsten willen blijven ondersteunen.

Dat heeft niets te maken met de VVD of de PvdA. Dat heet gewoon fatsoen.