Gelukkig zijn, my ass

Terwijl ik over Facebook struin, zie ik allemaal geile berichtjes over hoe gelukkig iedereen toch is. Hopeloos probeer ik mijn kots binnen te houden, terwijl ik iedereen heel hypocriet zichzelf voor zie doen als de gelukkige huisvrouw, carrièretijger of gelukkig verliefd dan wel getrouwd stel. Walgelijk vind ik het!

Waarom zet niemand toch eens op Facebook dat ze zich zo ontzettend kut voelen, dat ze stiekem beelden bedenken hoe gelukkig ze zouden zijn als ze eindelijk aan een hondenketting zouden hangen bovenaan het trapgat. Ogen die uitpuilen en een roze lap die uit hun mond hangt. Kijk als je daar nou toch eens wat over zou schrijven op Facebook, dan zal ik de eerste zijn die snel op ‘vind ik leuk’ zou klikken. Ik ben namelijk dol op eerlijkheid!

Maar nee, dat is niet wat ik lees op Facebook, je mag namelijk niet ongelukkig zijn in onze maatschappij. Wij zijn een ogenschijnlijk gelukkige maatschappij, door onderzoek is dat tenslotte bewezen. Wij waarderen ons leven met een dikke zeven en een half. Geweldig, zou je denken, vreemd alleen dat er steeds meer manieren gevonden moeten worden om ons gelukkig te maken. Voel jij jezelf een beetje down? Volg een yogacursus, word je namelijk heel zen van. Nou het spijt me hoor, maar heb yoga een paar keer geprobeerd. Heeft me verdomme uren gekost om weer uit de gespreidehondenrugachteroverbeengekruldomjenek-houding te komen. Daar werd ik allerminst gelukkig van kan ik je vertellen, eerder dodelijk chagrijnig en kreeg er een humeur van waar een beroepsdeprimist niet tegen opgewassen zou zijn.

Volgens anderen zit het geluk in samenzijn. Nu las ik toevallig vandaag ook op Facebook zo’n zoetsappig berichtje dat de desbetreffende ontzettend gelukkig is met haar mannetje en dat niemand dat stuk krijgt. Kan een lach niet bedwingen, ja hoor denk jij maar dat je mannetje je gelukkig kan maken. Voor je het weet ligt die met een ander te batsen, ben je ineens niet zo gelukkig meer. Geen probleem verder hoor, heb nog wel een plekje naast mij in het trapgat.

Op het internet heb je duizend-en-één cursussen om gelukkig te worden. Voor de grap pak ik er één uit en lees de filosofie achter deze aangeboden cursus. Het lijkt erop dat je er niets voor hoeft te doen. Eigenlijk is het dodelijk eenvoudig, enige wat je hoeft te doen is een beslissing nemen. En let nu goed op wat ik je ga vertellen; je moet de beslissing nemen om gelukkig te zijn! Hoe briljant kun je het verzinnen? Het is heel simpel, beslis gewoon dat je vanaf nu gelukkig bent. Oké, ik vind het goed, ik ga erin mee. Vanaf nu ben ik gelukkig. Ik laat een paar minuten voorbijgaan in volledige stilte en houd mijn ogen stijf dicht. Daarna doe ik ze open en kijk om mee heen. Ziet de wereld er nu anders uit? Nee, niet echt. Oké, geeft niet, misschien voel ik diep in mijn ziel, of wat er ook in het binnenste van mijn romp zit, wel een geweldig gelukkig gevoel? Nee, shit ook niet. Och hemel wat een verrassing, ook deze cursus is dus de grootste en smerigste kwakzalverij van heb ik jou daar.

Toch vraag ik mij af, wat is dan gelukkig zijn? Waar zit het geluk dan in? Als jonge, wilde, maar ook iets naïeve meid, geloofde ik dat het leven een zoektocht was naar het ultieme geluk. In allerlei situaties en zaken heb ik geluk gezocht. In de liefde, maar hemel was dat even een tegenvaller. Ik heb het geprobeerd met een carrière, maar dat zorgde alleen voor stress en koppijn. De sport heb ik ook aangegrepen, maar dat zorgde voor constante spierpijn en ik was echt niet gelukkiger omdat ik een sixpack had. En laten we deze niet vergeten, de alcohol. Daarin heb ik jarenlang mijn geluk gezocht, helaas is het resultaat te vergelijken met een chronische ziekte en heb ik een permanent lidmaatschap bij de AA.

Als ik dan kijk in de Van Dale wat ‘gelukkig’ betekent, krijg ik een niet geheel gewenst antwoord. Volgens het boek der Nederlandse taal is gelukkig niet meer en niet minder dan tevreden zijn. Gatverdamme, dus als ik maar tevreden ben, ben ik gelukkig. Nou het spijt me zeer, maar als ik naar mijn afgelopen week kijk kan ik niet echt tevreden zijn over het resultaat. Op één dag alleen al werd er op me gescheten door een vogel, raakte ik een kind kwijt waarop ik hoorde te passen, werd ik bijna onderdeel van de motor van mijn auto door een mongool die voor me reed, sloot ik mezelf buiten het huis op mijn pantoffels en moest ik door een winkelstraat wandelen op mijn godvergeten sloffen om de reservesleutel te halen, en toen ik eindelijk thuis was, had de hond van mijn zus mijn hele huis onder gescheten en gezeken. Dus, kan je het je voorstellen dat ik niet tevreden en gelukkig ben?

Mijn boodschap vandaag aan de maatschappij is dus ook, sodemieter op met je zogenaamde gelukkig zijn. Yoga helpt het schijt van de hond echt niet opruimen en beslissen dat ik gelukkig ben, maakt mij echt niet blij als ik de motor van mijn auto op schoot heb!

Maar, ik ben dan wel weer zo eerlijk dat ik dat op Facebook zet.