Ik ga scheiden 43 (Slot)

“Ik hoop echt Jan, dat je het dit keer niet verbruit. Bij mij kan het nooit meer goedkomen, maar bij je kinderen wel.”
“Ik heb na kunnen denken in de gevangenis. Ik ben heel veel kwijtgeraakt, meer dan ik dacht gewonnen te hebben. Ik zat er gewoon naast. Het is een cliché, maar in de gevangenis heb je echt genoeg tijd om na te denken. Ik werd alleen maar rustig door eraan te denken dat ik het goed zou gaan maken, zoals ik nu probeer te doen.”
“Er gewoon naast? De angsten die ik heb uitgestaan: simpele en pure angst voor jou, Jan, het is niet te beschrijven. Het is ook niet in woorden te vatten. Het was er, dat is eigenlijk het enige dat zin heeft.”
“Dom, Petra. Ik wist niet wat ik deed uit jaloezie.”
“En Miranda dan? Waarom zat zij in deze horrorscene?”
“ Om jou te laten voelen.”
“Dat is je dan gelukt. Ik heb gevoeld en dat onschuldige dat ik had, is weg. Ik kijk vanaf nu iedereen met argwaan aan. Vertrouwen is een prachtig woord als je het tegenovergestelde niet hebt ervaren. Maar laat ik het positief houden, voor de kinderen.”
Ik zag dat hij klein werd. Schichtig keek hij mij aan. Ik voelde een afmaakmodus, maar koos weer voor de nuance. Altijd die nuance, maar diep in mij zou ik hem willen wurgen. Maar ik begreep dat ook deze energie die ik nu voelde negatief was en mij uiteindelijk meer zou kosten dan zou geven.

“Ik begrijp je boosheid, Petra. Ik heb er spijt van dat ik het allemaal zo ver heb laten komen. Maar mijn gevoel stond in een verkeerde stand. Ik had het moeten accepteren. Ik kan nu niets meer terugdraaien. Ik kan er alleen maar voor zorgen dat we een andere verhouding krijgen. Eentje waarin de kinderen op de eerste plaats komen.” Juist dit antwoord vond ik heel sterk van hem, op dat moment. Ik wilde de verhouding met hem ook op een normale manier ervaren.
“Ik hoop dat jij ook iemand tegenkomt, net als ik.”
“Ik hoop dat je gelukkig wordt met de politieman, echt.”
“JW is zijn naam. Hij heeft mij beschermd op een moment in mijn leven dat ik het keihard nodig had. Je weet niet hoe dat voelt voor een vrouw, een man die je simpelweg beschermt zonder daar ook maar iets voor terug te krijgen. En ik heb die tijd ook met jou gehad. Maar nu is het zo, en het is goed zo. Ik zal ook moeten accepteren dat niets in je leven een leven lang hoeft te duren, ook al ben je er heilig van overtuigd. Ook deze scheiding heeft mij het inzicht gegeven dat niets voor altijd is in een mensenleven wanneer het om relaties gaat. Of het nu vrienden zijn of je man.”
“Absoluut Petra, absoluut. Wat overblijft zijn herinneringen.”
“Goede Jan, alleen goede. Onze kinderen die geboren werden en de man die je toen was.”
“Dat is een mooie afsluiting voor nu. Ik ga Petra.” Hij stond op, ik voelde mij stukken beter. “En nogmaals, sorry.”
Hij verdween. Waar naartoe wist ik niet, het boeide mij ook niet. Ik was los van hem. Marleen kwam weer binnen. Ze had Jan voorbij zien komen op de gang.
“Zo, aan zijn houding te zien, denk ik dat het een goed gesprek is geweest.”
Ze keek mij aan met die bekende brede glimlach van haar.
“Het was constructief. Hij lijkt inderdaad begrepen te hebben dat alleen aanvallen iedereen beschadigt.”
“Ik kan je trouwens ook melden dat hij er geen probleem mee heeft dat jij voorlopig in het ouderlijk huis blijft wonen. Hij hoopt wel dat je de overwaarde op een gegeven moment wilt overmaken naar hem omdat hij er ook een nieuw leven mee wil beginnen.”
“Ik begrijp het. Waar gaat hij nu wonen?”
Ik troostte mij met de gedachte dat ik dit vroeg omdat de kinderen straks bij hem zouden kunnen logeren. Maar diep in mij wilde ik ook gerustgesteld worden. Ik had medelijden met hem en ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan voor dat gevoel.
“Hij heeft een klein appartement gevonden in het centrum van de stad. Twee kamers dacht ik. Dus de kinderen, mochten ze het willen, kunnen bij hem overnachten. Wat denk jij, willen ze dat?”
“Heb geen flauw idee. Na een tijdje wel, denk ik. Maar ik laat het helemaal aan hen over. Weet je Marleen, ik heb zo’n verschrikkelijke zin om met JW naar bed te gaan.”
Het kwam eruit zonder dat ik erover nagedacht had. Marleen schrok niet, keek mij aan en glimlachte.
“Wat doe je hier nog dan?”

De handen van JW gleden over mijn blote rug. Ik sidderde. Onze tongen speelden een wals met elkaar, afgewisseld door een snelle tango. Ik wilde mij laten gaan zoals ik mij nog niet eerder had laten gaan. Los, los van alles. Ik was bereid in hem te verdrinken, ik zou de toegeworpen boeien afslaan. Hij kneedde mijn borsten en kneep zacht in mijn tepels, ik stikte bijna. Ik voelde hem en zijn lust tegen mij aan, toen in mij. Langzaam bewegend werden wij één. In een ritmische beat smolten onze lichamen samen. Hij liet los vanuit zijn ziel, daarna ik, en wij begrepen elkaar waar woorden er niet meer toe deden….

                    Slot.