Opwindende speeltjes
Auto's, brommers, jongetjes die met een vastberadenheid een beter doel waardig urenlang een bal zo hard mogelijk tegen een muur schieten. Blaffende honden, spelende, ruziemakende of huilende kinderen. Iemand die uiting geeft aan de behoefte een persoonlijke smaak op muziekgebied te delen met de omgeving door ramen en deuren open te zetten. Straatfeesten, buurtbarbecues. Stil is het zelden in een modale buurt. De laatste jaren neemt de geluidsdruk verder toe. Het is de schuld van China. Daar worden aan de lopende band lawaaimakende apparaten voor buiten geproduceerd die voor spotprijsjes bij discounters worden aangeboden en dus in handen komen van huisvaders met teveel tijd.
Laatst hoorde ik weer wat nieuws. Het angstaanjagende gehuil deed denken aan een reuzenstofzuiger. Een nader onderzoek bracht aan het licht dat ook een kantjesmaaier van wanten weet. Hij werd gebruikt in een tuin waar nog wat groen over was. Maar het groen is op de terugtocht. De betegelingswoede maakt slachtoffers onder grasvelden, planten en bomen. In de plaats van het groen komen niet zomaar tegels, een sierterras moet het worden. Dat betekent dat er dagenlang tegels en steentjes gezaagd moeten worden. Een sierterras is namelijk een soort kunstwerk, het moet allemaal precies passen. Hoe kleiner de tegeltjes, hoe meer er gezaagd moet worden. Oorverdovend. Als zo'n terras er eenmaal is komt er na verloop van tijd een volgende lawaaimaker bij.
De bewoners dachten definitief van het groen af te zijn maar het neemt wraak met groene aanslag. Het antwoord daarop is de hogedrukspuit. Het kenmerkende geroffel van zo'n ding is het bijproduct van de 120 bar waterdruk. Tegeltje voor tegeltje, centimeter voor centimeter wordt ontdaan van groene aanslag waarbij ladingen zand tussen de steentjes worden weggespoten. Het kost uren. En de volgende dag doet de buurman het. En dan zijn buurman. Het is een hogedrukestafette. Sommigen krijgen de smaak zo te pakken dat ze ook muren en schuttingen met het ding te lijf gaan. Het roffelen houdt niet meer op.
Het volgende lawaaifestival is de herfst. De tijd dat de resterende bomen in de buurt hun blaadjes laten vallen. Op die keurige tegeltjeskunstwerken. Opvegen is ouderwets. Daar is tegenwoordig de bladblazer voor. In het minst ongunstige geval elektrisch maar met een beetje pech zit er een tweetaktmotor in die knetterend en knallend het blad op grote hopen blaast die dan toch heel ouderwets handmatig in de groencontainer moeten worden gedeponeerd. Het wachten is dus op de bladzuiger om die zware taak te verlichten. Het enige voordeel van de tegelwaanzin is de terugtocht van de motormaaier. Soms zijn alle apparaten even stil. Dan hoor je wel eens een merel, een gierzwaluw, een tjiftjaf. Net zo lang tot de rust op iemands zenuwen gaat werken. Er valt altijd wel wat te klussen. De pneumatische boorhamer is altijd paraat.
