Privacy of een gebroken neus?
Stel, je bent vrolijk aan het werk en je sluit een document af zonder het bestand op te slaan. Als het document niet zoveel voorstelt tik je het snel opnieuw. Als het om een halve dag werk gaat, zul je toch je baas in moeten lichten. Als je een paar dagen werk naar de kloten hebt geholpen zal je baas je waarschijnlijk verrot schelden. Lullig, maar je overleeft het en je baan komt pas in gevaar als je dit soort domme streken structureel uitvreet.
Stel je vervolgens voor dat er steeds een collega met een smartphone achter je rug staat om haarfijn in beeld te brengen hoe jij een document verkloot. Met de intentie om enkel je fouten vast te leggen. Om bij voorkeur ook alleen dat ene moment dat jij net iets fout doet online te zetten. En niet alleen worden deze video’s online gezet. Je baas krijgt ook steeds een linkje naar YouTube toegezonden, om te laten zien wat voor een blunderende lamstraal jij wel niet bent!
Ik zou daar nerveus van worden. Sterker: ik word dan pissig. Of nog specifieker: als een collega mij dit flikt en ik heb het snel genoeg door, krijgt hij niet eens de kans om iets online te zetten. Die telefoon ligt namelijk meteen in tweeën en het vroegtijdige overlijden van deze telefoon vindt plaats op zijn eigen neus!
Dit is nu precies wat hulpverleners en agenten steeds vaker meemaken. Ze doen gewoon hun werk, maar dat er iemand staat te filmen lijkt onderhand standaard te worden. Hoe dringender en levensbedreigender de situatie, hoe meer mensen er een camera bovenop zetten.
Als een dorpsgek als The Flexican’t wegens een te hoog amfetaminegehalte onder bedwang moet worden gehouden, zorgt een horde omstanders voor nóg meer hinder om de “fouten” van de politie te filmen. Zij naaien zelf de boel extra op en menen vervolgens dat de video's het bewijs zijn dat de politie het verkeerd aanpakt.
In Noordwijk worden hulpverleners dusdanig gehinderd door bezopen tuig dat de politie stevig in moet grijpen. Een of andere muts filmt vanuit haar slaapkamerraampje enkel de charges van de politie en weet vervolgens precies te vertellen hoe keurig die dronken randdebielen zich vóór het ingrijpen hadden gedragen.
In Amsterdam verleent iemand eerste hulp en gaat door het lint als een professional het van hem over wil nemen. Opnieuw alleen de beelden van de politie die deze doorgedraaide gek tegen de grond probeert te werken en een van frustratie scheldende ambulancebroeder. Deze beelden blijken zelfs aanleiding om de ambulancebroeder aan te klagen!
Ik hoor dan wel vaak gezeik over “alle” camera’s die de overheid installeert. Over deze “gruwelijke” aanslag op onze privacy. Maar persoonlijk heb ik daar nooit zo’n last van. Het kost me hooguit geld als ik precies bij zo’n camera harder rijd dan is toegelaten. In Den Bosch was het station ooit een vrijplaats voor allerhande gajes. Nu hangen er 85 camera’s. Geen centje pijn meer! Is het niet fantastisch dat je daar nu absoluut veilig door, in en omheen kunt lopen?
Toch staan daar nog altijd ongeveer 20 miljoen telefoons met camera tegenover die op ieder moment van de dag de privacy van hulpverleners met voeten treden. En als ik afga op die nieuwsberichten van de laatste tijd is dat toch vooral om het eigen debiele gedrag te verdoezelen en hulpverleners en politie in een kwaad daglicht te stellen.
O ja! Een enkele keer is een filmpje gewist. Vreselijk! Vernietiging van bewijsmateriaal! Corruptie bij de overheid! Fascisten!
Echt? Is dát het probleem? Dat er soms één zo'n klote filmpje verdwijnt? Terwijl er alweer tachtig andere filmpjes online staan? Geef mij zo’n lange lat op mijn bureau en laat één van die randdebielen mij eens filmen als ik gewoon mijn werk doe! Ik sloop het filmpje. Ik sloop de smartphone. En ik sloop een neusbeentje!
