[Tour] Champagne voor Wiggins

Die kleine Cav gaf weer eens les
Legde Sagan over de knie
En zei tegen de groene trui
Ziezo, ik heb er nu ook drie

Ik zag het al voor me. Bradley Wiggins en Chris Froome op het podium terwijl Catherine Wiggins en Michelle Count, de vriendin van Froome, even verderop elkaar in de haren vliegen en de kleding van het lijf rukken. Vooral op dat laatste had ik me verheugd. Maar het bleef uit, helaas.
Het had trouwens ook nog verkeerd kunnen aflopen voor Bradley, want tijdens de rit naar Parijs wordt er traditioneel champagne geschonken en aan de renners uitgedeeld. Nu schijnt Bradley eigenlijk alcoholist te zijn en zich alleen voor de Tour in te houden. Maar ik dacht: wat nu, als hij tijdens die rit een glaasje champagne krijgt? Pakt hij dan de hele fles en zuipt hem leeg om vervolgens ergens om te vallen? Dan wint Froome toch de Tour nog.
Of misschien zou Michelle wel ergens onopvallend tussen de toeschouwers langs het parcours in Parijs gaan staan en als ze dan met zestig per uur over het parcours razen een stok tussen de spaken van de fiets van Bradley steken. Maar dan moet ze wel erg goed kunnen mikken natuurlijk, dus dat laatste leek me niet waarschijnlijk. Een hond heeft ze ook al niet en zo’n hond weet ook niet wie hij omver moet lopen natuurlijk. Misschien is Gilbert dan wel weer de lul en in dit geval het halve peloton.

Maar het werd een gewone etappe.
Er werd inderdaad gewandeld tot Parijs. We zagen de traditionele champagne, we zagen renners gezellig met elkaar kletsen en ik zag dat Arashiro ook kan waaierrijden, maar dan wel met een Japanse waaier. Voeckler mocht even vooruit rijden op het eerste colletje van vierde categorie, maar ook dat had ik al tegen mijn vrouw gezegd.
Eigenlijk had ik vandaag al naar de camping bij Doesburg kunnen gaan en de column vooraf kunnen schrijven, want alles was voorspelbaar.
De wandeling naar Parijs, het toneelstukje van Voeckler, de kopgroep op de Champs-Élysées, Herbert Dijkstra die denkt het peloton het gat met de kopgroep niet meer dicht krijgt als de kopgroep op tien kilometer van de eindstreep twintig seconden voorsprong heeft en Cavendish die wint. Ik had het allemaal al kunnen schrijven en gewoon richting de Achterhoek kunnen verdwijnen. Nu gaan we er morgen heen.
Maar wat was er dan gebeurd als niet was uitgekomen wat ik had opgeschreven. Corrigeren kun je dat niet op de camping bij Doesburg, want ik heb geen laptop. Hebben ze trouwens in de Achterhoek al wel internet? En stel je voor dat de dames Wiggins en Count echt met elkaar op de vuist waren gegaan? Dat wil je toch niet missen?

Het werd nog wel even leuk toen die oude Voigt er vandoor ging. Die man moeten ze echt van zijn fiets schieten anders stapt hij nooit af en hij geeft ook nooit op. Ik vind hem een voorbeeld voor alle Nederlandse wielrenners. Over Nederlanders gesproken. Er reden er twee in de kopgroep. Kroon en Tankink. Dus ook op de laatste dag hebben de Nederlanders zich laten zien. Maar toen een man van veertig nog even gas gaf, waren ze weg. Of waren ze gewoon slimmer dan Voigt en wisten ze al dat het toch voorbij was met de kopgroep? Ik hou het daar maar op.
De rest is bekend. Kopgroep ingehaald, Cavendish wint.

De Nederlanders in de Tour.

De Nederlanders uit de Tour is eigenlijk een betere titel. Want er waren er achttien deze Tour en dat vonden we geweldig, maar er zijn er nog maar tien over. En niet alleen dat. De renners op wie wij onze hoop hadden gevestigd lagen allemaal over de grond te rollebollen in de eerste week en gingen naar huis. Dan is de lol er snel vanaf. Ik neem wel mijn petje af voor Poels. Als je later hoort wat hij allemaal had, dan is het onbegrijpelijk dat hij nog tien kilometer heeft gefietst. Wat een wilskracht! En wat een domheid! Maar ja, ik ben zelf wel eens met mijn gezicht in de spaken van mijn voorwiel gevallen dat was losgeraakt en toen ik bijkwam wilde ik ook meteen verder. Mijn gezicht moest echter op zeven plaatsen worden gehecht. Het is een soort instinct van een wielrenner. Je valt, je ziet je fiets en je wilt erop. Wat dat betreft doet een fiets niet onder voor een mooie vrouw. Je valt ervoor en wilt erop.
Toch hebben we ten Dam, Kruijswijk en Hoogerland nog regelmatig gezien in de etappes. Alleen waren ze weg als het erop aan kwam. Volgend jaar beter zal ik maar zeggen. Maar dan moeten ze wel eens een keertje op hun fiets blijven zitten. Gesink heeft nu al twee keer moeten opgeven vanwege een valpartij en vorig jaar heeft hij de Tour wel uitgereden, maar was het ook al niet veel bijzonders door een val. Je kunt zeggen dat je er als renner komt met vallen en opstaan, maar dat wil niet zeggen dat je ieder jaar moet vallen en opstaan. Ik zou volgend jaar maar een paar sterke boys inhuren als ik Rabobank was. Die kunnen er dan met hun ellebogen voor zorgen dat onze jongens van voren blijven en uit het gedrang.

Om over na te denken: André Greipelt mis

Epiloog.

Henny Kuiper verwoordde gisteren tijdens De Avondetappe precies mijn mening over deze Tour. Een leuke Tour als je kijkt naar de strijd om de etappes, maar een saaie Tour als je kijkt naar de strijd om het algemeen klassement.
Er waren ritten bij die erg leuk waren om naar te kijken. Man tegen man voor de ritzege. Jammer dat er dan geen Nederlander was die tot het laatst kon meestrijden, maar het was wel leuk om te zien hoe de renners elkaar pijn deden. De slimme zet van Sanchez door meteen weg te springen bij een groepje met Sagan was leuk om te zien. Goed bedacht van hem, want je kon er natuurlijk vanuit gaan dat de anderen naar Sagan zouden kijken om het gat dicht te rijden.
Maar wat verlangde ik deze Tour naar Contador, Andy Schleck en een ouderwetse Evans. Wie herinnert zich niet vorig jaar. Een bijna kansloze aanval van Contador op de positie van Evans. Grote strijd in de bergen. Spanning! Sensatie! Dat bleef dit jaar allemaal uit. De enige strijd in het algemeen klassement werd geleverd door Catherine Wiggins en Michelle Count. Die laatste wordt door Catherine nu Michelle Cunt genoemd, denk ik.
Natuurlijk scheelde het ook dat er veel renners zijn uitgevallen die het Wiggins misschien moeilijk hadden kunnen maken. Sammie Sanchez, Ryder Hesjedal, Tony Martin en Robert Gesink, om er maar een paar te noemen. Maar er vallen ieder jaar wel toprenners weg uit het klassement door valpartijen. Vorig jaar nog Wiggins zelf, Jurgen Van den Broeck en Vinokourov bijvoorbeeld. Die laatste zal volgend jaar niet meer bij een valpartij liggen. Hij heeft zijn laatste Tour gereden. Weer een aanvaller minder.

Ik heb weer met veel plezier de dagelijkse columns geschreven. Ik hoop dat jullie ze ook met plezier hebben gelezen. Misschien volgend jaar weer?

Partir, c’est mourir un peu, mais il y a toujours un nouveau défi

22 juli 2012 Jan (Bakoenin)