Simpele boodschap
“Meneer, u weet dat u hier alleen met PIN kunt betalen?” Och, wat kan ik me ergeren in de supermarkt. Aan alles. Werkelijk aan alles. Boodschappen doen is echt een noodzakelijk kwaad voor mij. Het gaat nooit eens lekker soepel op de manier zoals ik het wil. Het enige wat ik wil als ik boodschappen ga doen is simpel en snel al mijn boodschappen halen. Dus al mijn boodschappen. Niet de helft, niet 80%, maar al mijn boodschappen. Waarom kan dat niet? Zo moeilijk hoeft dat toch helemaal niet te zijn.
Aanbiedingen. Die horen ze altijd in voorraad te hebben. Wat je overhoudt verkoop je de volgende dag wel. Maar dat geldt niet alleen voor aanbiedingen. Dat geldt voor alle producten. Als ik een fles Coca Cola wil, anderhalve liter, dan moet ‘ie er zijn. “We hebben wel flessen van een halve liter, of van twee liter.” Ja, die wil ik niet. En ik wil liever geen Pepsi. Niet omdat ik zo’n fijnproever ben als het om cola gaat, maar uit principe. Ik wil een fles Coca Cola, anderhalve liter. Waarom is dat er niet? Goed, ik weet: ik heb geen keus. Dan toch maar Pepsi.
Brood is voor mij de uitzondering wat betreft in voorraad hebben. Dat ze tegen sluitingstijd niet meer alles hebben vind ik prima. Daar heb ik me allang bij neergelegd. Dat is namelijk het enige product dat niet de volgende dag ook nog verkocht kan worden. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om een perfecte broodbestelling te maken zodat er van ’s ochtends vroeg tot sluitingstijd brood is, maar dat het dan ook precies op is. Dus ik accepteer dat ik ’s avonds niet meer ‘mijn’ brood kan kopen. Dan maar een keer een halfje tarwe mee, of wat er dan ook maar ligt, en dan koop ik twee dagen later wel ‘mijn’ brood.
Dan heb ik dus cola en brood. De verkeerde cola en het verkeerde brood overleef ik wel: dat is in een paar dagen op en hoef ik me dus niet langer dan die paar dagen druk om te maken. Maar kaas, dat is natuurlijk een heel ander verhaal. Wat wil ik hebben? Belegen kaas, een blok, de allergoedkoopste. Die is er opvallend vaak niet. De echte connaisseurs onder u zullen zeggen dat die kaas helemaal geen echte kaas is, maar ik wil het hebben. Ik ben student en het is goedkope en lekkere kaas, dus perfect voor mij. Maar dan moet het er wel zijn. Bij de cola neem ik voor een paar dagen nog wel genoegen met wat anders, maar met een blok kaas zit je veel langer.
Zuchtend sta ik dan voor het schap. Wat is dit voor sovjet-winkel waar ze niks hebben? Zelfs niet de goedkope sovjet-producten! Een tweestrijd speelt zich af in mijn hoofd. Kies ik eieren voor mijn geld en ga ik voor de variant jong belegen? Of kom ik over een paar dagen wel terug, om ‘mijn’ brood te kopen, en hoop ik dat ze de kaas dan wel hebben? U begrijpt: er is geen goede keus. In beide gevallen ga ik namelijk naar huis zonder het juiste blok kaas.
Vervolgens sjok ik naar de kassa, volkomen gedesillusioneerd. De verkeerde cola, niet ‘mijn’ brood en de verkeerde kaas of helemaal geen kaas. Wat zie ik bij de kassa? Ik kan kiezen! Verrek, hier wel. Tussen de gewone kassa, en de kassa waar je alleen met PIN mag betalen. Die laatste wordt duidelijk aangegeven met 38 blauwe stickers. Je kunt maar beter teveel stickers hebben dan te weinig, zullen ze wel gedacht hebben. Gold dat maar voor de cola, of de kaas. “Meneer, u weet dat u hier alleen met PIN kunt betalen?” Ik denk: “Hou op, ik ben niet achterlijk. Weet je wat? Ik betaal helemaal niks. Ik zet m’n mandje hier neer en ga lekker naar huis. Zoek het uit.” Maar ik zeg het niet. Ik heb er de energie niet meer voor. Ze hebben me vakkundig kapot gemaakt.
