Die goede oude computertijd
Vroeger was er een reclame op tv voor een internetprovider, waarin een man jonglerend achter zijn computer zat en tegelijkertijd Zweeds leerde. Vroegâh was er namelijk tijd voor onnozele dingen, omdat het veertien minuten kon duren voor de bijlage aan het e-mailbericht was gekoppeld. Hier denk ik nu aan, omdat ik ook moet wachten. Er staan namelijk -letterlijk- gigagrote bestanden in een montageprogramma te renderen op mijn laptop. Ja, ik had inderdaad moeten investeren in een duurdere laptop toen ik hem 1,5 jaar geleden kocht. Nee, ik heb geen geld voor het Apple-walhalla. Nog 29 minuten geduld.
Wachten tot de computer weer gereed is voor gebruik voelt zo lekker ouderwets. Die goede oude tijd, waarin Windows 3.11 opgestart moest worden via het Runnermenu, was zo gek nog niet. Hele boekverslagen en werkstukjes werden getypt met witte letters op de blauwe achtergrond van WordPerfect. Wie zich verveelde, speelde patience of Egawalls, waarbij een balletje alle blokjes bovenin het scherm weg moest tikken, terwijl de klok doortikte en er in de woonkamer ruzie werd gemaakt wie daarna de computer mocht gebruiken. Die goede oude tijd.
Nog 26 minuten te gaan. Toen WordPerfect werd vervangen door Word, werden de boekverslagen en teksten in Word geschreven. Word, dat voelde zo kaal voor wie gewend was om WordPerfect te zeggen. Word had geweldige mogelijkheden. De voorkanten van verslagen werden ontworpen met WordArt. Comic Sans werd dagelijks gebruikt, in plaats van die ene dag in het jaar waarop het nu nog sarcastisch is toegestaan. Met de upgrade van de kantoorproducten, werden ook de spelletjes geüpgrade van floppy’s naar cd-roms. Flitspalen omverrijden in A2 Racer, muziekjes raden met de interactieve Winkler’s Prins Encyclopedie, en de kleine broertjes of zusjes die RedCat speelden met het geluid dat niet meer uit de systeemkast, maar uit de extra aangesloten boxjes kwam. O, wat een tijd.
Mijn laptop wordt warmer en warmer, zo te zien duurt het nog 18 minuten voor ik weer verder kan. Ik open de internetbrowser. Zoals verwacht gaat het langzamer dan normaal, maar het werkt. Tegenwoordig krijg ik nog steeds de rillingen bij het geluid van een computer die via de telefoonlijn contact maakt met het internet. De kick van de vooruitblik om dertig minuten gebruik te maken van het wereldwijde web was ongelooflijk. Chatten met Nederlanders, buitenlanders, enge mannetjes, alles kon. Tenminste, als de TMF, 538 of Lycos chatrooms niet vol zaten. Volle chatrooms. Het idee alleen al ontluikt tegenwoordig slechts gegniffel. Die prachtige oude tijd, waarin internet nog synoniem was voor nerds en cybersex, en waar de onwetenden liever kozen voor het veilige gevoel van Dolfijnmail dan Hotmail, wat associaties met hete dates en ranzige gesprekken met zich meebracht.
Ik kan me het monteren van vroeger ook nog herinneren. We zaten met vier mensen om een bakbeest van een Windowscomputer, waar we naar de beelden keken die we een week eerder hadden geschoten. Ctrl+S was de allerbelangrijkste toetsencombinatie, want het programma kon ieder moment weer crashen. Dan haalden we koffie. Gelukkig kunnen computers tegenwoordig zo veel meer. Ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten doen. Nog 7 minuten. Het is bijna k
Godverdekutcrash. Kan hij het raam uit? Ik wil een Apple…
