Giel Beelen rulez!

Op een of andere manier heb ik al tientallen jaren een fascinatie voor talentenjachten, maar dan alleen op het gebied van zingen en instrumenten bespelen. De circusacts en buikdansjes in een programma als ‘Holland got talent’ interesseren mij geen bal, evenals een programma als ‘So you think you can dance.’ Maar programma’s als ‘Idols’ en ‘The voice of Holland’ kunnen het hele seizoen op mij rekenen.

Als kind mocht ik solo zingen in de kerk. Begeleid door oom Jaap zong ik als vijfjarig meisje de sterren van de hemel. En natuurlijk wilde ik meteen zangeres worden. Een vijfjarig meisje dat zingt, vertedert natuurlijk direct. In de loop der jaren ben ik er achter gekomen, dat ik best een zuivere stem heb en ook muzikaal ben, maar meer dan een hobby heeft het nooit kunnen worden. Vandaar dat ik best jaloers ben op mensen die van nature een dijk van een stem hebben. Ook bewonder ik mensen die virtuoos een instrument kunnen bespelen. Ik speel al vanaf mijn elfde jaar piano, maar ook weer zo middelmatig. Eigenlijk blink ik nergens in uit, tot mijn grote spijt.

Dus kijk ik naar programma’s waar mensen in optreden die dat allemaal wél in huis hebben. in mijn tienerjaren zag ik voor het eerst zo’n programma: ‘De Playbackshow’ van Henny Huisman. Ik zat aan de tv gekluisterd als dit programma kwam. Later werd het ‘De Soundmixshow’ en daarin zongen de mensen écht. Zangers als Marco Borsato en Gerard Joling hebben hun debuut gezongen in dit programma.

Toch vind ik ook veel aspecten van de talentenprogramma’s van nu behoorlijk irritant. Bijvoorbeeld de jury. Een Gordon en Patricia Paay, die daar vanuit een soort zelfverheerlijking de kandidaten zitten te becommentariëren. Humor ten koste van de zenuwachtige kandidaten, mensen die compleet worden afgefakkeld, ik vind dat helemaal niet prettig. Vaak gaat het ook nog niet eens om de zangkwaliteiten, maar bijvoorbeeld om het uiterlijk van een zanger of zangeres. Wat maakt dat uit? Al heeft iemand twee schele ogen en een hazenlip, als hij of zij de sterren van de hemel zingt, dan maakt dat nog geen bal uit? En kledingtips, kapseltips en dat soort pietluttigheden, die kan je altijd nog na de show geven als de kandidaat door is.

Ik dacht eerst, dat ‘The voice of Holland’ van een heel ander kaliber was. Ik vond het wel een mooi gegeven, dat de jury de kandidaten puur op hun stem moest selecteren, maar als de kandidaten eenmaal door zijn naar de tweede ronde, dan gaat het verder net zo als bij al die andere talentenjachten.

Enorme studio’s, veel publiek, glitter en glamour waar je maar kijkt, ADHD-presentatoren en een jury die onder de optredens van de kandidaten gewoon met elkaar zitten te ginnegappen. Kandidaten die je steeds meer ziet veranderen in eenheidsworst. Mocht iemand zich qua uiterlijk al hebben onderscheiden van de rest, werd zo’n persoon door de jury ‘uniek’ en ‘apart’ genoemd, aan het eind van zo’n seizoen heeft de stylist de overhand genomen en is er van de kandidaat gewoon het volgende Top40-sterretje gemaakt. Jammer.

Bij toeval kwam ik een paar weken geleden tijdens het zappen een pareltje van een programma tegen. Nu volg ik het met veel plezier iedere week. Elke dinsdagavond, om 22.45 uur presenteert Giel Beelen het programma ‘De beste singer-songwriter van Nederland.’ Wat een verademing om na al die bombastische talentenjachten naar dit programma te kijken! De entourage is al simpel: houten vloertje, Perzisch kleedje op de grond, een vleugel en een aantal gitaren. Een jury naast elkaar op een bank. Tien kandidaten per week die naar elkaar luisteren. Meer publiek is er niet. De kandidaten geven ook hun kritiek naar de anderen en de jury is eerlijk, maar wel heel respectvol.

Het programma is nu drie keer op de buis geweest en elke keer mochten er van de tien kandidaten maar twee door naar de volgende ronde. Vorige week waren dat er drie, omdat de jury niet kon kiezen. Zeven mensen zijn uiteindelijk geselecteerd voor de volgende ronden. Ik ben benieuwd, hoe het programma verder gaat!

Sympathieke gast, die Giel Beelen. Ik luister zelden naar de radio, maar Giel is steeds meer op tv te zien. Ik ken hem voornamelijk uit ‘De Wereld Draait Door.’ Ik vind het heel knap, hoe hij zijn programma maakt. Het is zo puur, zo zonder poeha, back to basic.

En dan ook nog kandidaten, die niet met de veren van andere artiesten pronken en eigenlijk niet meer in huis hebben dan een goede stem, maar mensen die hun eigen teksten bedenken en zichzelf begeleiden op gitaar en piano. Zo is muziek volgens mij ook bedoeld. Ik kan er met ontroering naar kijken en luisteren, hoe jonge mensen zich door allerlei soorten muziek hebben laten inspireren en daar dan hun eigen draai aan weten te geven.

Maar vooral de rust. Geen reclames tussendoor, geen Patricia Paay die met haar met pailletten beklede tieten loopt te zwaaien, geen Gordon die weer eens een belachelijk kapsonespak draagt, nee, gewoon mensen die een passie delen: de passie voor muziek. En zo hoort het. Wat een verademing.