Herinnering aan EURO 2012
Het zit er na vanavond op. Spanje en Italië sluiten na iets meer dan drie weken EURO 2012 af met de finale en dan zijn we klaar. Even geen Jack meer, geen Johan, Wilfred en René, geen Jan Mulder en Jan van Halst en vooral geen voetbal meer. Dan schakelen we wat betreft sport echt over op de Tour en gaan we richting de Olympische Spelen. Hoe gaat dit EK de boeken in?
EURO 2012 gaat in ieder geval niet echt de recordboeken in. Niet qua doelpunten: waar we de afgelopen jaren tegen de 80 doelpunten zaten, zitten we nu op 72. In de finale kan er natuurlijk nog gescoord worden, maar meer dan drie doelpunten in de finale, dat is sinds 1976 nooit meer voorgekomen. Het enige record dat vanavond gebroken kan worden is dat van aantal toernooioverwinningen op rij. Het is al nooit gebeurd dat een land de Europese titel met succes verdedigde, maar ook drie grote toernooien achtereen winnen is nog nooit gebeurd.
Wat betreft aantal doelpunten voor de topscorer is er dit toernooi ook niets opzienbarends gebeurd. Waar Platini er in ’84 nog 9 inschoot en Baros en Villa in respectievelijk 2004 en 2008 topschutter werden, hebben we nu niet eens een echte topscorer. Balotelli, Gomez en Ronaldo staan elk op drie doelpunten. Prima spelers natuurlijk, maar een echte topscorer zou mooi zijn. Balotelli zou het vanavond nog kunnen doen.
Of Fernando Torres, als die wordt opgesteld. Of zelfs Xabi Alonso. Als hij er eentje maakt staat hij op gelijke hoogte met eerdergenoemde topspitsen. En als hij er net als tegen Frankrijk twee weet te maken is Xabi Alonso topscorer van EURO 2012. Ja, echt waar: Xabi Alonso, de topscorer van EURO 2012. Je moet er toch niet aan denken dat zoiets gebeurt. Alle respect, want hij speelt een prima toernooi, maar het is triest als een verdedigende middenvelder topscorer kan worden.
Voor Nederland gaat dit toernooi de boeken in als de slechtste eindronde ooit. Drie wedstrijden, nul punten. En dat na de torenhoge verwachtingen naar aanleiding van de finale op het afgelopen WK. Ik had me er gelukkig op ingesteld. Niet op nul punten, maar wel op uitschakeling in de poulefase. Voor mij gaat het EK ondanks dat de boeken in als een toernooi waar ik met plezier naar heb zitten kijken. Mijn kijkplezier hangt gelukkig niet af van succes van Oranje. Tuurlijk, het is mooi als we ver komen en twee jaar geleden was schitterend, maar ik kijk er na zo’n vroege uitschakeling niet minder om.
Dit EK zal herinnerd worden als het laatste EK met 16 deelnemers. Dat is jammer. Want dit EK was plezierig om naar te kijken en dat komt vooral omdat we geen wedstrijden hebben als Nieuw-Zeeland – Slowakije of Honduras – Zwitserland. Ja, Ierland – Kroatië, maar als dat het minste is valt dat erg mee. Nee, straks met 24 deelnemers hebben we wedstrijden als Oostenrijk – Oekraïne. Landen die zich nog nooit op eigen kracht hebben gekwalificeerd voor een EK, maar wel allebei een keer mee hebben gedaan. Als gastland. Zoiets mag niet. Straks hebben we met het WK in Qatar hetzelfde. Omdat je een paar mooie stadions neerzet en geld hebt mag je meedoen. Dat heeft niets met voetbal te maken.
Dit EK gaat natuurlijk ook de boeken in als het EK van Balotelli. Grote mond, maar hij maakt het wel waar. Hoe mooi zou het zijn als hij vanavond weer beslissend is? Dan gaat het EK de boeken in met Balotelli als topscorer en de man die Italië naar de titel schoot. Ik hoop het. Spanje voor de derde keer op rij een titel hoeft van mij niet, en helemaal niet op de manier zoals ze nu voetballen. Zonder spits. Kom op, dat is geen voetbal. Ik hoop op nog één goaltje van Balotelli en Italië als kampioen. Dan gaat het EK voor mij echt als geslaagd de boeken in.
