Ik ga scheiden 29

“Ik begrijp het wel. Ik kan nu alleen niet meer naar pappa toe.”
“Ilse. Waar is Ilse als die Miranda weg is?” Ik reageerde alsof mijn keel dichtgeknepen werd.
“We hebben een heel aardige buurvrouw daar, Jeanette. Ik denk dat ze daar naartoe is. Wij zaten al vaak bij haar.”
Ik wilde haar halen, dit was mijn kans de kinderen bij mij te krijgen. Mijn hart sloeg over bij de gedachte.
“Marion?” Ik wist dat ik niet zonder haar kon. Ze keek mij aan en schudde haar hoofd.
‘Niet nu! Alsjeblieft! Niet nu, help mij! Zie je het dan niet? Mijn kinderen…’ Deze gedachte bleef door mijn hoofd suizen. JW? Ik belde hem op door het telefoonnummer van een van zijn sms’jes te gebruiken.

“JW?”
“Petra? Ik zit midden in het verhoor.”
“Belt die lesbische trut  je nu al op? Kan ze je niet missen?” hoorde ik Jan op de achtergrond schreeuwen. JW hing op na zijn melding dat hij mij over een halfuur zou terugbellen. Het werd een heel lang halfuur voor mij. Ik hield al die tijd mijn gsm stevig in mijn rechterhand geklemd. Marion en Markus deden een bordspel. Het interesseerde mij niet welk. Het plaatje van die twee gaf mij een relatieve rust. Mijn telefoon ging.
“Petra?”
“JW, ik wil je wat vragen. Kun je mij helpen?”
“Mijn dienst zit er over een uur op. Ik pik je wel even op.”
Een gevoel van rust overviel mij. Ik had weer het idee dat het wel goed zou komen. Ik ging aan de salontafel zitten bij Marion en Markus. Ik liet mijzelf op de grond ploffen en wist dat ik nooit meer alleen zou kunnen opstaan. De koorts in mij was groot, ik was tot alles bereid.
“JW komt mij zo halen, Marion. Ik hoop dat hij mij naar Limburg wil rijden. Ik wil Ilse ophalen.”
“Lijkt het je niet beter als ik haar eerst opbel, mam?” Markus had gelijk. Ze zou het wel eens als een overval kunnen zien. En wist ze het al dat haar vader weer opgepakt was?
“Je hebt gelijk, Markus. Wil je haar nu bellen dan en haar helemaal inlichten, ook dat jullie vader weer is opgepakt?”
Hij stond op en belde zijn zus. Marion keek mij aan en pakte mijn hand.
“Ik weet het, Petra. Voor het eerst kan ik het niet. Ik wil wel, maar je moet het zelf gaan regelen.”
“Ik snap je en ik hou van je.”
We omhelsden elkaar langdurig en ik voelde de tranen mijn nek in glijden. Het was een koud gevoel. Ik hoorde Markus weer de trap afrennen en droogde snel mijn tranen, net zoals Marion dit deed.
“Mam, ze vindt het goed. Ze vindt het goed dat jij haar komt halen. Ik heb gezegd dat ze moet gaan pakken.”
“Ik weet alleen nog niet of JW zin en tijd heeft mij te brengen. Anders ga ik met de trein. Maar Ilse komt vandaag bij ons.”
Ik pakte Markus beet en drukte hem tegen mij aan. Ik besefte toen pas dat JW mij wel moest brengen omdat ik simpelweg geen geld had voor zo’n lange treinreis. Ik dacht ook aan de hoge opstappen in de trein. Hoe zou ik mijn rollator erin krijgen?

JW kwam eraan. Hij had zich omgekleed. In zijn burgerkleding zag hij er heel anders uit. Beter.

“Gaat het, Marion?”
“Ga even zitten, JW”, vroeg Marion. “Het gaat en eigenlijk ook weer niet. Ik wil niet meer dat Jan hier te pas en te onpas aan de deur staat. Er zijn te veel overeenkomsten met de vechtscheiding met mijn eigen ex. Hij was net zo agressief. Er moet een oplossing gevonden worden voor Petra en haar kinderen.”
“Die oplossing komt er. Echt Marion, die komt er”, zei ik vastberaden.
“Jan zal voor het gebeurde van zonet gevangenisstraf krijgen. Al is het maar een paar maanden. Dus hij zal hier niet onverwacht meer voor de deur staan.”
“Sorry, daar geloof ik niet in. Mijn ex was na zwaarder vergrijp, dus zo binnenkomen als Jan zonet deed, na een paar dagen al weer vrij. Dat zwaardere vergrijp was mij mishandelen. De rechter zei doodleuk dat ik naar een blijf-van-mijn-lijfhuis moest gaan. Daar was de coördinatie of zoiets beter na escalaties met partners. Wat een gelul, hij sloeg mij alle kanten op. Ik sta werkelijk doodangsten uit als die Jan van Petra zo binnenkomt. Kun jij mij de garantie geven dat dit niet meer gebeurt?”
“Marion, jij weet net zo goed als iedereen hier in de kamer dat ik die garanties niet kan geven. Wat ik je wel aan kan bieden, is dat ik na een oproep alles zal laten vallen en hier naartoe zal komen.”
Marion liep langs JW en legde haar hand op zijn brede schouder. Ze keken opzij in elkaars ogen.
“Dat, beste JW, is al heel wat. Soms moest ik na mishandeling een uur wachten voordat er een collega van jou kwam opdagen.”
“Maar besef dan wel dat er vaak maar één wijkagent is voor een heel groot gebied en dat in sommige buurten het huiselijk geweld de spuigaten uitloopt. Hoe meer de regering bezuinigt, hoe drukker wij het krijgen en de paradox is dat er meer met minder geld en mankracht moet gebeuren. Zullen wij even praten, Petra?”
“Wil je een stukje met mij rijden JW?” Hij begreep direct dat ik even met hem privé wilde spreken. “Wil jij even bij Markus blijven, Marion?”
“Dat hoef je nooit te vragen, Petra. Je kinderen en jij zijn het probleem niet.” Over haar laatste opmerking moest ik nadenken. Het was het eerste wat ik aan JW vroeg toen hij mij zijn auto in had geholpen en mijn rollator inklapte en achterin zijn auto legde.

“Wij zijn Marions probleem niet?” Hij keek mij indringend aan met zijn mooie bruine ogen.
“Jullie zijn haar probleem ook niet, Petra. De situatie met Jan in haar huis en de beelden en gevoelens die dat oproepen met haar eigen situatie zijn haar probleem. Ze heeft niets tegen jullie. Ik denk dat ze oprecht van jullie houdt. Waar wil je over praten, Petra? Heb je trouwens mijn sms’jes gekregen?”
“Sorry voor het niet beantwoorden, JW. Ik wil je met mijn hele situatie van dit moment niet lastigvallen. Ik wil je wel tegenkomen wanneer ik een beetje gesetteld ben ergens. Nu zou het niet eerlijk zijn jou mee te trekken in het wespennest dat mijn leven nu is.”
“Maar als het nu mijn bewuste keus is dit te doen? Ik wil je vriend zijn. Je bent een mooie vrouw. Laat mij nou gewoon die vriend zijn zonder gedoe van meer. Ik begrijp best dat je hoofd daar nu niet naar staat.”
“Je bent een lieverd.”
Ik streek met de rug van mijn hand over zijn wang. Zijn baardstoppels prikten in mijn hand, het voelde goed.
“Ik wil Ilse graag ophalen in Limburg. Ik heb begrepen dat het huwelijk van Jan en zijn Miranda ook niet doorgaat. Markus heeft haar net gebeld en ze wil weer naar huis komen. Naar mij, Marion en Markus.”
“Geen probleem. Ik heb niets in mijn agenda staan.” Hij startte de auto en voordat ik het goed en wel besefte, reden we op de A27 richting Limburg.