Vriendenboekje

De diepten van mijn kast verrasten mij laatst met een leuk presentje. Ik had ineens weer een vriendenboekje in mijn hand. Mijn vriendjes en vriendinnetjes. Op de eerste pagina stond: “Dit boekje is van mij!” Het is volgeplakt met stickers, en een oude schoolfoto van mijzelf. Het voelde als tijdreizen om het boekje weer te lezen. Voor het jaartal moest ik op zoek naar de klas: “Groep: Na de vakantie naar groep 5”. Ik was gelijk vertederd door mijn oude ik: het was dus vakantie, maar ik vond dat ik pas officieel in groep vijf zat als ik de eerste schooldag weer had gehad. Dat is inmiddels negentien jaar geleden.

Die avond kwam een vriendin van mij langs. Ze bladerde het boekje enthousiast door.
“Deze wilde later schooljuf worden! Wat is ze gaan doen?”
“Creatieve therapie.”
“En hij wilde dokter of brandweer worden.”
“Haha, hij doet nu iets in de ICT.”
“Wat hadden jullie met Belle en het Beest? Iedereen noemt het als hun favoriete film.” Ze keek op, en we keken tegelijkertijd naar mijn kleine tv’tje, waar Belle op de dvd net begon te zingen: “Ooooh, is het niet verbazend, ’t is mijn lievelingsboek omdat, kijk hier. Zij hem ooit eens zal krijgen, maar ze weet nog niet dat het gebeurt in hoofdstuk vier!” Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.

Het allerleukste van deze vriendin is dat zij zo spontaan is. Geïnspireerd door het gevonden vriendenboekje sprongen we op de fiets, zodat we allebei een nieuw exemplaar konden kopen. Eenmaal terug thuis waren we diep geconcentreerd om alles goed in te vullen. Wat neem je mee op reis naar een onbewoond eiland? Wie is je idool? Na een hele tijd ruilden we de boekjes. “Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?” Dat weet ik nog goed, dat was op een theatersportavond van onze studentenvereniging. We waren er allebei voor een van de eerste keren, we schreven allebei columns, en toen bleken we ook nog op dezelfde dag jarig te zijn. Het klikte direct. Dat is inmiddels meer dan drie jaar geleden, en we eten nog iedere week samen.

“Wat is jullie leukste herinnering samen?” Pfoe. We hebben al zo veel dingen gedaan! Was het de keer dat ze voor het eerst bleef eten, ik misselijk werd en de paella uitkotste boven de gootsteen, terwijl ze met een zo ver mogelijk uitgestrekte arm voorzichtig op mijn schouder klopte, terwijl ze tegelijkertijd haar moeder aan de telefoon uitlegde wat die rare geluiden waren? Was het die keer dat we dubbel lagen in de trein naar Leiden, omdat de machinist het per taal anders uitsprak (Laiden), en zij de Friese vertaling deed tot de tranen over onze wangen biggelden? Of dat moment dat we in het botel in Praag een spin ontdekten? Toen ik hem eindelijk had gevangen en we het licht weer uitdeden, deed ze haar knijpkat aan en zei: “Een spin komt nooit alleen…” Gillend hebben we uiteindelijk de tweede spin gevonden, maar we hebben er niet meer rustig geslapen. Of de keren dat we Belle en het Beest meeblèrden? De nachtelijke Harry Potter premières? Of de avonden waarop ze als enige in ons gezelschap nog hoop had voor het Nederlands elftal? De keer dat we in Groningen naar het Glazen Huis glibberden in de sneeuw? Of de veel te grote Ikea-doos die we tot blaren aan toe mee naar mijn huis hebben gesleept? (Ik zit er nog steeds heerlijk op). Er zijn zo veel leuke herinneringen samen, en ik hoop ook dat er nog heel veel zullen komen.

Een paar dagen geleden heb ik enkele foto’s gemaakt van de bladzijden die mijn klasgenootjes in 1993 hadden ingevuld, en via Facebook naar hen opgestuurd. De reacties waren fantastisch:
“Wat gaaf! Haha, geweldig om zoiets terug te zien!”
“O, super leuk! Blijkbaar wist ik toen al wat ik wilde doen!”
“Ik ben blij dat ik nu geen koffie heb want ik zou het over mijn telefoon heen proesten. Leuk om weer eens terug te lezen zoiets. Erg grappig.”
“Whaaaaa, zie dat handschrift, haha. Leuk hoor, dat je dat bewaard hebt. Nou, één van mijn wensen gaat binnenkort uitkomen. Ik word na de zomer mama van ons eerste kindje.”

Het nieuwe vriendenboekje maakt nu zijn ronde door onze vriendenkring. Ik ben erg benieuwd hoe het zal zijn als we dit over twintig jaar weer terugzien. Zullen we weer vertederd zijn door onszelf, vanwege de veel te precieze antwoorden en gekke onrealistische dromen? Zullen we elkaar opbellen, en direct afspreken om het tijdens een etentje nog eens over die tijd te hebben? Ik hoop vooral dat we over twintig jaar nog steeds zulke goede vriendinnen zijn. En dat we net als het meisje dat binnenkort moeder zal worden, ook kunnen genieten van de wensen die uit zijn gekomen.