Help mijn gouden strotje
Help! Gouden tips graag! Ik ben mijn stem kwijt. Ik ben zo hees als een stokoude Amsterdamse temeier die al drieënvijftig jaar haar stem heeft verrookt. Je zou mijn stem inmiddels sexy kunnen noemen. Dames die mij nu aan de telefoon krijgen soppen binnen tien tellen van hun stoel!
Oké. Over dat laatste. Elk nadeel heeft dus nog steeds zijn voordeel. De ellende is alleen dat ik zaterdag alweer voor de plaatselijke radio moet zingen en over anderhalve week met mijn ukulele duo op een internationaal festival in Noord Frankrijk moet spelen!
Godverdomme zeg! Als ik bovenstaande teruglees, klink ik haast als een jankende Fransje Bauer, die een bosje poliepen aan zijn strottenhoofd heeft hangen. Zo erg zal het nu ook weer niet zijn met mij. Ik vermoed gewoon een flinke kou.
Ik ben namelijk een tamelijk luie zanger en met mijn ons ukulele duo zijn we nog alles behalve bekend. Mijn strotje wordt dus bepaald niet overbelast. Fransje draaft een paar keer per week op om voor €10.000,- een halfuurtje te zingen. Wij repeteren één keer per week en hebben vier onbetaalde optredens per jaar.
Nou ja. Repeteren? Lees: twee heren van middelbare leeftijd die eerst de afgelopen week doorspreken en over lekkere wijven, voetbal en politiek ouwehoeren. Daarna wordt er pas gerepeteerd.
Nee. Dat kloteweer in Nederland! Dat heeft me gigantisch genekt!
Het vliegt hier van overdag 12°C ’s en nachts vorst aan de grond, naar 28°C met een brandende zon en weer terug. Vorige week donderdag had ik vanuit mijn werk een “beachparty” in Noordwijk aan Zee, waar ik mezelf vrolijk nat heb moeten laten regenen waarna ik klammig en koud naar huis moest rijden. Afgelopen weekend stond ik weer te zweten toen ik een tent probeerde op te zetten.
Nee. Niet de spreekwoordelijke tent in de broek. Een echte tent. De tent die ik meeneem naar het festival. Stelletje viespeuken!
Maar goed. Ik hoef niet enkel te zingen. Voor mijn werk lul ik me ook heel de dag een slag in de rondte. Met mijn gebral op het podium verdien ik geen knoop, maar een goed zakelijk gesprek van een halfuurtje, kan me zomaar een omzet van tienduizenden euro’s opleveren (Fransje, eat your heart out). Ik ben de eerste om toe te geven dat ik geen Ahoy vol ga krijgen, maar voor mijn dagelijkse boterhammen heb ik die stem dus wel degelijk keihard nodig.
Dus: “HELP!” Kent iemand een werkelijk probaat middel? Pillen. Zalfjes. Injecties. Thee met honing. Creoolse bosbessen uit de Andes. Diverse andere soorten fruit. Multivitamines. Mineralen. Hevig tongzoenen. Strotmassage. Warme kompressen. Bloedzuigers. Tepelklemmen. Shocktherapie!
Alles! Als ik mijn stem maar weer op tijd terug heb!
Om op dat tongzoenen terug te komen.
Ik verzin het natuurlijk ter plekke. Toch gaat mijn fantasie meteen op de loop met mijn niet zo gezonde verstand.
Wat als dat inderdaad prima werkt tegen een stevige kou op je stembanden? Heb ik dan een wereldprimeur te pakken of niet? Het lijkt me niet bepaald een ontdekking die ik in een patent vast kan leggen, maar ik wed dat menigeen me op handen zou dragen. Een standbeeld zou er wel in zitten. En daar hoef ik verdorie niet eens voor te zingen!
Nu zou ik mijn hulpvraag bij wijze van experiment dus anders kunnen formuleren. Ik zou kunnen vragen om actieve tongzoensters, die bereid zijn mij langdurig te bekken. En dan wel het liefst vóór aanstaande zaterdag. Alleen is het stellen van de vraag op internet alweer een paradoxaal gegeven. Ik heb me ook ooit op de datingsites begeven hoor! Die dames hebben op internet doorgaans nog wel een grote bek, maar real life moet je toch steeds weer eerst het gezever over de laatste relatie(s) en ex-partner(s) aanhoren. Dan kun je weer zingen, maar zit je meteen in een zware depressie.
Maar hoe werkt dat trouwens met een snotverkouden dame? Smeert dat mijn gouden keeltje beter of juist niet?
