Ik ga scheiden 26

Er gingen weken voorbij. Ik revalideerde, maar de kracht in mijn benen bleef beneden het normale na zo’n operatie. Als ik liep, leek het soms alsof ik dronken was. Ik kon niet lang op mijn benen staan. Lange wandelingen gingen simpelweg ook niet. Mark belde mij iedere avond, zij het kort, altijd te kort. Hij meldde mij ook hoe het met Ilse ging. Ilse vertelde Mark soms dat ze mij miste en dat zij mij snel weer zou bellen. Sindsdien hield ik mijn gsm altijd in mijn hand. Maar ze belde niet.
Marion ging steeds meer uit met Constance. Soms kwam ze diep in de nacht thuis, aangeschoten. Deze keer had ze haar meegenomen. Het was drie uur in de nacht, ik werd wakker van hun geklets. Van het ene op het andere moment was het doodstil. Heel ver weg hoorde ik hen beiden kreunen. Ik wist genoeg en vond het absoluut niet erg. Ik voelde mij meer opgelucht. Wat ik mij heel kort afvroeg was hoe Constance het haar man zou vertellen. Maar dat was mijn zorg niet.

De volgende ochtend was ik om negen uur wakker en hoorde gestommel beneden. Ik probeerde snel uit mijn bed te komen, maar snel betekende in mijn geval nu minstens een paar minuten. Alsof mijn benen kracht uit mijn lichaam aan het verzamelen was. Ik keek schuin naar mijn medicijnen op het tafeltje dat tegen de enige blinde muur in mijn kamer stond. ‘Jullie komen straks weer aan de beurt’, dacht ik. Ik haatte de inname van al dat chemische spul.
De deur van Marions slaapkamer stond open, ze lag alleen in bed. Ik wilde haar niet wakker maken ook al omdat ik de geluiden die ik beneden hoorde herkende. Het opendoen van keukenkastjes en de besteklade waren vertrouwde geluiden. Zou Constance beneden hebben geslapen en een ontbijtje aan het maken zijn voor Marion? Ik wist het niet en ik wilde niet naar beneden toe, veronderstel dat het een inbreker met honger zou zijn? Welke kans zou ik maken met die twee halflamme benen van mij. Ik kroop naast Marion in bed in de hoop dat ze wakker zou worden. Ze kreunde en mompelde.

“Lieverd, wat is er?”
“Is Constance weg?” vroeg ik zacht. Ze draaide zich snel naar mij toe.
“Petra, het betekende niets.” zei ze geschrokken.
“Dat bedoel ik niet Marion. Is ze weg?”
“Ja, vannacht nog.”
“Dan vraag ik mij af wie er beneden met het ontbijt bezig is.”
“Wat!”
“Sstt, zo dapper ben ik niet”, zei ik met een zachte stem
“Maar ik wel! Jezus!” siste Marion. Zij gooide haar dekbed wild van zich af en rende naar beneden. Ik strompelde erachteraan. Marion was al beneden, ik nog lang niet. Maar wat ik hoorde vulde mijn hart met pure blijdschap.
“Mark? Wat doe jij nu hier, schat?” Riep Marion hard. Ik had inmiddels de keuken bereikt en vloog mijn kind om de nek. Ik wist niet wat ik voelde, maar het gierde door mijn hele lijf. Ik gaf hem de kans niet de koekenpan met gebakken eieren neer te zetten. Marion nam de pan uit zijn handen.
“Hoe ben je hier gekomen?” vroeg ik. Marion ging verder met het ontbijtje. Ik kon aan haar zien dat ze het ook heerlijk vond.
“Hij heeft mij gebracht. Pap was mij echt zat. Hij zei dat ik dit weekend naar jou toe mocht. Ik liet het mij geen twee keer zeggen in ieder geval. Ik heb jullie hartstikke gemist.”
Ik wilde hem niet zeggen welke flater zijn vader bij mijn advocaat had geslagen. Ik wilde niet aan stemmingmakerij doen. Ik had zo bedacht de eer aan mijzelf te houden.

“Ben je echt zo’n lastpost geweest, schat?” zei ik. Hij lachte, met de lach die ik zo gemist had.
“Je kent pap. Dat is niet zo moeilijk mam, een lastpost zijn.”
“En Ilse?”
“Ilse kan het gek genoeg wel goed vinden met Miranda. Miranda neemt haar veel mee de stad in. Ze krijgt ook veel. Meer dan ik in ieder geval. Pap zegt ook dat ik een mama’s kindje ben. Hij maakt het mij alleen maar moeilijk, terwijl Ilse telkens in de watten wordt gelegd.”
“Wat een spel”, mompelde Marion terwijl ze koffie zette.
“Ik ben zo blij dat ik hier ben, mam. Bij jou en Marion. We omhelsden hem met zijn tweeën. Ik kon niet zo snel een moment bedenken waarop ik mij beter gevoeld had dan op dat moment. Volmaakt gelukkig bijna. ‘Een is binnen, nu de tweede nog’, dacht ik.
“Ik wil alles weten Mark, alles”, zei ik opgewonden.
“Alles, mam? Wanneer mag ik eigenlijk met de rechter praten? Pap wil maar weten wanneer ik met de rechter moet gaan praten.”
“Eerst gaan onze advocaten proberen je vader ervan te overtuigen dat wij het beter kunnen oplossen.”
“Ik begrijp je niet, mam. Pap heeft al gezegd dat zijn advocaat een heel slechte is. Hij zei ook dat die van jou niet klopt. Dat ze niet goed bij haar hoofd was. Hij was gisteren ook hier in de stad en had een afspraak met jouw advocaat om af te spreken wanneer wij, Ilse en ik, naar jou toe konden komen. Tot zijn verbazing, dat zei hij, zag hij jou zitten met Marion. Hij was erin geluisd. Zo zei hij het, mam. Hij had een afspraak met haar alleen en toen zaten jullie daar om hem een lesje te leren. Miranda is heel erg kwaad op jou. Toen heb ik jou verdedigd en gezegd dat jij dat nooit zou doen zo. Toen werden ze kwaad op mij, zo erg dat ze zeiden dat ik maar naar jou moest gaan het weekend. Ik moest maar eens goed bedenken waar ik nu eigenlijk mee bezig was. Maar ik snap er niks meer van mam. Ik hield mijn mond maar en dacht eigenlijk alleen maar hoe leuk ik het zou vinden dat ik naar jullie toe kon. Pap snapt er niks meer van. Had hij nou een afspraak?”

Ik pakte zijn hoofd en legde deze op mijn borst.
“Nee lieverd, je vader had geen afspraak en kwam zomaar binnengestormd. Marleen, mijn advocaat, was heel erg boos op hem. Het wordt steeds gecompliceerder.”
“Wat mam?” Marion serveerde de gebakken eieren en schonk de koffie voor ons beiden. Voor Mark schonk ze een volle mok thee. We gingen aan tafel. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden.
“Mark, ik wil gewoon dat jij doet wat goed voelt. Je moet de ervaring zelf met je vader hebben. Ik ga niet uitgebreid vertellen wat je vader allemaal fout doet en deed. Je eigen ervaring zal je wijs maken.”
“Daarom kwam ik ook gelijk hiernaartoe. Ik vind het fijn bij jullie.” Zijn brede glimlach bevestigde inderdaad wat hij voelde. Marion keek mij met een glimlach aan en knipoogde kort. Ze begreep mij. Het had geen zin Jan zwart te maken bij de kinderen. Zij zouden gedwongen kunnen worden voor een van de twee te moeten kiezen op basis van mijn subjectiviteit. Jan zou het ook niet moeten doen maar hij was gewoon niet wijzer.