Wie een kuil graaft

Voor mij nooit meer een verjaardag tijdens een wedstrijd van het Nederlands voetbalelftal op een eindtoernooi. Niet omdat ik dat zelf niet leuk vind, maar na die 21ste juni 2008 wil niemand mij er meer bij hebben. Ik ben op mijn manier een soort 'hooligan'. Mijn vriendin mag dan gewend zijn aan mijn soort grappen, dat wil nog niet zeggen dat de rest van de wereld dat ook weet te waarderen.

We schrijven 21 juni, kwartfinale EK 2008. Nederland kan het kampioenschap al bijna niet meer ontgaan nadat we in de groepsfase op magistrale wijze Italië en Frankrijk hebben opgerold. Die wedstrijd van het B-elftal tegen Roemenië vergeten we voor het gemak maar even. We kijken zelfs al vooruit naar de halve finale tegen Spanje, want die Russen zetten we in de kwartfinale toch zo aan de kant, nietwaar?

"Dus waarom dat feestje niet combineren met een verjaardag?", moet een vriend van ons hebben gedacht. Wim 'ademt' voetbal en ziet dat wel zitten. Biertje, hapje, nootje. Alles bij hem thuis is oranje, werkelijk alles. Zelfs het zeil waaronder we in de tuin naar de tv zitten te kijken is oranje.

Het maakt mij niet uit of ik nou een wedstrijd moet missen. Ik zou er zelfs geen snipperdag voor opnemen, mocht er tijdens werkuren worden gespeeld. Maar een verjaardag houden op zo'n avond? Nee, dat zou ik de mensen niet aandoen.

Om te voorkomen dat het debacle van 2008 zich herhaalt, heb ik een uiterst handig kalenderabonnement genomen dat in iCal alle wedstrijden van het EK blokt. Ook ideaal voor iedereen die niet van voetbal houdt. Dan kunnen de vrouwen ongestoord een avondje IKEA plannen. Lekker rustig.

Voor de zekerheid check ik na het importeren van het abonnement mijn agenda. Tot mijn schrik zie ik dat ik tijdens de eerste halve finale van het EK in de Ziggo Dome een afspraak met Eddie Vedder heb staan. Zelf geboekt. Stom? Welnee, Pearl Jam is geweldig! Dat wil ik voor geen goud missen. En mocht Nederland in die ene halve finale staan, dan is het misschien zelfs wel wat rustiger in de Dome. Elk nadeel...Ach je kent die woorden van Cruyff wel.

Terug naar die 21ste juni. De straten uitgestorven. Wij op verjaardag. Van Basten en Hiddink maken hun opstellingen bekend. "Persie niet?", merkt de jarige hoorbaar geïrriteerd op vanuit de keuken. Hij zal er wel verstand van hebben, dus doe ik er nog een schepje bovenop: "Jongen, dat gaat hem niet worden vanavond. Zet die tv maar uit." Hij lacht wat zenuwachtig. "Misschien na de rust", antwoordt hij. Wim en ik krijgen allebei gelijk, want Kuijt maakt niks klaar en wordt tijdens de rust gewisseld voor Van Persie.

Geen doelpunten die eerste helft. Het bier staat gekoeld onder de tafel. Iedereen kan dus lekker blijven zitten. Tijdens de rust is het dringen geblazen bij het toilet. De tweede helft is nog maar elf minuten oud wanneer Rusland op voorsprong komt. Verdiend. Naarmate de tweede helft vordert, wordt het angstvallig stil onder het oranje zeil. De rode koppies verraden de zinderende spanning. Maar dan opeens veert iedereen op wanneer Van Nistelrooy de bal uit het niets tegen de binnenkant van het net kopt.

Verlenging. De jarige vult nog snel wat hapjes aan. Voor hij het in de gaten heeft, gaat de bal alweer rond over het veld. De spanning is te snijden. Iedereen zit op het puntje van zijn stoel. De één werkt met zijn tanden zijn nagels bij. De ander neemt een handjevol borrelnootjes. "Ik móet nu toch echt even plassen", terwijl de jarige over de bank springt en zich naar het toilet snelt. Opeens zie ik het voor me: "Als we zometeen nou allemaal keihard juichen wanneer Wim op het toilet is?" Dat zou lachen zijn. Ik zet fluisterend voor: "Drie, twee, één." We springen allemaal op uit onze stoel en juichen zo hard we kunnen: "Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, goaaaaaaaaalll!" Wim komt met zijn broek op zijn knieën door de gang aangestrompeld. "2-1???" Hij staart gedesillusioneerd naar het scherm waar nog steeds 1-1 op te lezen is. Iedereen ligt in een deuk, maar niet voor lang. Want laat dit nou precies het moment zijn dat Torbinski de 1-2 binnen tikt...

Zoiets verzin je niet.