Losse ringen

Ik zit ongemakklijk in de plastic stoel in het prille lentezonnetje van mijn koffie met suiker te genieten als er twee vrouwen de koffiehoek in komen lopen. De achterste knikt naar mij, uit beleefdheid. Het is waarschijnlijk geen beleefdheid, maar meer een automatisch gebaar. Ik knik terug. Ze ziet het niet eens. De voorste heeft mij helemaal niet gezien, zo druk is ze bezig met zichzelf en haar verhaal.
"Ik durfde na de feestdagen nu eindelijk eens op de weegschaal te gaan staan. Vijftien kilo te zwaar. Dat moet er toch zo langzamerhand maar weer eens vanaf."
Als jij denkt dat je vijftien kilo te zwaar bent dan is of je weegschaal defect, of je streefgewicht te laag. Maar dat maakt verder niet uit, houd jezelf maar voor de gek.
"Vijftien kilo! Zo, dat wordt hard werken. Hoe ga je dat doen?"
"Nou zeg, je doet het voorkomen alsof ik extreem dik ben. Dat valt wel mee toch?"
Wat is extreem dik? Dat hangt van je gezichtspunt af. Wat mij betreft zijn de meeste mensen dik tot extreem dik.

"Hoe ga je dat aanpakken dan?"
"Gewoon minderen."
"Geen vast dieet?"
"Nee ik zie altijd wel in de winkel wat ik neem."
En wat extra's waarschijnlijk. Ik zou dat niet kunnen. Ik moet weten welke boodschappen ik moet halen. Moet halen, omdat het datgene is wat ik die avond mag, of liever, moet eten. Zomaar de winkel inlopen en willekeurig eten kopen dat kan niet. De angst die dan toeslaat is vreselijk omdat ter plekke iets uitkiezen vrijwel onmogelijk is. Het omgekeerde is net zo erg, als je iets mag hebben en het is er niet. Je loopt de winkel in en het vak is leeg. Dan is het opeens niet meer mogen, dan is het moeten. Een alternatief is er niet, want dat heb je niet bedacht. Dat kan ook niet. Een keuze, je mag dit of dat, is onvoorstelbaar. Je mag dit bestaat niet; je moet dit. Dan moet het er zijn ook. Pure paniek als dat niet zo is.

"Gewoon minderen?"
"Ja joh. Dat is toch niet zo moeilijk? Het is er langzaamaan bijgekomen, dan kan het er ook langzaamaan weer af."
"Kun je niet beter een dieet volgen dan?"
"En iedere keer verplicht moeten wegen zeker, nee ik dank je lekker. Ik heb die weegschaal niet nodig."
Ik ook niet, ik heb mijn ringen. Negen. Vijf aan de ene en vier aan de andere hand. Afhankelijk van hoe los ze zitten weet ik of ik aan de goede kant zit. Hoewel het eigenlijk nooit goed is, daar heb ik die ringen niet voor nodig.

"Sjaak is jarig vandaag."
"Lekker gebak! Nu al zin in."
Gruwel. Gebak, het onbekende. Net als uit eten gaan of ergens eten, je weet nooit wat je krijgt, of wanneer. Het onbekende, de angst. Niet kunnen bepalen wat je eet. Geen controle. Het is normaal al erg genoeg. Elke hap, hoe klein ook, is bewust. Elke hap, hoe lekker ook, is een gevecht. Een gevecht dat je elke keer weer verliest. Zelfs die ene keer dat het wel toegestaan is.

Terwijl ik in gedachten zit, merk ik niet dat de vrouwen weggaan en mij alleen achterlaten in de koffiehoek, langzaam opgewarmd door de zon die door de ramen schijnt. De zon houdt me warm omdat mijn interne kacheltje het niet altijd meer zo goed doet. Ik overweeg nog een koffie te nemen. Nee, nu niet. Geen extra suiker. Daar betaal je altijd weer de prijs voor en ik heb er momenteel de kracht niet voor om de straf te ondergaan.
"Hee, wat doe jij hier? Jij werkt toch op zeven?"
Ik schrik op uit mijn mijmeringen. "Ik moest iets afgeven bij finance. En het is hier altijd zo rustig en de zon schijnt zo lekker. Wij zitten aan de andere kant van het pand, daar is het altijd zo koud want wij krijgen de zon pas laat in de middag. Even een voorschotje nemen. Maar jij werkt toch ook niet op de vierde?"

Altijd een antwoord paraat hebben is een tweede natuur geworden. De werkelijkheid is dat ik af en toe suiker in de koffie mag, maar dat mogen ze op mijn afdeling niet weten. Dat mag niemand weten. Dus ga ik ergens anders naartoe om te genieten van mijn kopje koffie met suiker. De hele tijd bezig om te verbloemen en te verhullen. Het systeem in stand houden is onderhand een doel op zich geworden. Mijn ruggengraat slaakt een zucht van verlichting als ik van de stoel overeind kom. Nog een uur of wat voor het volgende gevecht. En automatisch de volgende nederlaag.