Ik ga scheiden 24

“Ik vind het heerlijk je te zien”, zei JW in mijn oor. Ik keek hem aan, een zweep raakte mijn hart. Jolanda stapte ook uit.
“Jolanda, wat leuk.”
Ik wilde ze alle twee tegelijk omhelzen maar mijn rollator was een obstakel. Ik werd de politiebus in gewurmd. Met Jolanda op de achterbank. Ik zag mijzelf in de binnenspiegel en zag dat JW mij zag via diezelfde spiegel. Ik vond mijzelf er verschrikkelijk uitzien. Maar ik zag ook een andere auto achter die van Marion rijden die mij heel bekend voorkwam.
“Die auto achter Marions auto is van mij, van ons, van Jan en mij”, zei ik. JW keek direct in verschillende spiegels die binnenin en buiten de politieauto extra gemonteerd waren.
“Weet je het zeker Petra?” vroeg Jolanda rustig.
“Ik zag Jan zelfs achter het stuur zitten”, zei ik. JW zette een schakelaar over vlak naast de radio. Ik zag of hoorde niets, maar niet veel later stopte hij en Jan stopte vlak achter de politieauto. JW had Jan een elektronisch stopteken gegeven. JW praatte enkele minuten met Jan en stapte toen weer in de auto terwijl Jan met piepende banden wegreed.
“Het moet niet veel gekker worden”, zei JW toen hij zijn gordel weer vastgespte. “De politie stalken, dat heb ik hem ook gevraagd. Je stalkt de politie. Hij keek mij weer net zo vuil aan als de eerste keer toen hij mij probeerde te slaan. Ik heb hem gevraagd te stoppen anders pakken we hem op. Heb ook gemeld dat wij dit aan wederzijdse advocaten doorgeven. Geloof mij Petra, het zal alleen slechter met hem gaan. Hij heeft iets bijzonder destructiefs in zijn karakter. Hij moet gelijk hebben en als hij dit niet krijgt, dan maakt hij je het leven verschrikkelijk zuur. Maar wij zullen nu op je gaan passen.”
JW keek even opzij toen zijn laatste woorden de auto vulden.
“Ik snap alleen niet waarin hij gelijk wil hebben. Hij heeft de kinderen al. Ik heb niet anders wat ik hem zou kunnen geven.
“Natuurlijk heb jij niks wat je hem nu kunt geven, daar gaat het hem ook niet om. Het gaat hem om je te zien lijden, je te breken.”
“Waarom?” vroeg Marion.
“Straffen. Je verlaat hem gewoon niet, dat doe je niet. Je wijst hem de deur niet, hij trapt jou eruit en dan nog, dan nog scheppen deze personen er voldoening in je te zien lijden. Ergens in hun diepe, duistere onderbewustzijn houden ze nog van je, maar krijgen ze je niet onder controle.”

“Zo JW, je studie psychologie gaat vruchten afwerpen”, zei Jolanda er snel tussendoor. Alsof ze niet wilde dat er te diep op alles in werd gegaan. Ik had al eerder gemerkt dat Jolanda een vrouw van actie was. ‘Niet praten maar poetsen.’ Een echte gevangenbewaarder. JW vulde haar prima aan met zijn diepgang. Voor het eerst viel het mij op dat Jolanda er altijd bij was. Ze leek altijd in de schaduw van JW te vertoeven. Terwijl ze toch echt ander werk hadden.
“Een opleiding psychologie? Dat is handig in jouw vak, JW.”
Hij keek met een trotse blik schuin naar achteren, waar ik zat. Met deze blik trof hij mij recht in mijn ziel, alweer. Ik gaf geen krimp, vond mijzelf er nog steeds niet uitzien.
“Dat is het zeker, Petra. Ik hoef mijn wapenstok niet meer te gebruiken, ik gebruik woorden.”
“Inderdaad, alhoewel je ook die blik kunt werpen die je zonet naar achter wierp.”
Hij keek weer schuin naar achteren en weer met die blik en een knipoog als bonus. Op dat moment kon ik hem wel opvreten ware het niet dat ik me opdat moment bewust werd van mijn eigen lichaam en gezicht. Het was openlijk en ongegeneerd flirten. Mijn eetlust verging mij. Marion was opvallend stil, ik merkte dat ze weinig mijn kant opkeek. Mijn gsm ging.

“Met Petra.”
“Met Constance.”
“Constance, leuk dat je even belt.”
“Petra, ik hoop echt dat het allemaal een beetje beter met je gaat.”
“Met kleine stapjes, Constance. Met kleine stapjes, letterlijk.”
“Goed te horen. Ik bel je even om te zeggen dat ik toch ontslagen ben, door Brock zelf. Daar begrijp ik helemaal niets van. ‘Vertrouwelijke informatie aan patiënten doorspelen’, was de officiële verklaring.”
“Wat! Waarom?”
Nu zag ik Marion wel opzij kijken. Ook JW keek weer in zijn binnenspiegel.
“Heb je een dezer dagen tijd voor een bak koffie in de stad?”
Dat had ik natuurlijk, ik zou haar de volgende dag zien. Marion zou mij brengen. Ik voelde dat ik ook met Marion moest praten. Het zat mij soms niet lekker dat ze zo afwezig was. JW en Jolanda dronken koffie in Marions huis. JW besteedde veel aandacht aan mij, ik vond het heerlijk. Hij was een heerlijke attente vent. Bij het afscheid omhelsde hij mij en bracht zijn mond naar mijn oor: ”Ik zie je hoop ik snel weer, ik mag je erg graag.” Ik duwde hem iets van mij af om hem recht in zijn ogen te kijken.
“Ik jou ook”, zei ik zacht. Hierna verdwenen ze. Marion en ik maakten het avondeten.

“Zonder jou was ik beslist niet zo ver gekomen als nu, Marion”, zei ik tussen het wortel snijden door. We maakten een maaltijdsalade. Marion sneed de sla, daarna een blok fetakaas.
“Je hebt het voornamelijk zelf gedaan, Petra.”
Ze keek mij niet aan. Ik zat te denken dat ze dit ook niet kon tijdens het snijden.
“Is er iets, Marion? Ik vond je wat afwezig in de auto, ook nu vind ik je anders dan anders.”
“Ik voel wel iets Petra, iets waar ik niet direct een vinger op kan leggen. Iets onbestendigs in mij. Aan de ene kant maak ik mij zorgen om je situatie en aan de andere kant, tja ik weet het niet.” Ze hield iets achter, ik wist alleen niet wat. Ik vroeg mij af of ik nu moest doorvragen. Ik werd moe van het staan en begon mij aan alles vast te houden in de keuken. Het viel Marion op. Ze pakte mij onder mijn arm en begeleidde mij naar de bank in de kamer.
“Ga hier rustig zitten, Petra. Ik kom er zo aan met het eten.” Ik wilde niet dat ze weer naar de keuken ging. Even later kwam ze terug met twee borden eten. De eerste happen waren in stilte.

“Lekker Marion, echt lekker. Heel wat anders dan het ziekenhuisvoedsel.”
“Goed zo. Je moet nog veel aansterken.”
“Wat is die andere kant, waar maak je je nog meer druk om, Marion? Je moet het mij vertellen. Je bent zo verschrikkelijk belangrijk voor mij.”
Een lange stilte na mijn vraag. Ik wilde haar niet pushen, dus zweeg ik. Na een dertigtal lange seconden zei ze iets.
“Ik wil je voor mij alleen hebben”, zei ze terwijl ze mij niet aankeek. Ik ging recht tegenover haar zitten op de bank en zette mijn bord op tafel, pakte haar bord en zette dat ernaast. Ik pakte haar kin en bewoog die voorzichtig de richting van mijn ogen op.
“Luister lieverd. Ik wil alles van je zijn. Ik kan ook alles van je zijn. Je vriendin plus, maar ook gewoon je vriendin.”
Marion onderbrak mij.
“Maar ik zou je als vrouw willen hebben. Je past helemaal bij mij.”
Haar woorden galmden in mijn hoofd. Mijn volgende woorden zouden cruciaal zijn voor mijn verblijf bij haar. Zo veel voelde ik wel aan.

“Ik hou van je. Is dat voorlopig genoeg, Marion?” Ik besefte dat er geen ander antwoord mogelijk was voor mij.