Muziek als laatste redmiddel
Zachtjes beroer ik de snaren. Een blues in A mineur. Mijn hoofd was vol. Nu is het leeg. Waar onrustige gedachten eerst zorgen werden, zijn de zorgen overdenkingen geworden. Waar eerst pijn zat, is nu even rust. Rust en ruimte, zonder de verplichting van oplossingen.
Als je problemen te groot laat worden, neem je per definitie de verkeerde beslissingen. Meestal vanuit paniek. Afstand nemen is dan de beste remedie. Maar dat blijft lastig als de ellende je naar de keel grijpt en het lijkt alsof je constant die ene stap te laat zet.
Ik speel House Of The Rising Sun. Over de ellende van de gokker en de drinker. Over de gevolgen die dit op zijn leven en dat van zijn geliefden heeft gehad. Over de zoon die het gedrag van zijn gokkende en drinkende vader voortzet. De pijn van de zoon. De pijn van de vader. De pijn van de moeder.
Even naar grotere ellende kijken. Relativeren. Zingen over het diepste van de diepste dalen. Zingen over het zwaarste liefdesverdriet. Zien dat het altijd erger kan. Soms helpt het om te zien dat je het zelf nog niet het zwaarste voor de kiezen hebt gekregen. Het lijkt een cliché, maar het werkt.
Zoals een stukje wandelen werkt. Als de dokter je adviseert om wat vaker te wandelen, kun je hem wel op z’n bek slaan. Maar na vijf minuten lopen voel je de last al langzaam van je schouders glijden.
Een simpel loopje ontwikkelt zich tot een melodie. Aan de melodie voeg ik harmonieën toe. Uit de harmonieën volgen de akkoorden. Het ritme ontstaat als vanzelf en wordt ingegeven door het geheel. Er wordt een begin bij bedacht. Een herhalende melodielijn. Een climax waar naartoe wordt gewerkt. Een tussenstuk, om het nummer op te delen en interessanter te maken. Een afgerond einde van het nummer.
Zo ontstaan ook oplossingen. Zo worden dromen werkelijkheid. Precies zoals een muziekstuk zich ontwikkelt. Een kleine glimp op de te volgen weg. Harmonische hulpmiddelen om die weg te ondersteunen. Akkoorden als zekerheden om de weg langs af te leggen. Een doorlopend ritme om niet stil te vallen. Een climax waar je ook weer niet zo lang in moet blijven hangen, dat het gewoon wordt. Aan het einde moet rust komen.
