Babyvoedingdieet
Vanavond klom ik zelfstandig in mijn kinderstoel. Ik ben namelijk veel te zwaar om opgetild te worden. Dat is ook het hele probleem… Ik knoopte mijn slabbetje om, keek naar het lege bordje op mijn kinderstoelblad pakte het plastic lepeltje en mepte daar hard mee op mijn bordje. Gelukkig snapte mijn man het signaal en snelde naar de keuken. Zestig seconden later hoorde ik de piep van de magnetron en werd bijna gek. Ik danste van blijdschap op en neer in de kinderstoel. “Kijk uit hoor, straks val je er nog uit!” lachte mijn lief. “Maar hier is een lekker hapje voor jou! Heeft het meisje honger?” Hij wilde me voeren, maar dat ging me net iets te ver. Ik kan namelijk heel goed zelf eten. Ik ben toch geen baby?
Raar? Nee, waarom? Als ik naar een chique restaurant ga, dan kleed ik me chique aan. Bij een bezoekje aan de snackbar, ga ik in mijn sweater en spijkerbroek. Dus als ik babyvoeding eet, dan klim ik in een kinderstoel en knoop een slabbetje om. Niks geks aan.
Nu de zomer eraan komt – ja, ja, blijven hopen! – maak ik me weer wat drukker om mijn figuur dan dat ik ’s winters doe. Dan kan ik me lekker verstoppen in grote gebreide truien, wollen vesten, lange mouwen en lange pijpen. Maar straks is het weer tijd voor T-shirts, rokjes, jurkjes en ja, dan moet ik toch wel toegeven dat ik niet meer zo slank ben als drie jaar geleden. Drie jaar geleden trouwde ik in een prachtige jurk in maatje 34 met mijn lief. Nu, slechts een paar jaar later, pas ik die jurk echt niet meer. Maat 38 hangt nu in mijn kast. Geen ramp natuurlijk, maar het moet niet in dit tempo doorgaan, anders pas ik over een paar jaar niet meer in ons lieve kleine huisje in de Amsterdamse Pijp.
Dus de afgelopen weken houd ik me bezig met minder eten, meer bewegen, water drinken en dat soort zaken. Mijn hersens filteren alles wat maar met afvallen te maken heeft. Zo keek ik pas naar een programma dat over extreem dikke mensen en extreem dunne mensen ging. In dat programma was ook een item, waarin de presentatrice allerlei diëten uitprobeert.
Dit keer ging het om babyvoeding. Potjes Olvarit, zeg maar. Eigenlijk is het idee heel simpel. Babyvoeding bevat op een geconcentreerde manier veel gezonde voedingsstoffen, maar minder calorieën. De hoeveelheid van zo’n potje is natuurlijk afgestemd op het kleine maagje van een baby, dus als je twee maaltijden vervangt door een potje babyvoeding, zal het lichaam de reserves gaan aanspreken als aanvullende energiebron. Natuurlijk gaat het hier om een ‘crashdieet’ en als je het te lang volgt, loop je wel bepaalde gezondheidsrisico’s.
Toch klinkt het best wel aannemelijk en aantrekkelijk… Toen mijn kinderen de leeftijd van groentekwak en pastaderrie hadden, voerde ik ze ook van die potjes. Viel eigenlijk best mee, qua smaak. Spinazie was niet te vreten, maar de worteltjes waren best lekker. Ik las reacties op het internet. Dames, die in een week tijd vier kilo afvielen… Niet gek, toch? Het enige wat je hoeft te doen, is twee maaltijden vervangen door een potje babyvoeding. Het schijnt best voedzaam te zijn, dus blijf je niet met een hongergevoel zitten. Wat je er bij moet drinken? Geen idee, daar kan ik dan weer niets over vinden. Maar ik zie me nog niet aan het diner zitten met een bord baby -drab met daarnaast een glaasje witte wijn. Je past je dan toch aan. Een zuigfles met melk. Of een tuitbeker met rozenbottelsiroop. Ik lees wel uit alle reacties, dat het ’s avonds wel moeilijk is om het dieet vol te houden. Om zes uur mag je je laatste potje Olvarit, daarna mag je niets meer. Eigenlijk is dat niet eerlijk. Een baby krijgt toch ook de eerste maanden nog een late voeding? Een flesje Nutrilon moet dan toch ook kunnen?
Ach, eigenlijk weten we het allemaal wel. Natuurlijk gaat dit dieet werken, daar ben ik van overtuigd. Je hoeft niet héél slim te zijn om te snappen, dat een klein potje babyvoeding minder aanzet dan een groot bord aardappels met groenten, vlees en vette jus. Dat snapt iedereen. Het is een simpel dieet, je hoeft geen ingewikkelde kookboeken te kopen die bij het dieet horen, geen recepten te volgen die je ook nog eens handenvol geld kosten omdat je al die kruiden en andere benodigdheden nou eenmaal niet in huis hebt, het is zo simpel als wat. En goedkoop. Je gaat naar de winkel, koopt voor een week veertien potjes van die prut, een halfje volkoren, en klaar ben je. Op zich niet gek, in deze economische crisis. Een potje bladspinazie met aardappels kost nog geen euro, evenals de broccolischotel met kalkoen. Daar ga je toch van watertanden? Voor vijftien euro ben je een week onder de pannen! Wat dat betreft hoef je de buikriem niet langer aan te halen, dat hoef je pas na een week, als de kilo’s eraf zijn gevlógen!
Zal ik het dan ook maar doen? Er hoeft bij mij maar een kilo of vijf af, om me weer in al mijn zomerjurkjes te kunnen hijsen. Als ik de verhalen moet geloven, hoef ik dan maar een dag of tien de baby uit te hangen om die kilo’s kwijt te raken. En dan ben ik zomerklaar!
Nee, toch maar niet. Wat heeft het voor zin? En wat heeft het voor effect? Zodra je je normale eetpatroon hervat, zullen die kilo’s er weer aan vliegen. Ik weet heus wel, dat ik structureel iets zal moeten veranderen. Het gaat om de levensstijl, niet om af en toe op dieet gaan.
Ik houd mijn hart vast voor de jeugd. Filmsterren vormen toch vaak een rolmodel voor opgroeiende tieners. Tieners voelen zich vaak onzeker over hun gewicht. Mijn mooie dochter van zeventien voelt zich soms ook onzeker over haar gewicht. “Is mijn kont niet te dik, mam?” Nee, ze is gewoon een heel erg mooi meisje. Ik moet er niet aan denken, dat ze op een dag thuiskomt met een potje babyvoeding in haar tas. “Nee mam, ik hoef geen eten, ik ben op dieet.” Ik zou alles uit de kast trekken om dit idee uit haar hoofd te praten.
Nee. Ik doe mijn slabbetje af en klim uit de kinderstoel. Ik trek een mooi jurkje aan – eentje dat ik nog wél pas- en steek de kaarsjes aan, terwijl mijn man zijn beroemde rundvleesstoofschotel op tafel zet. Hij vindt me mooi en aantrekkelijk, dat vertelt hij me elke dag opnieuw. Dat deed hij toen ik maatje 34 had, nu ik maat 38 heb, zegt hij het nog steeds. Zijn ogen vertellen me, dat hij het oprecht meent.
En stel je voor: ik volg het babyvoedingdieet, val vijf kilo af en pas in maatje 36. Wat heb ik eraan? Zo’n jurkje kleedt toch niet echt slank af met een luier om…
