Verwijder de vrouw uit de film
De droomvrouw heeft twee tieten, een kut en een filmscript waarbij ze zich aan haar tekst moet houden. In het script staat niets over schoenen, de kinderen van haar zus en de tijd van de maand. Filmvrouwen kijken bewonderend op naar de hoofdrolspeler, kreunen van genot en liggen klaar voor de man in de hoofdrol. Ook als de acteur homo is. En dat alles in het kader van de filmmarketing.
Er zijn twee soorten films: in de ‘dromantische’ film heeft de vrouw een functionele hoofdrol, waarin ze huilt, schreeuwt en vooral heel verliefd is. Drama, romantiek en een beetje meelachen met anderen, dat zijn de dingen waar een vrouw dol op is. Mannen kunnen deze films meestal niet uitstaan, maar afhankelijk van de kenau die hem op de bank heeft vastgebonden, moet hij er toch met enige regelmaat naar kijken.
De man heeft alle overige filmgenres tot zijn beschikking: actie, horror, thriller, oorlog en droge humor. Daar zou eigenlijk geen vrouw naar kunnen kijken, maar de filmwereld heeft daar een trucje voor: emotionele chantage. Stop Doutzen Kroes in Nova Zembla, en een film over wilde mannen, gevechten met ijsberen en met elkaar, wordt ineens door vrouwen gekocht omdat iemand een relatie heeft met Doutzen. Andere nutteloze toevoegingen in films waren Arwen in Lord of the Rings, het roodharige wijf in The Bourne Trilogie, de manwijven in The Matrix, en alle andere vergeten vrouwtjes die blijkbaar zo onbelangrijk waren in de film, dat ze slechts voor wat minuten uitstel op de fantastische actiebeelden hebben gezorgd.
Nog zoiets: James Bond. Iedere Bondgirl is stiekem een sexy man: het zijn vechtmachines, ze praten niet over PMS en overgewicht en hebben een verhaallijn die nog dunner is dan hun enkeltjes. Maar ze vinden de Bondacteur wel leuk, en aangezien vrouwen de waarde van een vent inschatten aan de hand van de vrouw die ernaast loopt - “Wat ziet zij erin? Weet ik het, maar als hij haar kan krijgen, moet hij wel wat hebben…” – wordt de aantrekkingskracht van Bond in de slaapkamer direct met 75% verhoogd.
Oppervlakkig gezien heeft de marketing dus wel effect, want vrouwen kijken blijkbaar films waarin andere vrouwen een bijrolletje vullen. Aan de andere kant zijn zowel mannen als vrouwen flink genaaid als kostbare filmtijd wordt verspild aan een romance die helemaal niet belangrijk is voor de verhaallijn. Vrouwen hoeven namelijk geen romantiek in een film om het leuk te vinden: ze willen échte relaties. De diepgang van de relatie is niet afhankelijk van de penetratie. Zo zijn er prachtige mannenvriendschappen, oorlogsdrama’s, moeder-zoonrelaties. De allerbeste films besteden geen tijd aan onnozele liefdesrelaties die toch niet worden uitgediept.
De vrouw kan geschrapt worden uit minstens 80% van de films. Als de vrouw een mannenrol vervult, zet er dan een kerel neer, in plaats van een vechtmachine met tieten. De vrouw hoeft alleen nog maar functioneel te zijn in een film: als moeder, een eenmalig gefotografeerd vriendinnetje voor een verhaallijntje, of als verpleegster. Een vrouw komt toch alleen maar tot haar recht in een romantisch drama. En laten we eerlijk zijn: de comedyfactor mag daar wel uit, want vrouwen hebben toch geen humor. Dan zijn de mannen ook weer gered van hun ongestelde, huilende vrouwen die met een bak ijs op de bank schreeuwen dat Daniel Cleaver een regelrechte klootzak is.
