Ik ga scheiden 19

“Ik kan mij bijna niet bewegen, Marion. Maar vertel mij: wat is er in drie maanden gebeurd? Eerst met betrekking tot mijn leven en dan de rest van de wereld.”
“Ten eerste: je zoon gaat naar de middelbare school. Je dochter is over naar de volgende klas. Jan is verloofd met zijn Miranda. Je kinderen hebben geen goede band met haar. Hij zal moeten wachten tot jullie gescheiden zijn. In sommige gevallen ben ik als je woordvoerder opgetreden. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.”
“Lieverd, ik had niemand anders gewild.”
Ze gaf mij een voorzichtige kus op mijn droge lippen. Ze gebruikte het volle uur om mij toonbaar te maken. Ik zag via de handspiegel van Marion het smetteloos witte gaas in mijn nek. Marion merkte voorzichtig op dat mijn kaalheid wel meeviel. Mijn blonde haar was al een paar centimeter lang. Maar het was niets vergeleken met de blonde lokken die ik voor mijn operatie had. Mijn blauwe ogen waren flets en mijn gezicht bleek, wit bijna. Maar na het werk van Marion had ik weer wat kleur. Ook op mijn lippen. Het voelde vreemd aan.

Ilse en Markus kwamen binnen. Ze waren beiden opgewonden. Ze vielen mij om de nek, Ilse links en Markus rechts. Van mij mochten ze mij verstikken. Hun geur was wat mij betreft het laatste dat ik op aarde zou willen ruiken. Ik zou het niet erg vinden.

“Mam, wanneer krijg jij een huis?” Markus was niet van plan ook maar iets van zijn gekregen tijd verloren te laten gaan.
“Jullie kunnen weer maar een kwartier blijven?”
“Daarom, mam. Krijg je een eigen huis, dan wil ik graag bij jou wonen, mam.”
“Lieverd, ik wil niets liever dan dat jullie bij mij komen wonen.”
“Mam, Markus wil graag bij jou wonen, ik blijf bij pappa.” Haar woorden klonken als een scherp mes dat in mijn hart werd gestoken. Ik beet de pijn weg.
“Natuurlijk lieverd, jij mag gaan wonen waar je wilt. Zodra ik kan lopen en hier weg mag, ga ik een huis zoeken en dan kunnen wij het samen opknappen, oké?”
“Oké mam. Maar wanneer mag je hier weg?”
“Ik moet eerst leren lopen. Ik heb nog niet zo veel kracht in mijn benen en armen. Wil jij iets lekker voor mij halen, Markus? Chocola of zo. Marion wijst wel waar je dat kunt halen.”
Hij keek Marion aan, zij begreep de hint. Markus volgens mij ook wel, omdat hij wel wist waar de snoepmachine stond. Hij was er al eerder geweest. Marion en Markus verdwenen.
Ik keek Ilse aan.

“Gaat het, schat?”
Ilse keek naar buiten, alsof ze de vraag niet gehoord had. Een traan kroop langzaam over haar bolle wang zo haar nek in. Ik wist niet wat ik moest doen; haar naar mij toe trekken of juist niet. Ik besloot het laatste te doen.
“Ik weet het niet, mam. Ik wil ook bij jou wonen, maar ik kan pappa niet alleen laten. Miranda is een heks die alleen op cadeaus van pappa zit te wachten. Ze hebben bijna iedere dag ruzie. Dan scheldt ze tegen pappa en zegt dat hij nog steeds van jou houdt. Houd jij nog van pappa?”
Als mijn hoofd twee benen had gehad, had ik nu in een spagaat gezeten. Maar ik wilde eerlijk zijn.
“Ik heb het allermooiste van mijn leven van hem gekregen: jullie. Maar ik kan nooit meer met pappa samenwonen. Ik houd niet meer van hem. Ik dacht een hele lange tijd dat dit wel zo was. Maar houden van moet je voelen en niet bedenken. Begrijp je mij een beetje Ilse?”
Ik wilde eerlijk zijn, maar zag in haar gezicht dat ik deze eerlijkheid moest gaan betalen met iets dat ik nooit bij elkaar zou krijgen. Nu niet.

“Ik wil dat jullie weer samen gaan wonen. Ik wil alles weer bij het oude mam. Als dat niet kan wil ik je nooit meer zien!”
Ze rende de kamer uit. Ik heb niet eerder zo een pijn in mijn lichaam gevoeld als toen. Marion en Markus kwamen na een paar minuten binnen. Markus omhelsde mij direct, Marion hield mijn hand vast.
“Mam, het komt wel goed, ik ga ook met haar praten.”
“Wist jij het al, jongen?” zei ik zacht. Hij pakte tissues en droogde mijn wangen.
“Ik wist het wel. Maar zij stond erop het zelf tegen je te zeggen.”
“Je bent gewoon een heel verstandige kanjer, Markus. Het komt wel goed. Het komt allemaal goed. Als jij blijft komen, dan is dat al mijn halve geluk. Als Ilse weer komt, wordt het weer compleet.”
“Ik moet gaan, mam. Pap staat te wachten, ik ben al vijf minuten te laat.”
We knuffelden nog wat, daarna verdween hij. Marion kwam weer naast mij op het bed zitten. We zeiden minuten lang niets tegen elkaar. Plotseling kwam Markus weer binnen. Zijn gezicht stond op onweer.
“Wat is er jongen?” vroeg ik.
“Hij is weggegaan zonder mij, mam! Hoe kan hij dat nu doen? Hoe moet ik thuiskomen?”
“Ik breng je gewoon thuis, lieverd. Niets aan de hand”, zei Marion.
“Hoe lang gaat dit nog door, Marion? Wat kan zo’n jongen er nu aan doen?”
Marion streelde mij door mijn haar.
“Maak jij je nu niet druk. Het wordt allemaal geregeld. Jij hoeft alleen beter te worden.

Marion en Markus waren een paar minuten weg toen ik hoorde dat ik een sms kreeg. Moeizaam pakte ik mijn telefoon. Jan?
‘Als je die jongen van ons niet op tijd naar beneden stuurt, dan ben ik weg. Hoe is hij nu naar huis?’
Ik sms’te direct terug: ’Onze jongen is hier nog. Hij zegt dat je wel terugkomt’.
Ik drukte direct op de knop voor een zuster. Deze kwam binnen een minuut.
“Petra, waar kan ik je mee helpen?”
“Mijn man is weer eens boos en die komt zo hier naartoe. Zouden jullie het een en ander in de gaten willen houden?”
“Boos, waarom?”
“Hij liet zijn zoon eerst hier staan en nu zal hij het mij kwalijk nemen dat ik al iets geregeld heb om mijn zoon thuis te laten komen.”
“Nou, daar hoeft hij niet boos om te worden toch?”
Ze sprak tegen mij alsof ik doof was. Ik besloot er nu even niets van te zeggen.
“Wel nu ik hem zojuist gemeld heb dat zijn zoon nog hier is.”
“Ja ja, maar dan maak je jullie probleem nu ons probleem.”
“En hoeveel kan ik aan welk probleem dan ook doen zuster?” Ik ontplofte bijna.
“Moet ik de beveiliging roepen?” vroeg de zuster.