Misdaad loont

‘Goedemorgen Aloyius.’
‘Goedemorgen meneer de Vries.’ Aloysius’ stem klonk wat onzeker. De medewerkers hadden onlangs te horen gekregen dat er een reorganisatie zou gaan plaatsvinden binnen het bedrijf, want de winst liep wat terug de laatste tijd. De medewerkers waren in verband daarmee allemaal boventallig verklaard en moesten opnieuw solliciteren naar hun baantje. Op die manier wilde de werkgever kijken wie van de medewerkers het meest geschikt bleek voor de functie en er waren voor het plekje van Aloysius drie kandidaten, van wie er dus twee moesten afvallen. Alle drie hadden ze een sollicitatiegesprek gehad en dat was best pittig geweest, vond Aloysius. Hij was dus behoorlijk zenuwachtig.
‘Tja, Aloysius,’ begon meneer de Vries nadat Aloysius tegenover hem had plaatsgenomen, ‘ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. De keuze is niet op jou gevallen. Het is erg vervelend voor je, dat begrijp ik, maar uit de gesprekken bleek dat er een geschiktere kandidaat was. Uiteraard zal het bedrijf er alles aan doen om je weer elders onder te brengen, maar gezien je leeftijd zal dat niet eenvoudig zijn. We hebben wel een outplacementbureau ingeschakeld voor medewerkers die buiten de boot vallen, dus we doen er echt alles aan.’
Dat was het dan. Weg baan! Aloysius was meteen behoorlijk depri. Outplacement. Leuk, maar hij was zesenvijftig en hij kende de verhalen van zijn vrienden die hetzelfde hadden meegemaakt. Je krijgt hulp, maar je komt nooit meer aan de bak. En in deze onzekere tijd was dat nog extra erg, want wat zou er met de uitkeringen gaan gebeuren?

‘Ik raad het al, Aloysius. Je ziet er niet uit.’ Teutje kende haar man door en door en zag meteen dat het mis was toen Aloysius binnenkwam. Aloysius keek in de spiegel en zag wallen onder zijn ogen waarop je een rijksweg zou kunnen aanleggen. Zijn haar zat helemaal in de war, want hij had ook letterlijk met zijn handen in het haar gezeten en zijn wangen waren rood van de hoge bloeddruk.
‘Kom,’ zei Teutje, ‘ga eerst maar eens rustig zitten en neem een kopje thee. Ik heb de krant voor je. Misschien staat er een goede advertentie voor je in.’
Het leek Aloysius een goed plan. Lekker even zitten met een kopje thee en de krant. Even de gedachten verzetten. Maar hij had de krant nog niet opengeslagen of hij werd nog veel roder van de opwinding en begon te mompelen. Teutje keek hem verwonderd aan nadat ze het kopje thee op het bijzettafeltje had gezet.
‘Wat is er, schat?’
‘Hier, lees maar! Ze zijn helemaal begodverdomd geworden in Nederland!’ Hij gaf met een wilde zwaai de krant aan Teutje en sloeg haar daardoor bijna knock-out. Teutje las hardop.
‘Amsterdamse draaideurcriminelen moeten aan het werk. Burgemeester Van der Laan zet alles op alles om ondernemers bereid te vinden recidivisten in hun bedrijven aan te stellen. In plaats van ze te overvallen, moeten de veelplegers bij de bedrijven in dienst treden. Dit is een project dat samen met de Dienst Werk en Inkomen en het Midden- en Kleinbedrijf wordt uitgevoerd.’ Ze begreep de opwinding van Aloysius en wilde hem net kalmeren toen ze zag dat haar man er ineens heel tevreden uitzag.
‘Wat heb jij opeens?’ De verbazing was van haar gezicht af te lezen.
‘Ik? Niets ergs, hoor. Ik heb gewoon ineens de oplossing voor mijn ontslag gevonden. Niks outplacementbureau. Ik ga morgen naar België, koop een wapen en ga gewoon een paar juweliers in Amsterdam overvallen. Dan mag ik daarna bij ze in dienst treden!’

Misdaad loont tegenwoordig. Het is natuurlijk op zich een lovenswaardig plan om mensen met psychotische stoornissen, drugsverslaafden en verstandelijk gehandicapte criminelen aan het werk te helpen. Maar het enige werk dat je voor ze kunt creëren, is onbegonnen werk. Normaal gesproken zijn dit soort criminelen kansloos op de arbeidsmarkt. Ik zie het al voor me. Een kleptomane die verschillende keren veroordeeld is voor winkeldiefstal mag gaan werken in de bejaardenzorg. Daar wordt nu al zo veel gestolen. Of een verslaafde die al verschillende keren gewapende overvallen heeft gepleegd, krijgt een baantje als beveiliger bij een bewakingsdienst en moet een aantal grote kantoren bewaken. Bovendien is het niet echt rechtvaardig om dit soort projecten op te starten in een tijd waarin mensen die eerlijk hun brood proberen te verdienen door hun werkgevers op straat worden gezet omdat de winst daalt.

Maar het is niet alleen deze onrechtvaardigheid die me opvalt.
Enige tijd geleden las ik dat de gemeente Leiden een verzoek deed aan bijstandsfraudeurs die nog niet gepakt waren. Ze zouden de helft van de fraude niet hoeven terug te betalen als ze zich vrijwillig aangaven. Leuk voor de mensen die van hun bijstand moeten sappelen om een beetje rond te komen zonder zwart te werken of op een andere manier te frauderen. Ik raad die mensen meteen aan om zwart te gaan werken en de helft van het verdiende geld opzij te leggen voor de gemeente, daarna geef je jezelf aan. Zo komt Jan Splinter toch een stukje beter door de winter.
Maar niet alleen bijstandsfraude loont. Ook directeuren kunnen er lustig op los frauderen zonder dat ze de straf krijgen die ze verdienen volgens de wet. Ze moeten dan gewoon de publiciteit zoeken. Stuur, als je wordt gepakt voor je fraude, zelf een anonieme tip naar De Telegraaf en zorg dat er een uitgebreid artikel over je verschijnt. De kans is dan groot dat je strafvermindering krijgt vanwege de media-aandacht. De rechters vinden namelijk dat publicitaire schade bij fraudeurs hun latere carrière in de weg kan staan.

Je zult toch maar een gewoon gezin hebben, de hele week werken, geen schulden maken, nooit rood staan, netjes de belasting betalen die je moet betalen en als je ontslagen wordt snel solliciteren naar ander werk en eventueel van de WW-uitkering en bijstandsuitkering proberen rond te komen. Dan ben je toch eigenlijk het lulletje van het land.