Het Zondagse Orakel - Monsters maken

Deze zondag ga ik op één column in. Soms zijn onderwerpen te complex om je daar met twee- of driehonderd woorden aan commentaar vanaf te maken.

Keith Bakker en Robert Mickelson – Zonnetje40
Er spelen heel veel aspecten in deze column. Er is in de eerste plaats het gruwelijke van de daden. Dan is er de vraag of men het had kunnen voorkomen. Ook blijft de vraag open, hoe dit in de toekomst kan worden tegengegaan. Tenslotte is er altijd het debat over de straf. Een evenredige straf, de bescherming van de samenleving, of wraak?

Laat me beginnen met een wellicht wat controversiële stelling. Is zo’n Robert Mickelson wel de meest sluwe en gruwelijke misbruiker?
Hij was onderdeel van een nog veel groter netwerk aan pedoseksuelen. Via zijn pc zijn een aantal van die gasten gelukkig gepakt, maar volgens mij is dat maar het topje van de ijsberg. En deze lui worden dan tenminste nog gepakt. Is het dan niet bijna logisch dat er nog veel meer en misschien zelfs nog veel grotere en sluwere monsters rondlopen, die zich niet laten betrappen?
Ik zeg hiermee niet dat Robert niet zo slecht was hoor. Ik probeer alleen aan te geven dat de mensheid iedere keer weer wordt verrast door nóg vreselijker misdaden. We zijn ook nu weer verrast door het grote aantal slachtoffers. Maar zijn er geen paters geweest die wellicht wel honderden of duizenden jongens hebben misbruikt?
Misschien is die verrassing wel een beetje misplaatst. Er zal altijd een gek zijn die ons zal verrassen. Het is juist gevaarlijk om te denken dat we alle geweld en alle misbruik ooit uit kunnen bannen.

Ik geloof daar namelijk niet in. Waarom kunnen dit soort lui zo lang doorgaan? Juist omdat men het nooit vooraf kan voorspellen. We hebben het hier over misbruikers die voor een rechter staan. Toch is het gevoeglijk bekend dat het overgrote deel van seksueel misbruik door bekenden en zelfs familieleden wordt gepleegd. In het geniep. Alle middelen en alle vormen van indoctrinatie worden aangegrepen om het in dat geniep te houden.
Het is juist niet voorspelbaar. Een pedoseksueel of misbruiker komt pas op een zwarte lijst na een veroordeling. En dan nog blijkt het lastig om alle informatie te krijgen. Hoe gaat het dan bij de misbruikers die nooit zijn betrapt?
Ik vrees dat slechts een fractie bekend is. Als personeelsfunctionaris kun je iemand afwijzen omdat een karaktertrek of zelfs het gezicht niet aanstaat. Maar geen enkel gezicht straalt uit: “Ik misbruik baby’s en peuters.”

Dit geeft ook meteen aan dat het niet te voorkomen is. We kunnen iedere kinderdagopvang wel sluiten, maar dan blijft de vraag of er op basisscholen geen risico is. Of bij sportclubs. Muzieklessen. Noem het maar op. Om het 100% te voorkomen moeten we haast alles wat voor een kind leuk en goed is stoppen. En dan nog blijft er altijd het gevaar van gestoorde buurmannen, vaders, broers, neven, ooms of zelfs tantes over.
24/7 toezicht dan? Door wie? Is moeder nog wel te vertrouwen? Is er een instantie die deze verantwoording aankan?

Dan de straffen.
Persoonlijk ben ik geen voorstander van wraak. Wraak heeft altijd een verschuivende factor in zich. Waar we nu de doodstraf eisen voor kindermisbruik, vragen we over een paar jaar al een kogel omdat iemand een auto heeft gejat. Puur omdat iemand zichzelf altijd een zwaarder slachtoffer voelt dan een ander en altijd zijn eigen wraak eist.
Een evenredige straf is ook lastig. We kunnen wel een gevangenis bedenken waar verkrachters en kindermisbruikers op een gruwelijke wijze de rest van hun leven door moeten brengen. Alleen heb je daar wel uitvoerend personeel voor nodig. Creëer je dan niet zelf de monsters? Is er iemand bereid om dagelijks een paar gevangenen met een zweep te bewerken? Hen af en toe met een hete pook te bewerken? Iemand die daar toe in staat is, zou ik ook niet graag als buurman hebben.
Dan blijft alleen het beschermen van de samenleving over. Met een wetboek en een rechtssysteem, waar we ons nu eenmaal aan hebben te houden. Hoelang beschermen? Zo lang mogelijk? Dat zal voor sommigen niet lang genoeg zijn, maar ik denk dat we dat in een beschaafd land hebben te accepteren.

Wat we vooral nooit mogen vergeten is, dat we nooit of te nimmer alle ellende uit de wereld zullen krijgen. Waarbij je meteen de vraag kunt stellen of we als mens nog wel groeien, als iedereen een perfect en risicovrij leven leidt.

Het alternatief is misschien wel een wereld, waarin we geen mens meer mogen zijn.